tag:blogger.com,1999:blog-89489300145892311292024-02-20T20:23:29.814+01:00Het Wakend OogRoland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comBlogger366125tag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-43352039216580360062023-10-22T02:26:00.002+02:002023-10-22T02:26:58.091+02:00Het Laatste Oordeel..<p> </p>
<p class="MsoNormal">Ik zat op de top van een berg en ik kon de hele wereld overzien.
In feite, ik zal heel eerlijk tegen u zijn, voelde ik mij een soort God. En op
zich was die gedachte helemaal zo gek nog niet. Want na een klein half uurtje
staren, verwonderen en verbazen vroeg plots iemand mij of hij naast me plaats
mocht nemen. Ik was verbaasd, ik had hier niemand verwacht. Maar Hij stelde
zich uiteindelijk voor als De Ware God <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>en
ik, beleefd als ik ben, als Roland. Hij gaf aan dat al te weten, maar over het
hoe en waarom gingen we verder niet in. Hij veegde wat vuil en groenigheid van het
vrije deel van de steen waar ik al zat, en ging zitten. Heel even zaten we
zwijgend op de top van de berg de wereld te overzien, maar Hij vond de stilte
in de dit stadium van onze vriendschap klaarblijkelijk net zo moeilijk als ik.
En dus gooide hij een goddelijk balletje op; ‘Hoe vind jij dat het gaat?’ <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik vond het een moeilijke vraag. Ik ben nooit en te nimmer
te beroerd om mijn mening te geven, maar hoe vertel je de Grote Schepper dat
hij er een tyfysbende van heeft gemaakt? Je wilt ook geen ruzie toch? Of
respectloos overkomen. Dat hele gedoe van in zeven dagen serieuze stappen zetten
in een stukje ontwikkeling, vooruitgang en schepping vind ik echt wel een dingetje
he. Knap, top en knap gedaan. Maar ik denk tegelijkertijd dat niet álles
helemaal lekker van de grond is gekomen. Dat ‘ga zo door’ is niet gelukt. Zijn
grote trots -zijn meesterwerk- is ergens onderweg alle gevoel voor vooruitgang
en ontwikkeling kwijtgeraakt. Sterker; de mensheid heeft ergens een afslag
genomen die onmogelijk de Zijne kan zijn geweest. Maar kan ik dat zomaar
zeggen? Kun je tegen God zeggen dat het mooi is dat je op die laatste dag de
mensheid schiep, maar het achteraf gezien nóg beter was geweest gewoon op je
nest te blijven liggen? <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">‘Ik vind het allemaal niet geweldig.’ Antwoordde ik. Hij zei
niks, maar liet een begrijpend knikje zien. Een opstekende wind verbrak de stilte
die daarop volgde. Ik verdacht hem ervan deze zelf te veroorzaken. Want God kan
alles. Zwijgend keken we vanaf die berg van waar we de hele wereld konden overzien.
We zagen de meest gruwelijke dingen. Oorlogen. Geweld. Machtsmisbruik. De zieke
hang naar geld en macht. Een leger van tokkies en dom volk aan wie elke
ontwikkeling voorbij was gegaan. Sterker; die massaal op de evolutionaire weg
terug leken. De vernietiging van natuur en aardse schoonheid, de basis van alle
leven. ‘Wat zou jij doen?’ vroeg hij, terwijl de wind ineens wat afnam. (zie je
wel) ‘Niks.’ Zei ik. ‘Jij hebt je best gedaan. Wij onze kans gehad. Uiteindelijk
lost het probleem -wij- zichzelf op.’ God zei niks, maar wierp nog één keer een
blik over Zijn wereld en stond vervolgens op. ‘Sorry’. Zei hij. En weg was Hij.
Ik zat op de top van de berg en kon de hele wereld overzien. En moest huilen. In
de wetenschap dat het vanaf nu nog maar van korte duur zou zijn. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-28179141337231215962023-06-06T19:53:00.002+02:002023-06-06T19:53:34.925+02:00Het Grote Weerzien..<p> </p><p class="MsoNormal">Mooi. Ik ben er nog. Een aantal weken geleden vertelde ik u
hier vanaf deze plek dat mij een bezoek aan het ziekenhuis stond te wachten.
Mijn leven hing aan een zijden draadje en in feite hadden we al afscheid van
elkaar genomen. Eigenlijk was het een staalkabel en zou ik u nooit zomaar laten
gaan, maar feit was dat ze iets met mijn hart gingen doen en daar heb je er
maar eentje van. Dus ik maakte mij oprecht zorgen. Ik ben nu eenmaal een
druktemaker, een Grote Denker en akelig negatief bovendien. Grappig is wel dat
mij in relaties wel eens is verweten dat ik geen hart in mijn lijf zou hebben.
Nou, die heb ik bij deze met terugwerkende kracht allemaal mooi tuk he? Maar
afgelopen vrijdag was het dan zover. Om zeven uur in de ochtend stond ik voor
de balie van de desbetreffende afdeling van het ziekenhuis. Teddybeer onder de
arm geklemd, in het rugtasje een tandenborstel en een schone onderbroek. Duim
in de mond en mijn kopje een beetje schuin. Bang voor dat wat komen gaat.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Nou, en het werd me het dagje wel zeg. Bent u weleens in een
werkplaats geweest waar ze de inrichting volledig hebben afgestemd op gedoe met
harten en zo? Jeetje joh. Groot. En afgeladen vol met allerlei apparaten,
machines, beeldschermen en dingen die voor een leek niet te beschrijven zijn.
Het is een beetje of je binnen wordt gereden op de set van Star Trek. Je bent
bijna zoekende naar Scotty, die iemand op staat te beamen. En of het nou de
grote ruimte is of het gevoel van nederigheid in combinatie met akelige
angsten; zelf ben je inmiddels heel erg klein. En alles aan je is klein. Want
toen ik daar in mijn blote reet op de operatietafel lag -een van soort metalen
kaasplank- keek ik even naar beneden en dacht ik nog; ‘Als ik hier lag voor een
geslachtsverkleining zou dit een mooi moment zijn, mij weer naar huis te
sturen.’ <br />
<br />
Ik zal u verder de details besparen. Het duurde lang en het was kudt. Vroeger
deden ze ingrepen aan je hart door je in slaap te spuiten en dan ging de boel
open. Dan konden die jongens van ‘Vinger aan de pols’ vetcoole filmpjes maken
van kloppend vlees in een opengereten borstkast. Tegenwoordig duwen ze
allerhande black&decker-spul via je lies naar binnen en mag je dat bewust
meemaken. Ik weet ook niet wat beter is. Feit is dat je nog geen 24 uur later
het ziekenhuis verlaat, moeilijk lopend of je de avond daarvoor het weerloze speeltje
bent geweest van het complete chapter van motorclub De Leipe Leernichten. Maar
knap is het. Bij deze hulde en hoera voor de medische wetenschap. Ik snap dat
parken en pleinen wel heel erg vol komen de te staan als je al die artsen en
zorgverleners een eigen standbeeld geeft, maar wat mij betreft hebben ze het
verdiend. Want een topdag was het niet, maar ik ben er nog. Dankzij die handige
snuiters. En dat is mooi. Applaus. Want wat zouden wíj -u en ik- nou toch
zonder elkaar moeten? <o:p></o:p></p>Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-1935224092752108632023-05-02T22:31:00.001+02:002023-05-02T22:31:13.651+02:00De Gouden Tip..<p> </p><p class="MsoNormal">Beste kinderen van Nederland, ik wil even het woord tot
jullie richten. Want jullie worden voor de gek gehouden. Wij volwassenen zijn
niet eerlijk tegen jullie. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>En ik zie het
als mijn taak -plicht- om jullie hiervan op de hoogte te brengen. Omdat het
mooi geweest is zo. Omdat we zo echt niet verder kunnen. En terwijl ik dit zo
zeg voel ik mij ineens best oud. Een beetje alsof opa gaat oreren over dat
vroeger alles beter was. Maar zo moeten jullie dat niet zien. Ik zit niet op
een schommelstoel met een dekentje over de benen te genieten van de warme
openhaard. Nee, ik zit, as we speak, achter een laptop. Ik heb weleens van
TikTok gehoord en ik snap dat je YouTube niet uitspreek als Joeptjoep. Dus ik
ben een man van deze tijd en weet echt wel waarover ik spreek. En tegen wie ik
spreek. Jullie dus. De jeugd die de toekomst heeft. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Wij volwassenen hebben er een bende van gemaakt. En het
lijkt erop dat wij deze blunders, deze ongekende onkunde, op jullie willen overdragen.
Trap er niet in. Word niet zoals wij. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Luister niet naar ons als we zeggen dat je goed je best op
school moet doen omdat je er dan wel komt in het leven. Het is onzin. Als je
heel goed je best op school doet sta je dagelijks in de file naar één of ander
luxe kudtkantoor waar je allemaal dingen doet die geen nut of waarde hebben.
Als je minder goed je best doet sta je dagelijks in de file naar één of ander minder
luxe kudtkantoor waar je allemaal dingen doet die geen nut of waarde hebben. En
als je helemaal niet je best doet sta je dagelijks in de file om je leven in
een bouwmarkt, schoenenzaak of andere retail-hel te slijten. Zonder nut. Zonder
waarde. Het maakt allemaal geen ruk uit wat je doet. Uiteindelijk zit je
gevangen in een web van verplichtingen dat nu eenmaal gefinancierd dient te
worden. Een eigen huis. Een plek onder de zon. Een dikke auto voor de deur die
de buurman goddank net niet betalen kon. <br />
<br />
Want ook dat he; volwassenen laten je zien dat er een strijd gestreden dient te
worden. Want om het eigen falen, de eigen kleinzieligheid te maskeren is het
belangrijk wat anderen van je denken. Status. Bezit. Die dikke auto, dat grote
huis. Niks geen vakantie op de Veluwe, maar naar ver en duur. Als je niks bent
wil dat niet zeggen dat je dat ook laat zien. En als je genoeg geld hebt om een
mooi leven te hebben ga je evengoed altijd voor meer. Want genoeg is nooit
genoeg. Je moet altijd streven naar meer. En nog wat erbij. Want veel is goed,
maar meer is beter. Wat het je op het vlak van persoonlijk geluk ook mag
kosten. Je bent nooit klaar. Je hele leven in volle sprint naar spullen. Naar
dingen. Want dan zien mensen je voor vol aan. Dan hoor je erbij, dan heb je het
gemaakt. Wat dan vol ís, waar je dan bij hoort en wat je dan precies gemaakt
hebt, vertellen wij er niet bij. Gewoon, omdat wij dat zelf ook niet weten. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Beste kinderen van Nederland, wij volwassenen zitten op een
dood spoor. Al tijden. En we houden jullie op een gruwelijke manier voor de
gek. In wat we zeggen, in wat we doen en hoe wij de zaken aan jullie
overdragen. Trap er niet in. En nu jullie dit weten kunnen jullie aan de gang.
Stroop op die mouwen, maak er wat moois van. Doe je ding met andere motieven
dan die van ons. Besef weer wat écht belangrijk is. Wees wat aardiger voor
elkaar dan wij waren. Maak niet geld en mooi spul belangrijk, maar vrijheid en
geluk. Fuck de excel-maatschappij, gedicteerd door luxe of minder luxe kantoren
her en der in den lande. Denk zelf weer na en ga bouwen. Aan een betere wereld
dan wij die aan jullie achterlieten. Geniet van de kleine dingen en ongezien de
tyfus voor hen die het oude graag het oude willen laten. Een oud wijs man zonder
schommelstoel zei ooit dat morgen alles anders zou zijn. Die man was ik. De
morgen zijn jullie. <o:p></o:p></p>Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-44983639295080713132023-02-23T21:26:00.001+01:002023-02-23T21:26:31.528+01:00Het Grote Vooruitzicht..<p> </p><p class="MsoNormal">Omdat ouderdom nu eenmaal met gebreken komt, is ook bij mij
de aftakeling in volle gang. De kans dat ik ooit dreadlocks laat zetten is inmiddels
uitgesloten bij gebrek aan materialen. Op zaterdag teveel drinken heeft tot
woensdagmiddag consequenties. Algoritmes van sociale media wijzen mij op trapliften,
plaspillen en datingsites waar -zo ogen de mij aangeboden dames althans-
necrofilie niet langer een taboe is. Laatst zapte ik langs neerlands tv-kanalen en betrapte
ik mijzelf erop dat ik net iets te lang bleef hangen bij omroep Max. Het enige
wat gelukkig niet is veranderd, is mijn potentie. En ik lijk over sommige
dingen meer te liegen dan voorheen. <br />
<br />
Of dat allemaal niet genoeg is, had de tand des tijds nog iets anders voor mij
in petto. Vanaf heden ben ik officieel hartpatiënt. Zoals dat hoort bij oude
mannen in spe. Nou was dat niet helemaal nieuw maar een tijdje terug werd het
allemaal net even te gortig. Negeren en wegwuiven hielp niet meer. Qua negeren
helpt trouwens een ambulance, die met gierende sirenes half Friesland doorsuist,
natuurlijk ook niet echt. Dan weet je gewoon dat je het haasje bent. Maar de
medische wetenschap staat voor niets. Ze vonden het nog de moeite zich voor mij
in te zetten en gaan het oplossen. Binnenkort mag ik mij met tandenborstel en
schone onderbroek in het ziekenhuis melden en gaan de dames en heren medici met
mij aan de gang. Ik zie ernaar uit. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik zal u de details besparen maar ze gaan iets wegbranden. Ze
duwen ergens in je lichaam een brander, camera en compacte bouwlamp naar binnen
en zoeken aldaar de weg naar mijn hart. En daar hoef ik mij geen enkele zorgen
over te maken. Volgens de enthousiaste arts in kwestie gaat het bijna nooit
fout. Het doet wel een beetje zeer maar ik krijg pijnstillers, zo zei hij, die
je normaal alleen in het illegale circuit kan bekomen. Een arts met humor. Los
gezien van het feit dat ik hem ervan verdenk dat hij af en toe zo’n pilletje achterover
drukt voor eigen gebruik, hou ik daar wel van. ‘’Wie sterft met een glimlach op
het gelaat, is een bikkel van formaat.’’ Zomaar een spreekwoord die mij zo even
te binnen schiet. Mooi he? <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Nah, mocht u dus de komende zeventigduizend jaar niks meer
van mij horen, dan heeft de arts in kwestie meer humor dan kennis van zaken
gehad. Mocht u niks meer van mij horen gingen die gebreken als gevolg van
ouderdom ineens wel heel erg hard. Mocht u niks meer van mij horen dan was dit
het dus. Dan hebben we met dit blog niks bereikt, niks beter gemaakt en niemand
overtuigd. Dan hield het hier op. Dan trekken we de rode gordijnen van ons
digitale podium dicht en heeft verder niemand het er nog over. Maar daar gaan
we niet vanuit he? Nee joh, positief als we zijn. Samen op weg naar de complete
aftakeling. Naar ouderdom en gebreken. Naar ellende, definitieve kaalheid, incontinentie
en nóg meer lollige artsen. Want ouderdom komt nu eenmaal met gebreken. Ik heb er
zin an. <o:p></o:p></p>Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-53500238905330979662023-01-24T21:13:00.003+01:002023-01-24T21:13:31.264+01:00Het Grote Gemis..<p> </p><p class="MsoNormal">Ik wilde vanavond eindelijk weer eens een verhaaltje gaan
schrijven. Maar het is me niet gelukt. Ik heb geen idee waar ik het over moet
hebben of wat ik zou moeten benoemen. Ik ben compleet inspiratieloos. En dat is
best wel raar. Want het is echt niet zo dat we hier ten burelen van Het Wakend
Oog geen onderwerpen van gesprek hebben. De staat van het land. Polletiek. Dat
vroeger alles beter was. Maar ook dat het weer kudt is. Dat 647 dagen regen achter
elkaar echt te gek voor woorden is. Dat je mensen die een sympathie voor de
winter hebben, (gezellig he) dood zou moeten schieten. Maar dat alles
inspireerde me dus niet.<br /><br />De pakkendste verhalen schrijf je als je compleet naar de
klote bent. Depressiviteit is een zege. Daar komen de mooiste betogen uit
voort. Maar ondanks de winterse omstandigheden van de laatste tijd in
combinatie met een compleet gebrek aan daglicht, krijgen akelige gevoelens maar
slecht vat op me. Het voelt als een gemis. En het is niet dat ik niet mijn best
heb gedaan he. Ik heb al weken een broodrooster op de badrand staan en scheer
me al tijden ouderwets met uitnodigende Gillette’s. Maar het doet me allemaal
niks. Het trekt me niet over de streep.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik mis de warme gevoelens van treurnis en ellende. Ik wil
mij onderdompelen in gevoelens van kommer en kwel. Leunen op een betonnen
ondergrond van zelfmedelijden. Ik wil rampspoed, sores en misère. Maar het
lijkt er niet in te zitten. Het gevoel niks te klagen te hebben overheerst. Dat
het leven eigenlijk best mooi is lijkt niet te ontkennen. Soms betrap ik
mijzelf er zelfs op dat ik loop te fluiten. Dus ja, ik wilde vanavond eindelijk
weer eens een verhaaltje gaan schrijven. Maar dat lukte niet. Ik hoop nu op een
lente van niks en een ouderwetse kudtzomer. Proberen we het daarna gewoon nog
eens. <o:p></o:p></p>Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-28014008240692957732022-09-10T22:18:00.001+02:002022-09-10T22:18:13.931+02:00Het Grote Kippenleed..<p> Ik had vier kippen en een haan. En ik kan het iedereen aanraden. Van het hebben van kippen word je een beter mens. Ik weet niet of dat wetenschappelijk bewezen is, maar bij deze ben ik de uitkomsten van eventuele toekomstige onderzoeken dus alvast voor. Trouwens wel een kleine kanttekening bij het houden van een haan; Die zijn nogal luidruchtig. En bij voorkeur als de ochtendstond nog het goud in de mond zou moeten hebben. Het hangt dus sterk af van de verstandhouding met je buren of een haan een wijze aanschaf is. Is deze goed dan zal het geen probleem zijn. Is deze minder goed dan zou ik het zéker doen. Want er is nogal sprake van overlast. En dat is mooi meegenomen. </p><p>Van kippen word je een beter mens omdat ze nergens een fuck om geven. Want kippen kunnen relativeren en daar kunnen wij van leren. En dat rijmt heus niet toevallig. Ik moet tegenwoordig aan de hartbewaking en de zuurstof als ik het journaal kijk. Ik trek dat gezemel allemaal niet meer. Al dat geleuter, gelieg, gesubsidieerd bedrog; Ik kan er niet meer tegen. Klimaat dit, corona dat. Gasprijs hier, stikstof daar. Dagelijks trekt een heel scala aan onheil aan ons voorbij. Men brengt het ons alsof het een godvergeten wonder is dat we er volgend jaar nog zijn. De angst regeert. Wees bevreesd, wees bang. Stop met leven nu het nog kan. Want anders ga je dood. </p><p>Kippen hebben dat minder. Kippen maak je de pis niet lauw. </p><p>Zij doen hun ding, lopen hun rondjes. Ze drinken wat. Eten wat. Als het regent worden ze nat. Als het niet regent worden ze niet nat. Ook goed. Soms rennen ze een beetje heen en weer. Omdat ze geen armpjes heb is dat een kuuks gezicht. Het ziet er onbeholpen uit. Ik mag er graag naar kijken. Ook hoe ze schijnbaar zinloos in de aarde prikken. Loom in het zonnetje zitten. Ik mag er graag naar luisteren; Hoe ze elkaar -en misschien wel mij- middels vrolijk geklaag van alles vertellen in een taal die even onbeholpen klinkt als hun rennen oogt. Ik word er rustig van. Blij zelfs. Flikker wat kippen de wachtkamer bij de GGZ binnen en moet jij eens kijken wat er met de wachtlijsten gebeurt. </p><p>Ik heb inmiddels twee kippen en een haan. Want in twee dagen tijd zijn twee van mijn gevederde vrienden gaan kippenhemelen. Paar dagen ziek en toen dood. Punt. Ook de twee andere kippen zijn inmiddels niet meer de oude. Ze rennen niet meer. Lopen geen rondjes. En eten doen ze ook al niet. Verder doen ze er vooral het zwijgen toe. Geen vrolijke geluidjes meer. Slechts lege blikken in de kleine zieke kippenoogjes. Ze zijn er klaar mee, het hoeft allemaal niet meer zo nodig. Ze geven geen fuck, maar dan anders. En ik zit daarmee. Want ik vind dat zielig. Weet u dat je dus ook aan kippen gehecht kunt raken? En, ook dat nog, ik ga een koude kudtwinter tegemoet en kan binnenkort al het onheil wat op mij afkomt, niet meer pareren. Wat rijmt op relativeren. Precies dat dus, wat geen kip me straks nog kan leren. En inderdaad, dat rijmt heus niet toevallig. </p><div><br /></div>Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-18312730082744683262022-05-07T22:33:00.000+02:002022-05-07T22:33:26.327+02:00In je Eendje..<p> </p><p class="MsoNormal">Ik neem plaats op een bankje in het park, naast mijn oma. Ze
is veertig jaar terug overleden maar dit feit, deze akelige hobbel in onze relatie
en geschiedenis, lijkt ons op geen enkele manier te verbazen of in de weg te
staan. Hier zaten we voorheen altijd als ik de eendjes ging voeren; een
absoluut hoogtepunt in de oneindig lange weken van een kleuter. We kijken over
het water, net als toen, en ze merkt even op dat er weinig veranderd lijkt te
zijn. Ik beaam dat. Het water is nog het water en de bomen zijn de groene
strijd met de winter, die vlak achter ons ligt, weer flink aan het winnen. Kinderen
spelen op het grasveld of razen met hun fietsjes -imaginaire doch supersnelle
Harley Davidsons- over het fietspad vlak achter ons. Omgeven door een
strakblauwe lucht vrolijk versierd met dottige witte wolkjes, schijnt een
duchtige lentezon. Het is hier mooi. Het is hier rustig. Het is hier inderdaad
net als toen. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ze vraagt hoe het met me gaat en ik zeg dat ik haar heb
gemist. Ze kijkt even mijn kant op en glimlacht. Ik heb die lach veertig jaar
niet gezien maar zo voelt het niet. Die heb ik namelijk al talloze keren voor
de geest gehaald. Net als haar stem, sommige blikken in haar ogen of hoe ze met
haar vingers zat te draaien als ze in gedachten verzonken was. Eigenlijk is ze
nooit helemaal weggeweest. Dan kun je nog zo dood zijn, maar sommige dingen
sterven niet met je mee he? Soms leeft je glimlach nog een tijd door. In de
gedachten van hen die blij met je waren. Die van je hielden. Je nooit helemaal
los kunnen laten zolang ze leven. Ik denk dan ook niet dat het verkeerd is om
zoveel als mogelijk te glimlachen in je leven. Dan leef je langer. Of is dat
een hele naïeve gedachte?<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ze rommelt wat in haar tas. En vist er een plastic zakje uit.
Oud brood. Zo te zien wit en bruin door elkaar. Net als altijd ook nu weer zorgvuldig voor dit doel bewaard. ‘Ben ik daar niet wat te oud voor?’
Vraag ik. Weer die glimlach. ‘Als het op dit moment weer even vroeger is, lijkt
me dat geen probleem.’ Uit het niets hebben een stuk of acht eenden zich aan de
waterkant verzameld. Ze maken eendengeluiden en kijken hoopvol onze kant op. Ik
pak de zak met brood aan, sta op en ben nog één keer jong. Terwijl ik stukjes
brood zorgvuldig zo goed mogelijk over mijn kwakende vrienden probeer te
verdelen zien voorbijgangers een klein jochie eendjes voeren, op zomaar een zonnige
dag, vlakbij een leeg bankje. Als ik achterom naar mijn oma kijk zit ze met een
glimlach met haar vingers te draaien. In gedachten verzonken. Het is rustig.
Het is eindelijk weer eens net als toen. <o:p></o:p></p>Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-58674857193722921152022-01-28T00:07:00.002+01:002022-01-28T00:13:00.371+01:00Het Voldongen Feit..<p> </p><p class="MsoNormal"></p><p class="MsoNormal">Weet u wat het is? We denken met zijn allen veel te
moeilijk. Dat is het. Maar omdat we zo ontzettend moeilijk denken met zijn allen,
hebben we niet meer door dat het allemaal veel makkelijker kan. En dus pijnigen
we onszelf met ingewikkelde gedachten, klampen we vast aan wetenschappen en vestigen
we onze hoop op mensen waarvan we denken dat zij er wel verstand van hebben.
Die dan vervolgens in ingewikkelde bewoordingen aantonen dat ze veel te
moeilijk denken maar daar wel heilig in geloven. En dus gaan wij nóg moeilijker
denken. En uiteindelijk lossen we niks op, wordt het voor niemand beter en is
morgen weinig anders dan vandaag. Sterker; we geraken in een cirkel en het
wordt er enkel maar beroerder op. Mooi dus dat ik nu even tussenbeide kom. Want
u kunt mij van heel veel betichten, maar niet dat ik moeilijk denk. En al zeker
niet dat ik zaken mooier maak dan ze in werkelijkheid zijn. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">De aanleiding van bovenstaand betoog is het gedoe rond
allerlei ellende die heeft plaatsgevonden tijdens en rondom een tv-programma. The
Voice of Holland. Mij persoonlijk zei het niets, maar het schijnt dat complete volksstammen
dit programma hoog aanschreven. En medewerkers van deze etterende puist van
goede smaak schijnen zich te hebben vergerepen aan, met name, deelneemsters die
hun talenten liever anders hadden zien ingeschat. In het nieuws was sprake van ‘grensoverschrijdend,
seksueel wangedrag.’ Netjes gezegd houdt dat in dat mennekes met hele kleine leuters
hun machtspositie hebben gebruikt om naïeve jongedames een voor hen bevredigende
richting op te duwen. Minder netjes, maar anders gezegd; Tuigh van de richel met
normen en waarden die gelijk staan aan van een VVD-er tijdens verkiezingstijd.
Vies, leugenachtig en akelig. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">In allerlei talkshows buitelden lieden met allerlei meningen
over elkaar heen. Iedereen had er verstand van, iedereen wist hoe het anders
moest. Vrouwen dit, vrouwen dat. Mannen zus en mannen zo. Ik heb
gedragsdeskundigen voorbij zien gaan. Psychologen, psychiaters en andere gasten
met diploma’s op zak om over dergelijk gedrag een mening te mogen geven. Men
lulde, oreerde, slapouwehoerde en de hoofden van de talkshowtafels knikten
instemmend en begripvol. Maar er was werkelijk niemand die, in de optiek van de
jongens van het Wakend Oog, ook maar iets in de buurt kwam van de kern van de
zaak. Om wanhopig van te worden. Want zo komen we er nooit he? Zo lossen we nooit
wat op. Dus mogen wij even? Mogen wij even vertellen hoe het zit? <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Wij mensen lopen rechtop. Althans, de meeste van ons. We
rijden auto’s en maken en bouwen soms best coole dingen. Maar verder zijn we
gewoon apen. Ons DNA verschilt akelig weinig van chimpansees. Dus maak het nou
niet mooier dan het is. Een aap is, volgens onze eigen normering, een beest. Denk
dan niet zo moeilijk en erken, geef toe, dat wij niet zo heel veel verder zijn
dan hen. Mensen zijn akelige creaties. Kijk hoe religies omgaan met elkaar. Bedenk
dat er anno 2022 een wapenindustrie bestaat. Politici die liegen en bedriegen. Zelfbedacht
geld dat voor alles de norm is. Oorlogen die een ‘economische impuls’ zijn.
Niets is meer echt, alles gaat om beeldvorming. We liegen en bedriegen. In alle
lagen van onze beschaving. En dan zeuren we over een tv-programma. <br />
Maar dat programma zijn wij zelf. Compleet losgeslagen. Geen normen, een
minimum aan waarden. Alles voor ons eigen en laat de rest de tyfus krijgen. Dus
kom, zeik niet zo. Doe niet zo moeilijk. We zijn apen. Beesten. Viespeuken. En denk vooral niet dat
het ooit nog goedkomt. Want dit is wat het is. U bent een aap. Niets meer en niet
minder. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p><br /><p></p>Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-12023698923584439092021-12-15T00:18:00.002+01:002021-12-15T00:18:24.721+01:00De Uiteindelijke Ondergang..<p> </p><p class="MsoNormal">Ooit eindigde ik één van mijn legendarische schrijfsels
alhier met: ‘Oh lieve Heer, was ik maar een beer.’ Om aan te geven hoe welkom
het zou zijn slapend de winter door te komen. Want ik ben geen groot fan van de
winter. Van korte, akelig koude dagen en de daar bijbehorende duisternis uit de
diepste krochten van de winterhel. Rotsvast in mijn aard besloten ligt een
nooit aflatende en bikkelharde kern van depressiviteit en zelfbedachte, en aldus
ervaren, ellende. Mijn glas is altijd halfleeg. In de zomer zie ik nog wel kans
deze met regelmaat te vullen, maar zo rond deze tijd lijkt er dikwijls geen
redden aan. Ik kan met emmers lopen rennen de leegte van dat glas te voorkomen,
maar het gaat gewoon niet. Ik ben geen wintermens. Ik hou niet van donker. Ik
heb niks met kou. En nu, in deze huidige tijd, waar we dagelijks leven met de
niet aflatende angst allemaal te sterven aan een vreselijk virus is er, qua
halflege glazen, natuurlijk helemaal meer geen houden aan. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">En of dat allemaal niet al erg genoeg is, hebben we
binnenkort een nieuw kabinet. Dezelfde lieden die Nederland de afgelopen jaren
onherkenbaar hebben veranderd, gaan de komende jaren Nederland onherkenbaar veranderen.
Middels een nieuwe bestuurscultuur. Afgetreden omdat een grote groep mensen
volkomen naar de verdommenis was geholpen. Leugens die zich opstapelden, als
pannenkoeken gebakken ter gelegenheid van een kinderfeestje. Alles voor de
beeldvorming, niets is meer oprecht. En elke zondag weer is de VVD nog steeds
de grootste partij in de peilingen. Het is niet erg om halfjes stemrecht te
geven, maar als het er teveel zijn is een pas op de plaats geen overbodige
luxe. Dan moet je misschien je strategie om als land te willen overleven nog
eens herzien. Maar helaas, men blijft massaal kiezen voor de gevestigde orde.
Als je die mensen de keuze geeft een kind van acht een fles vodka te geven om
daarna met een steen op het gaspedaal een vrachtwagen met aanhanger over een
drukke kerstmarkt te manoeuvreren, geloven ze nog steeds dat het wel goedkomt.
Ik niet. En ik word ook daar somber van.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Sterker; ik loop al tijden rond met een sterk gevoel van
naderend onheil. Ik slaap slecht. Ik ben niet altijd mijzelf meer. Of juist
wel, maar dan dus extreem. Ik voel dat er iets vreselijks staat te gebeuren.
Dat we aan de vooravond staan van iets dat zo groot is dat we het achteraf maar
moeilijk kunnen beseffen. Als er dan al mensen over zijn om zich dit allemaal
achteraf te beseffen. Ik probeer mijzelf dan te herpakken. Aan andere dingen te
denken. Positief. En dan zie ik mijzelf op een strand zitten. Ergens op een
zwoele zomeravond. Ik kijk naar de ondergaande zon. Groots als zij is. En het
is altijd weer een waar spektakel. Ik geniet van de warme bries. Ik voel de
rust. En geniet van het schouwspel. Niks is mooier dan dat. Maar die gedachte is
tegenwoordig maar voor even. Want uiteindelijk zit ik ergens anders. Om mij
heen is het donker en koud. Overal om mij heen zie ik een pikzwarte hemel, voorzichtig
versierd met onregelmatig schijnende sterren. De grond onder mij is hard en
zielloos. Ik zit op de maan en kijk naar de ondergang van de aarde. En mijn
glas is leeg. Er viel niet tegenop te rennen. <o:p></o:p></p>Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-4428346627865562932021-11-24T01:03:00.001+01:002021-11-24T01:03:52.117+01:00De Ware Prioriteiten.. <p> </p><p class="MsoNormal">U maakt zich druk om cojona. Om 2G, 3G en of je nou wel op
je werk mag komen zonder vaccinatie of niet. U maakt zich druk om vage
maatregelen, incapabele bestuurders, tegenstrijdige verhalen van hen die boven
ons staan en natuurlijk om de gigantisch hoge, dagelijkse besmettingscijfers.
We gaan er allemaal aan, we gaan allemaal kapot. Waarom doet de overheid niets?
Waarom gooien ze ons nou niet gewoon in een bikkelharde lockdown? Waarom zeggen
ze nou niet gewoon dat we niets meer mogen doen wat we willen? En waar blijft
godnondetyfus die verplichte vaccinatie? Pak ze op, die rebellen, pak ze aan.
Sla ze neer en spuit ze in. Met geweld als het moet. Ook als het niet moet,
maar gewoon omdat het kan. Oh overheid, doe wat. Gooi ons nu, per direct en
zeker vandaag nog, in lockdown. Beperk onze vrijheden. Doe het voor een ander. Of
dwing óns op zijn minst dat te doen.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik maak mij daar allemaal wat minder druk om. Ik heb andere
problemen. Mijn jongste dochter gelooft namelijk niet meer in Sinterklaas. En
daar heb ik het best wel moeilijk mee. Ik heb jarenlang in allerlei havens of
aan waterkanten gestaan om de aankomst van de Sint mee te maken. Met een kleine
hand in de mijne geklemd. Eerst van mijn oudste dochter, die het ook allemaal
verdomd spannend vond, en later die van mijn jongste grut. Ik kijk al jaren
even opzij en zag dan een oprechte glimlach als de goedheiligman in zicht was.
Ik zag de spanning, de blijdschap, ik zag het verhaal zoals ik dat zelf voelde
toen ik klein was. En jeetje zeg, wat kon ik daarvan genieten. Weet u dat ik
daar gewoon kippenvel van kon krijgen? Als die boot de kade naderde en ik
voelde hoe er iets steviger in mijn hand werd geknepen? Voor puur geluk heb je
geen ton op de bank nodig he? Een kleine gelover aan de hand is veel meer waard
dan wat dan ook. Kindergeluk. Noem mij een ouwe dwaas, maar ik blijf erbij dat
een mens niet meer nodig heeft dan dat. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Mijn oudste dochter gelooft inmiddels nergens meer in, dat
heeft ze van haar vader ben ik bang, maar mijn jongste laat het er dus niet zomaar
bij zitten. Sinterklaas bestaat niet, maar toch zet ze haar schoen. En als ze
denkt dat niemand haar hoort of ziet zingt ze snel een sinterklaasliedje. Ik
had namens een niet bestaande Sinterklaas een briefje in haar schoen gedaan met
de vraag waarom ze geen tekeningen meer maakte. Ze is daarna twee dagen bezig
geweest de mooiste tekening ever te maken. En op de achterkant sprak ze, als in
een soort persoonlijke note, de hoop uit dat de Sint hier blij mee zou zijn. Ze
kreeg een briefje terug dat dit het geval was. Die brief moest mee naar school.
Want sinterklazen die niet bestaan maar wél blij zijn met je tekeningen, dat
moet je koesteren. En dat kun je best delen met matties van groep zes. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik kan daar verdomd jaloers op zijn. Tijdens de looptijd van
mijn leven zijn zo’n beetje alle dromen weggenomen. Als je ouder wordt grijp je
je vast aan zogenaamde feiten, meningen gegoten in algemeen beton en aan alles
wat gangbaar is. Kortom, in het denken van volwassenen. Maar er is zoveel meer.
Sterker nog; al die denken de wijsheid in pacht te hebben weten niets. Als je
wilt zien wat er voor jou zou kunnen zijn, gaat er een wereld voor je open.
Dromen zijn een prachtige brug naar je wakkere toestand. Schaam je niet open te
staan voor dat wat niet bestaat, maar wel je fantasie alle ruimte geeft. Misschien
komt het ooit nog goed als we iets meer kind zijn. Als we zo het ondenkbare
waarmaken. Dus hey, ga aan tafel zitten en maak de mooiste tekening ooit
gemaakt. Zoek het uit met die waan van de dag, en een ongezien de tyfus wat een
ander daarvan denkt. Hou de hand van een geliefde vast. En geloof vooral waarin
je wilt geloven. Datgene wat voor jou echt is. En neem het serieus als kleine
dames in je hand knijpen als het spannend wordt. Ze hebben je nodig. Maar
morgen kan alles anders zijn. <o:p></o:p></p>Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-22808790146759838672021-11-19T01:14:00.002+01:002021-11-19T01:14:18.240+01:00Klein Groots.. <p>Ik woon in een klein kudtdorp ergens ver weg in de provincie.
En het is hier geweldig. Sterker, het past bij me. Ik zou niet meer anders
kunnen. Ik heb altijd in steden gewoond maar daar werd eigenlijk niemand beter
van. Anderen hadden last van mij en ik van anderen. Wat betreft dat eerste; het
is verstandig zo nu en dan naar jezelf te kijken. En ik snap dus best dat
mensen last van mij hadden. Ik ben nu eenmaal niet de meest aangepaste persoon ooit.
Maar wat betreft dat tweede; ik snap ook heel goed dat ik last van anderen had.
U bent zo met zijn allen nou ook niet bepaald de makkelijkste. Het verleden
heeft geleerd dat u en ik het samen niet geweldig konden vinden. En ja, soms
geeft het verleden wel degelijk garanties voor de toekomst. En dus is het maar
goed dat ik in een of ander klein kudtdorp woon, ergens ver weg in de
provincie. Het is voor iedereen het beste.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Rechts van mij, voor de lezer links, woont een meneer die
tegen zijn kippen praat. Ik doe dat ook dus hebben we een band. Eerst deed ik het
stiekem en fluisterend, maar sinds ik hem heb gehoord laat ik mij volledig
gaan. Want het kan dus blijkbaar gewoon. Verder zeggen we elkaar met
onregelmaat gedag, hebben het even over kortgevleugelde eierenleggers of over
het weer. Maar de keren dat ik even een handje nodig had voor sjouw- of
tilklusjes en hem vroeg die uit te steken, was hij present. Zweet op de kop en zonder
morren. Toen ik een paar jaar terug een andere buur vroeg of hij tegen een
kleine vergoeding met zijn tractor een stacaravan mijn tuin in wilde parkeren weigerde
hij dat resoluut. Hij wilde het doen als vriendendienst. Niet voor geld. En dat
was de eerste keer dat we elkaar spraken. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">En zo kan ik nog wel even doorgaan over mijn dorpsgenoten. Over
mijn buren links, rechts voor u, twee dames die voor hun zoontje onderhand een
speeltuin hebben getimmerd waar de Efteling jaloers op kan zijn. Ik vind dat
mooi. Ik hou daarvan. Of over mijn overbuurvrouw, dik in de 70, die niet de
makkelijkste is/lijkt, maar een leven erop heeft zitten waar je een fuck’n
geweldig boek over zou kunnen schrijven. Iedereen hier heeft een verhaal.
Iedereen hier is net even anders dan wat u daar, in de stad, als normaal zou
beschouwen. U lacht schamper om hen in de provincie, om hen in kleine kudtdorpjes.
Maar vergeet hoe dat nou ook alweer zat met wie uiteindelijk het laatste lacht.
<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">En ik woon dus in zo’n klein kudtdorp ergens ver weg in de
provincie. En tjesus, wat is het hier geweldig. Leven in een soort van enclave,
helemaal los en ver van de waan van de dag. Van al die gekkigheid van u daar in
de stad. Waar iedereen last heeft van iedereen. Waar iedereen wat te zeiken en
te zeuren heeft. Waar je alleen jezelf nog kunt zijn door je aan te passen. Waar
niemand anno 2021 nog zichzelf kan zijn. Wij hier doen niet mee. U kunt allemaal
een ongezien de tyfus krijgen. In Warfstermolen is het ontzettend fijn, een
contactgestoorde idioot te zijn. En dat rijmt. Dat zal heus niet voor niks
zijn. De groetjes dus. Uit de provincie. Uit een klein kudtdorp. Groots in
alles. En bovenal de mijne. <o:p></o:p></p>Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-40140319009178376262021-11-03T01:10:00.004+01:002021-11-03T01:10:59.549+01:00Het Onvermijdelijk Besef..<p>Het scannen van mijn QR-code bood vandaag geen soelaas de
deur uit te mogen. Dat geeft me even de tijd het woord tot u te richten. Ik
moet zeggen dat ik het in het begin wat moest wennen aan zo’n scanner aan de
post van je buitendeur, maar zoals u weet ben ik er nooit een voorstander van
geweest veel de deur uit te gaan. Dus ik zie deze allernieuwste overheidsbemoeienis
maar een beetje als een geluk bij een ongeluk. Ik heb nooit gegrossierd in
social credits. Dus ook nu niet. Ik zal het bovendien vast wel verdiend hebben;
ergens fout geparkeerd, mijn stikstofbudget overschreden of op social media de
verkeerde mening gegeven. Ik mag even niet meedoen en dat is heus niet zomaar.
Maar het geeft me wel even de tijd om een beetje met u bij te praten. U daar in
2021, ik hier in het jaar 2025.</p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Weet u nog die wappies die hel en verdoemenis predikten wat
betreft corona-vaccinaties? Dat iedereen binnen een half jaar tot een jaar morsdood
zou zijn? Wat hebben we gelachen he? Uiteindelijk begon de Grote Sterfte pas na
twee jaar. Naja, misschien wel eerder, maar na twee jaar was er geen houden
meer aan. Toen konden zelfs de msn er geen soep meer van maken. Liegen is een
vak -wat men verdomd goed beheerste, ik kan echt niet anders zeggen- maar het
houdt ook een keertje op. En zo werd heel langzaamaan duidelijk wat er loos
was. Het bleek geen 5G te zijn, dat niet, maar wel een nogal onbetrouwbaar
vaccin. Miljarden werden eraan verdiend. Miljoenen gingen eraan dood. En als
dat niet het noodlottig einde was, dan wel de krankzinnige maatregelen die de
massa er toe moest bewegen zich in te laten spuiten met een goedje wat in alle
haast was ontwikkeld, waarvoor de verantwoordelijkheid door de makers
contractueel werd afgeschoven, maar kon rekenen op alle steun van Hugo en zijn grootverdienende
trawanten.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">In 2021 liet u zich massaal vaccineren met een goedje waar
niemand nog van wist wat het in de toekomst zou brengen. U ging blind uit wat
de overheid u voorschreef. Want de overheid heeft nu eenmaal het beste met ons
voor. Ondanks akkefietjes met toeslagschandalen, futiliteiten met Chroom-6 en
absurde belastingen waar barbaarse machthebbers uit de middeleeuwen een erectie
van zouden krijgen. En dan benoem ik nog even niet een grijnzende demissionair
premier die werkelijk alle normen en waarden, wetten en regels, het onderscheid
tussen recht en onrecht vrolijk deed wegwuiven. Zo ging dat nu eenmaal in 2021.
Achteraf is het allemaal een koe in de kont kijken, nietwaar? En lachend werd
het net steeds strakker aangetrokken. Spuiten of verzuipen. U werd bang gemaakt,
voor de gek gehouden, voorgelogen. En u zag het, maar was niet bij machte het
tij te keren. Alles voor het groene vinkje. Of uit angst. Of uit behoefte op
vakantie te mogen. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">In 2025 is de corona-app vele updates verder. Ik kan de deur
vandaag niet meer uit. Ongetwijfeld doe ik dat voor een ander. Uit overwegingen
van gezondheid en -uiteraard- solidariteit, behelst de app nu zo’n beetje alles
en zijn oude moer. Zonder app geen betalingen. Zonder app geen aankopen. De app
is ideaal gebleken om klimaatverandering te lijf te gaan. Het is je paspoort,
het geeft aan of je ’s avonds na acht uur wel of niet de straat op mag (moet je
verdienen) of wordt gebruikt als check hoe jij je gedraagt in sociaal opzicht.
Altijd is duidelijk waar je je bevindt en hoe lang. En dat is verdomd handig,
want zo raak je nooit meer kwijt. Wat begon als een gekke app die je anno 2021 nodig
had om buiten op een terras te gaan zitten of naar een sportschool te mogen
werd een soort van digitale God in je Broekzak. En in 2021 vond meer dan 85
procent van de Nederlanders dat normaal. Fijn zelfs. Want je eigen
verantwoording nemen is tenslotte ook zomaar wat.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik mocht vandaag de deur niet uit en had dus even de tijd om
het woord tot u te richten. Ik hier vanuit 2025 heb natuurlijk makkelijk lullen,
maar u daar in 2021 valt toch echt van alles te verwijten. U twijfelde niet,
stond niet op. Vond het best dat een kleine groep de schuld kreeg van alles. De
zorg was ontmanteld. Uitgekleed. Jarenlang keihard genaaid. En toen dat fout
ging was het de schuld van de Onverantwoordelijken. Zij die u nog probeerde te
waarschuwen voor de lange arm der overheid die letterlijk en figuurlijk over
lijken ging. Wappies waren het. En u lachte schamper. Nu is de overheid de baas
over alles. Lichamelijke integriteit, het maken van eigen keuzes, vrijheid en
solidariteit doen er niet meer toe. Omdat de msn niet meer konden verbergen wat
er misging heeft men (lachend) een zondebok aangewezen. Hugo is voor de
politieke trein geflikkerd. Zijn executie is deze middag een feit. In de wei
hoor ik schapen onrustig blaten. Net als toen in 2021. Want sommige dingen veranderen
niet. <o:p></o:p></p>Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-65187893398831514642021-04-25T00:53:00.000+02:002021-04-25T00:53:40.424+02:00Het Onzichtbaar Betoog.. <p> </p><p class="MsoNormal">Ik hield een heel betoog, maar er was niemand die luisterde.
Men keek mijn kant niet op en vervolgde standvastig de actuele wegen die,
blijkbaar met alle spoed en prioriteit, waren te gaan. Ik verhief voorzichtig
mijn stem in de hoop zo wat aandacht te trekken. Maar het bood geen soelaas. Ik
was de onzichtbare man met een transparant verhaal in de lelijkste zin van het
woord. Ik probeerde het persoonlijk te maken, mijn openbaringen met gevoel voor
dramatiek de ziel te laten raken. Maar het raakte helemaal niemand. Gevoel is
ook nogal relatief, nietwaar. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ik was een
roepende in de woestijn of mijn relaas liet hen gewoon volkomen koud. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ik hield een heel betoog, maar het mocht
allemaal niet baten.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ik ben geen groot spreker. U zult mij niet snel de zeepkist
eigen zien maken om daar vervolgens plaats op te nemen. Ik ben niet het type
die met veel branie en grootspraak zijn plek probeert te verwerven. Ik ben geen
slapouwehoer. Geen arrogante lamlul die een ieder, meningtechnisch gezien, een
kant op probeert te duwen. Ik heb niet altijd gelijk. Ik weet niet alles. Maar
heb wel degelijk een verhaal. Een visie. En die wil ik weleens delen. Ook omdat
ik zie dat we veel zaken die we nu ondernemen best wel anders aan kunnen
pakken. Het mag allemaal wel wat liever, toch? Het mag allemaal wel wat
menselijker. Hoe erg is het elkaar wat aardiger te vinden en vandaaruit te
kijken hoe we de boel voor ons allemaal wat mooier kunnen maken? Want we staan
voor nogal wat uitdagingen, nietwaar?<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Maar het mocht allemaal niet baten. Niemand heeft nog de
behoefte om naar een ander te luisteren of eigen inzichten te heroverwegen. Het
eigen gelijk is alles wat telt. Een bord voor de kop is geen makke meer, maar
klaarblijkelijk iets om trots op te zijn. Volharding in eigen gelijk een pre om
anno 2021 nog een beetje knap door te kunnen komen. Want stel je voor dat je
toch zou moeten gaan twijfelen aan eigen visies en inzichten. Nee, erger nog;
stel gudverdegudver dat een ander een keer het gelijk aan zijn of haar zijde
heeft. Je moet er toch niet aan denken? En dus roepen we allemaal door elkaar
heen. Schreeuwen we. Brullen we. Krijsen we. Met de vingers in onze oren
gedrukt om maar niets van een ander te hoeven opvangen. Ik hield een heel
betoog maar er was niemand die luisterde. Maar we zijn weer terug. Het Wakend
Oog sleept de zeepkist naar het centrum. Want opgeven is geen optie. Hoort u
ons? <o:p></o:p></p>Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-76299992663053667022019-09-01T00:45:00.003+02:002019-09-01T00:45:56.005+02:00Mooi Was Die Tijd..<span style="font-family: "Calibri",sans-serif; font-size: 11.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: NL; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Het
zit er weer op he? De zomer is weer voorbij. Naja, nog niet helemaal misschien,
maar op zijn minst zo goed als. We klampen ons nog een beetje vast aan alle
dagen die niet onder de twintig graden komen, maar verder is het vooral ontkennen
en tijd rekken. De lengte van dagen hebben ons al bikkelhard laten zien dat er
niks meer te redden valt. Gevoelsmatig is het nog maar een week terug dat duisternis
18 uur per dag volledig kansloos was. Maar tegenwoordig is het om een uurtje of
negen ’s avonds al donker. Elke dag een beetje sneller. Elke dag een beetje
korter. Totdat we straks gemiddeld vier uur per etmaal daglicht hebben. Dan hebben
we het weer maandenlang steenkoud. In het donker. Ik heb daar dus een
tyfushekel aan. Ik kan daar niet zo goed tegen. <br />
<br />
Ik heb het hier al eens gezegd, maar ik herhaal het met plezier; Mensen die vinden
dat de winter een mooie, gezellige knusse tijd is, zou je gewoon dood moeten
schieten. Dat zijn, genuanceerder gezegd, niet de mensen met wie ik graag
gezien zou willen worden. Want ik heb er allemaal niks mee. Ik heb niks met
regen, ik heb niks met kou. Ik heb niks met sneeuw of met schaatsen. En ik heb
al helemaal niks met het beperkt aantal minuten daglicht per week. Daar kan
mijn tedere gestel en ingewikkelde persoonlijkheid niet mee omgaan. Ik krijg
dan visioenen over hoe fijn het zou zijn in bad te stappen met een broodrooster,
meet stiekem de hoogte van het trapgat of sorteer akelig nauwkeurig mijn
scheermesjes op de keramische wasbak. Want zo ben ik. <br />
<br />
Voor mij is de tijd van herfst en winter een kwestie van overleven. Depressief
als een Antilliaan met een krantenwijk sleep ik mij door de naarste tijd van
het jaar. Elk jaar met meer moeite dan het jaar daarvoor. En van de week is de
ellende tastbaar begonnen. Toen heb ik het zwembad in de tuin moeten opruimen. Vanaf
de lente was dit het symbool van zonnige tijden. Een enorme hoeveelheid water
bijeengehouden door strakblauwe steunpilaren van een zomers leven. Kletter,
klatter, klater, maar liefst 19 kuub aan vrolijk water. Ik trok de stop uit de
zomer en zag een mooie tijd in het niets verdwijnen. Ik heb uiteindelijk elke
liter van mijn zomers leven weg zien vloeien. Met pijn in het hart. Ik hoorde,
daar leunend op de rand van het zwembad, de herfst lachen en de winter
schateren. Mijn voeten nat en koud. Mijn geest bevroren. Doei zomer, dag prachttijd.
Het zit er écht op he? <br />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br />
<!--[endif]--></span>Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-46854311360285891292019-07-30T00:11:00.002+02:002019-07-30T00:11:58.872+02:00De Sportieve Ontreddering..<br />
<div class="MsoNormal">
Ik was vorig jaar zeer verheugd toen ik hoorde dat mijn
oudste dochter ‘op’ korfbal ging. Dat betekende namelijk dat ik veel zaterdagen
ergens langs de zijlijn te vinden zou zijn, van allerlei sportvelden in den
lande. En die activiteit trok me wel. Want daar had ik veel over gehoord.
Tokkies die met grote bekken hun kroost staan aan te moedigen en het ander
kinderspul, scheidsrechters en coaches van de tegenpartij, en passant met de
dood bedreigen. Lekker actief bezig. Sixpack Heineken in het gras en gaan met
die hooliganbanaan. Tis toch je kind, nietwaar? Ik had zelfs voor vijf tientjes
een tatoeage in mijn hals laten zetten. ‘Blue And White Army’.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Beetje proberen met de clubkleuren die gasten
van de tegenpartij te imponeren. Serieus aanpakken. Ja toch?<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Maar ik moet zeggen dat het me tot nu toe wat tegenvalt. Wat
dat betreft is Friesland gewoon kudt. Nuchter volk. Alle grens- en scheidsrechters
eten op wedstrijddagen gewoon die avond thuis, bij moeder de vrouw. Het is mij
in elk geval nog niet opgevallen dat er eentje werd doodgeschopt. En met dat
schelden en tieren valt het ook allemaal wel mee. Sterker, het maakt geen ruk
uit wat zo’n kind met de bal doet. De ouders aan de kant vinden alles best.
Niet gevangen? Prima. Wel gevangen? Ook goed. Goal? Top. Geen goal? Volgende
keer beter en ga zo door. De wedstrijd verloren is goed gespeeld. Gewonnen is dat
ook. Lekker overzichtelijk, dat wel. Maar saai dus.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
‘Onze’ coach glimlacht of schudt wat met het hoofd als
iemand uit verveling in het veld een handstand staat te maken en om die reden
een bal mist. En als er een keer een overtreding wordt gemaakt rent niemand het
veld op om daar eens heel uitgebreid een punt te maken. Heel af en toe hoor ik
iemand weleens wat roepen. Omdat dit altijd in onvervalst Fries is begrijp ik
er geen fuck van. Maar er gaat geen emotie vanuit. Geen agressie. Geen schuim
op de bek. Met de beste wil van de wereld kan ik daar geen dodelijke ziektes
uithalen of andere nare verwensingen. Dus daar zit ik dan, met een verse tattoo
op mijn bek. Tussen gasten die allemaal denken dat het leven een feestje is. Die
denken dat kinderen anno 2019 nog gewoon spelletjes kunnen spelen. Ik vind het
een rare, lakse instelling. Je zou ze toch een doodschop geven? <o:p></o:p></div>
<br />Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-11314458868907223562019-02-01T22:59:00.000+01:002019-07-27T22:03:27.954+02:00Van Vaste Waarde..Op een mooie heldere avond stond ik buiten. Ik genoot van de rust en de stilte. De avond heeft nu eenmaal iets bijzonders. Dit in tegenstelling tot de ochtend, die mij maar niet op een positieve manier weet te raken. Nee, ik moet het hebben van de avond. Of nog beter; De nacht. Ik stond buiten en keek naar de maan. En de maan naar mij. We spraken niet. Dat hoeft ook niet want we kennen elkaar. Als je elkaar echt goed kent hoef je niet te praten. Dan is kijken soms genoeg. Sterker, dan is elkaar even een blik van verstandhouding gunnen ruim voldoende. Ik weet dat jij daar bent en ik weet dat dit wederzijds is. Laten we samen genieten van dit moment. De rust. De stilte. En zo werkt het dus ook tussen mij en de maan. <br />
<br />
Ik ken de maan al vele jaren en zij mij. Vanaf het moment dat ik nog heel klein was en voor het eerst op een avond omhoog keek. Er was contact. Het voelde goed. Klopt, het is verdomd lastig uit te leggen hoe zoiets nou eigenlijk in zijn werk gaat. Het is er dan gewoon. En beide weet je dan dat het goed zit. De maan weet waar ik als kind van droomde. De maan weet wat me in der loop der tijden dwars heeft gezeten. En wat mijn wensen waren. De maan weet wie ik ben en doet daar niet moeilijk over. We zijn vrienden. Al mijn hele leven lang. Waar ik ook heenging, waar ik ook kwam, de maan was er altijd. Vroeg of laat was er altijd wel weer een moment dat ik op een heldere avond buiten stond en omhoog keek. En zij naar beneden. Niets is inmiddels meer zoals het was. Alles ging voorbij. Behalve zij. <br />
<br />
De maan maakt donkere nachten licht. De nachten dat je buiten staat en geniet van de rust en de stilte. Als alles door je vingers lijkt weg te glippen en er geen enkel houvast meer is aan de dingen waar je dacht waarde aan te hechten, lijkt zij jou haar onzichtbare handen te reiken. Handen in de vormen van licht en aanwezigheid. Onveranderlijk. Een vaste waarde in een verder onvoorspelbaar leven. Licht dat een aai door je haar geeft, zoals enkel de mensen hebben kunnen doen die je nu soms zo vreselijk mist. Omdat de tijd verder ging en alles anders werd. Maar de maan bleef altijd hetzelfde. En ooit, als zelfs niemand meer bloemen komt leggen daar waar ik rust, zal ze naar me blijven kijken. Haar licht blijven schijnen. Zonder wat te zeggen. Want dat hoeft nu eenmaal niet als je elkaar begrijpt. Als je vrienden bent. De maan en ik. Ik en de maan. Voor altijd.Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-30210129914613025992019-01-04T22:45:00.000+01:002019-01-04T22:45:44.499+01:00Het Grote Terugkijken..<br />
<div class="MsoNormal">
Zo. Vier januari 2019. Tijd voor een jaaroverzicht. <br />
<br />
De eerste dag van het nieuwe jaar begon traditioneel kudt. Vanaf 12 uur ging
het nog wel, maar ook een oudejaarsnacht houdt een keer op. En dus was het weer
wakker worden met een kater. Op zich gek, want één van de goede voornemens was
om minder te gaan drinken. Waarom ik dan niet gewoon om middernacht gestopt ben
weet ik niet. Ikzelf denk een discipline-dingetje. Vorig jaar ging dat ook al
mis. En alle jaren daarvoor ook trouwens. Eigenlijk weet ik niet beter. Terwijl
ik dus wel beter zou moeten weten. Foei dus. En jammer. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Nieuwjaarsdag was het dus rondstrompelen. Overleven.
Zelfmedelijden. En een beetje op tijd naar bed. In feite was dit ook het geval
die tweede dag van 2019. Want was het vroeger zo dat je je laveloos kon gieten
en je de dag daarop weer fris en fruitig je bed uitsprong voor krantenwijk of
het huis-aan-huis bezorgen van allerlei foldermateriaal, tegenwoordig duurt de
herstelperiode wat langer. Tel daarbij op de mensen die belangstellend vragen
hoe het gaat met het stoppen met roken, en je bent er om uurtje of negen ook
wel weer klaar mee. Gelukkig kon ik een beetje op tijd naar bed. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Op de derde dag van het jaar ging het al stukken beter. Je
weet dat je het ergste hebt gehad en kunt dus weer uitkijken naar betere
tijden. Het voornemen nooit never niet meer aan de drank te gaan zwakt al een
beetje af. Je vindt zelf dat je echt stukken minder rookt dan je in 2018 deed.
En dat is goed voor het idee dat je heus wel een soort van ruggengraat hebt. Je blijft zelfs net iets langer hangen
op de webpagina van de sportschool dan gisteren. Dat je er alleen al aan hebt
gedacht vind je knap van jezelf. En dat is het in feite ook gewoon. En
dus is er op 4 januari geen vuiltje meer aan de lucht. Fris en fruitig. En om
dat te vieren trek ik een biertje open. Morgen gaan we het allemaal heel anders
doen. Want we gaan er een verdomd mooi 2019 van maken! <o:p></o:p></div>
<br />Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-40174027464302170082018-12-14T22:11:00.002+01:002018-12-14T22:11:22.303+01:00De Gelopen Race..<br />
<div class="MsoNormal">
Op een dag begin je te rennen. Eerst nog wat onwennig, maar
het duurt niet zo gek lang tot je het ritme aardig te pakken hebt. Vanaf die
eerste dag heb je mensen om je heen die met je mee lopen. Die je helpen. Want
soms struikel je. En dan is het fijn als er iemand een pleister plakt. Of je
nog eens vertelt hoe het moet. Onderweg kom je anderen tegen. Soms loop je een
tijdlang zij aan zij. Sommigen halen je in of blijven juist achter. Maar er
zijn er ook die belangrijk zijn tijdens de afstand die je aflegt. Die deel
uitmaken van de vele kilometers die je loopt. <br />
<br />
Maar uiteindelijk blijft het een soort van race. Naja, niet dat we het zo
altijd zien, maar het blijkt het wel te zijn. Op een dag haken bijvoorbeeld de
mensen af die als eerste met je meeliepen. Maar ook anderen geven onderweg op.
Sterker; hoe langer je loopt hoe groter het slagveld. Je rent met zijn allen je
race en het veld van deelnemers wordt steeds kleiner. Op een dag heb ook jij je
eigen nieuwkomers leren lopen. Daar wil je niet van winnen. Daar wil je op
achterblijven. Die mag je nooit inhalen. Dat zijn de regels van het spel. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Het hoogtepunt van de loop is dat je je kilometers maakt met
zoveel mogelijk mensen om je heen. Die om je geven. En jij om hen. De zon
schijnt, de route en het landschap zijn meer dan aangenaam. Meter voor meter ga
je samen verder de tijd in. Op naar dat wat komen gaat. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Maar uiteindelijk haken er steeds meer mensen
af. Eerst eentje. Op een moment en om redenen die je niet zag aankomen. En in
de loop der tijd volgen er meer. Hoe groter de afstand is die jij loopt, des te
vaker zie je mensen opgeven. Omdat ze niet meer konden. Of omdat ze van het
leven niet meer mochten. Een drukke race, met uiteindelijk steeds minder
deelnemers. Je blijft lopen. Op weg naar je eigen persoonlijke finish. Velen
achter je gelaten, maar je nooit een winnaar gevoeld. <o:p></o:p></div>
<br />Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-74554923777825381032018-11-18T16:37:00.003+01:002018-11-18T16:37:41.234+01:00De Beperkte Keus..<br />
<div class="MsoNormal">
Ik lig in het gras en kan niet opstaan. Als ik dat wel doe
gebeuren er vreselijke dingen. Ik zou langzaam wegzakken in de drassige aarde
die mij langzaam naar beneden trekt. Bij elke stap die ik doe kom ik dieper in
de ellende te zitten. Tot ik uiteindelijk happend naar lucht, hoestend en aarde
kotsend, aan mijn einde kom. Het kan ook nog zo zijn dat ik plots aan de rand
van een onmetelijk diep ravijn sta, en voor ik val, de grond onder mijn voeten
voel wegbrokkelen. Hoeveel stappen ik ook terugdoe. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Maar ik kan ook niet opstaan omdat ik bang ben dat ze wakker
worden, die twee daar in mijn hoofd. Met hun eeuwige strijd, de onophoudelijke
discussies, de voortdurende gesprekken en het negatieve gezeik. Ik kan dat
kabaal niet meer aan. Ik wil het niet meer. Maar zij weten van geen ophouden. Ze
gaan maar door. Dus ben ik even gaan liggen. Niet wetende dat die rust mij geen
weg terug meer zou gunnen. En dus lig ik nu hier. In het gras. En kan ik niet
meer opstaan. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik kijk naar een blauwe lucht en grijze silhouetten die de
meeste vreselijke schouwspellen tonen. Niks geen witte wattige schaapjes of
ander vrolijk gefantaseerde beelden. Somberheid tot ver aan de hemel. Achter de
wolken schijnt de zon, maar er is geen mens die haar ooit nog gaat zien. Pestend
en ongetwijfeld gemeen grijnzend blijft ze verscholen achter massieve grijsheid.
Ik sluit mijn ogen zoals ik dat altijd doe als het even tegenzit. Maar ik weet
dat het me dit keer niet gaat helpen. <br />
<br />
Ik lig in het gras en kan niet opstaan. Want het kan zijn dat er dan de meest vreselijke
dingen gebeuren. Zolang ik mij niet beweeg, helemaal niks probeer, kan me niks
overkomen. Als ik nou heel stil blijf liggen verzwakt misschien de aandacht van
al het Leed ter Wereld en vergeet ze me. Dan spring ik op en ren ik weg. Heel
hard, zonder te stoppen. Ik ren of mijn leven ervan afhangt en staak dat voor
niets of niemand. Maar in mijn hoofd hoor ik iemand schamper lachen. En niet
lang daarna hoor ik een tweede stem hetzelfde doen. Goddank, ze zijn het voor
een keer eens. Ik open mijn ogen en zie niks dan gruwelijkheden. Ik probeer op
te staan en verlang naar het ravijn. En beloof plechtig geen stap terug te
doen. <o:p></o:p></div>
<br />Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-68452230017014265182018-10-20T22:29:00.000+02:002018-10-20T22:29:09.411+02:00Het Onverwachte Ongenoegen..<br />
<div class="MsoNormal">
Ze maken ruzie. Om alles. Soms de hele dag door. Ze kunnen
het bijvoorbeeld niet eens worden over wie op dat moment de meeste rechten
heeft, om met het speelgoed te spelen waar al maanden niet naar is omgekeken.
Als de één de ander even aanraakt is dat een teken om het op een fel
protesteren te zetten. Het liefst huilend. Want dan lijkt het net even meer
alsof je geslagen en mishandeld bent. Zelfs verbaal geweld, omdat de één vindt
dat de ander naar haar keek, is geoorloofd. Of de plek op de bank. Of de kleur
van de beker waarin de Ranja wordt geschonken. Op sommige dagen telt alles.
Alles om een discussie over te kunnen voeren of ruzie te kunnen maken. Want zo
zijn zusjes. <br />
<br />
Zelfs als ik er achteraan zou blijven lopen, constant alert zou zijn, hou ik
het opruimen van de troep die ze maken niet bij. Zij kunnen rotzooi maken met
alles wat maar voorhanden is en met ongekend beperkte middelen. Geef ze één
A4-tje en een schaar en je weet niet wat je meemaakt. Kun je nagaan als je ze
een tube lijm geeft. Of wat ander knutselspul van de Action. Iets met glitters
bijvoorbeeld. Het is niet echt dat ik op mannen val, maar ik heb op mijn werk
enkel en alleen die naam omdat alles aan mij altijd vol vrolijke glitters zit.
Van mijn schoenen en kleding tot aan mijn haar en oren. Hoe ze het doen doen ze
het, maar er is geen ontkomen aan. <br />
<br />
Ze zijn nooit uitgepraat. Ikzelf heb toch echt wel momenten dat ik even niks te
vertellen heb, maar dat komt hen in de verste verte niet bekend voor. Eenmaal
wakker beginnen de betogen en verhalen. Ze beginnen te praten en te vertellen
en dat stopt nooit. En omdat ze beiden deze drang hebben, doen ze dat ook
gewoon door elkaar heen. En uiten ze hun ongenoegen als ik verkeerd op de één
reageer of niet het juiste antwoord geef op de ander. En daar kunnen ze dan ook
onderling weer ruzie over maken. Heel lang zelfs. Onvergefelijk en met heel
veel kabaal. Om de boel een beetje recht te trekken, positieve aandacht te
genereren, gaan ze dan soms knutselen. Met A4-tjes, scharen en lijm. En
natuurlijk glitters. Want ze weten hoe gek ik daarop ben. <br />
<br />
En dan op een gegeven moment zit het erop. Dan breng ik ze weer weg. Naar
school of naar moeders. U weet hoe dat gaat anno 2018. Want gescheiden ouders;
wie is er niet groot mee geworden? Onderweg voel ik dan een vreemd soort van
opluchting. Want straks heb ik weer even rust. Thuis lekker opruimen, glitters van
het plafond vegen en eindelijk weer orde en stilte. Maar eenmaal daar word ik
steevast overvallen door een akelig gevoel van leegte. De rust voelt naar en de
stilte bonkt met al haar kracht en in alle hevigheid luidruchtig op de muren.
Ik kijk de kamer rond en ruim niks op. Want rommel doet leven. Ik lijk in de
verte ruziënde kinderstemmetjes te horen. Het klinkt als de mooiste muziek ooit
gemaakt. Ik mis ze. Nog geen half uur later. En dat elke keer weer. <o:p></o:p></div>
<br />Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-28248065642338308162018-10-11T21:50:00.000+02:002018-10-11T21:50:39.696+02:00De Wederopstanding..<br />
<div class="MsoNormal">
Gaat dus gewoon vetkudt met dat blog van mij he? Ergens eind
juni mijn laatste betoog. Dat is toch niet normaal? En het is echt niet zo dat
ik niks te vertellen heb hoor. Hou op en schei uit; en of ik van alles te
vertellen heb. Maar het komt er gewoon niet van. Druk druk druk. Waan van de
dag. Even dit en even dat en voor je het weet ben je een maand verder. En dat
is zonde. Ikzelf denk namelijk best wel dat de wereld een klein beetje beter af
was toen ik regelmatig van mij liet horen. Ik maakte u slimmer. Ik maakte u
wijzer. En zo maakte ik van niets toch nog iets. Best prijzenswaardig, toch?<br />
<br />
Maar sinds ik een soort van sociaal leven heb opgebouwd gaat het allemaal hard bergafwaarts.
Ik vind mijzelf terug op verjaardagen, jubilea en op één op één uitnodigingen.
Beetje lullen over het weer, werk en de kids. U kent het wel. Allemaal leuk en
aardig maar zulks vreet tijd. Waar ik vroeger ’s avonds achter mijn pc ging
zitten, de dop van mijn fles wodka losschroefde <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>en de wereld verraste met mijn inzichten, zit
ik nu in gezelschap aan de Radler. Zo word ik toch nooit een groot schrijver? <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Schrijvers horen te zuipen. Zich verre van mensen te houden.
Hun eigen leven te leven. Om op die manier eenzaam en ongelukkig te sterven. Zes
weken dood op bed te liggen voor iemand ze vindt. Zo krijg je de beste
verhalen. Maar momenteel zit dat er dus allemaal niet in. En kom ik geen stap
verder. Ik ga het dus vanaf nu anders doen. Gewoon, weer even back tot he roots.
Prio’s stellen. Ongezien de tyfus allemaal, u kent het wel. Deur op slot. Underlayment
voor het raam. We gaan weer even normaal doen. Drank op tafel. Winston’s binnen
handbereik. Het Wakend Oog is terug. Lang leve het Wakend Oog. En na een week
of zes niks meer gehoord te hebben gaarne even de politie bellen. U weet
waarom. <o:p></o:p></div>
<br />Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-6701303553264441962018-06-29T20:45:00.002+02:002018-06-29T22:45:23.881+02:00Het Logisch Gevolg..<br />
<div class="MsoNormal">
Ik voel mij vies. Ik sta al drie kwartier onder de douche,
maar het helpt niet. Net zoals al die keren eerder vandaag. Mijn vingers zijn
wit en de rimpelingen vertonen een indrukwekkend schouwspel. Ik kijk ernaar.
Vol walging. Dezelfde walging die ik voel voor mijzelf. Ik knijp de laatste
restanten Axe uit de kunststof fles. Blauwe lijntjes douchegel zoeken hun weg
naar beneden via mijn lichaam. Sommigen komen een heel end, maar de meesten
worden op hun tocht ingehaald en gegrepen door het water. In doodsangst spreidt
de gel zich tot het zo verdund is, dat van een eerlijke strijd geen sprake meer
kan zijn. Geen van de lijnen haalt de weg naar het doucheputje dan ook ongeschonden.
Het is een ware slachting. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
Ik voel mij vies. Ik schrob mijn lichaam met een huishoudborstel.
Centimeter voor centimeter. Het doet pijn, dat moet haast wel, maar ik voel het
niet. Ik zie mijn huid rood worden. Op sommige plekken bloeden kleine schaafwonden.
Maar ik blijf boenen. Ik wil van het gevoel af dat ik goor ben. Ik wil het idee
achter mij laten dat alle ranzigheid denkbaar mijn lichaam overvallen en bedekt
heeft. Ik durf al tijden niemand meer onder ogen te komen. Bang voor afkeurende
blikken of de walging die ik van de gezichten af zou kunnen lezen. En dus blijf
ik douchen. Blijf ik schrobben. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik voel mij vies en ik voel mij gebruikt. Alsof ik mijn
lichaam gedwongen af heb moeten staan aan alle 750 homoseksuele leden van een
motorclub. Mijn lichaam was daar, terwijl ik van afstand stond toe te kijken hoe
men het tienjarig jubileum van het clubhuis vierde, met heel veel drank, drugs
en mij. Ik was slechts een voorwerp ter vermaak. Een soort van Action-artikel welke
je koopt omdat het kan, zonder daar ook maar enige andere emotie bij te hebben
dan dat het gewoon verdomd goedkoop is. Ik voel mij vies. Ik voel mij gebruikt.
En ik schaam me. En ik blijf schrobben, ik blijf wassen, ik blijf douchen. Tot
het moment dat ik eindelijk vergeten ben ooit VVD gestemd te hebben. <o:p></o:p></div>
<br />Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-5440714135201718612018-04-06T10:52:00.004+02:002018-04-06T10:52:36.124+02:00Zuchtend van Geluk..<br />
<div class="MsoNormal">
Na tien ballonnen was ik toe aan professionele, door mijn zorgverzekeraar
gedekte beademing. Ik fantaseerde over een grote metalen fles met ronde metertjes,
messing draaiknoppen en een mondkapje. En toen had ik nog een dikke veertig ballonnen
te gaan. Mijn omgeving vervaagde. Niets leek meer echt. Als roker heb je het
maar knap lastig met ballonnen voor jarige kinderen. Maar ik blies moedig door.
Het tempo nam na elke opgeblazen ballon af. Ik hing tussen zweven en nichterig
flauwvallen. Maar om de zoveel tijd bolde mijn wangen zich en gaven ik en mijn
wilskracht <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>het rubberen roze, geel,
blauw of wit, moeizaam en met horten en stoten, hun luchtig leven. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Wilskracht is een mooi ding. Daar heb je wat aan. Want
hoewel ik altijd en zonder uitzondering voor de weg van de minste weerstand zou
gaan, zo ben ik, was dat ditmaal geen optie. Ik heb een dochter voor wie jarig
nog een dingetje is. En dan druk ik mij voorzichtig uit. Voor haar is jarig
zijn het grootste en het belangrijkste wat een mensenkind maar kan gebeuren. Jarig
zijn is de mooiste dag die er is. Jarig zijn is alles. Jarig zijn is
belangrijk. Al wekenlang is het aftellen geblazen. En die laatste week vooraf is
magisch. Maar dat alles valt in het niet bij de Ochtend Van Het Wakker Worden.
Die moet gewoon perfect zijn.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
En dus heb ik de kamer versierd. Slingers van de Action
hangen van links naar rechts. De cadeaus staan, met de grootste zorg ingepakt,
op tafel alsof het een etalagewedstrijd betreft. En ik blaas dus ballonnen. Eén
voor één en stuk voor stuk. Het mooie van zuurstoftekort is dat je buiten je
eigen kaders kunt denken. Dat alles wazig en zweverig oogt. En dat geeft je de opening
om mee te gaan in de visie van de jarige. Dat er niets, maar dan ook
godvergeten niets, grootser is dan de verjaring van een achtjarige naar die van
de leeftijd van negen. Je lult maar een end weg met je gezemel over de toestand
van de wereld, de waan van de dag en god mag weten wat nog meer allemaal niet van
belang is. Je blaast gewoon. En de volgende ochtend? Ze zegt niets, maar lacht
fijntjes. Haar gezicht straalt. En was het weer elke zucht meer dan waard. <o:p></o:p></div>
<br />Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-13061200300758873192018-03-10T00:12:00.001+01:002018-05-04T09:46:34.837+02:00Het Vierlaags Ongemak..<br />
<div class="MsoNormal">
</div>
<div class="MsoNormal">
Overdrijven we niet een beetje, zo met zijn allen? Zijn we
het spoor niet een beetje kwijt? <br />
<br />
Onlangs stond er toiletpapier op mijn boodschappenlijstje. Geen ingewikkeld
product, toch? Zulks dient tenslotte een vrij eenvoudig doel. Maar toch is de
keuze overweldigend. Kleurrijke verpakkingen schreeuwen in het schap van de
supermarkt om aandacht. Extra zacht. Extra dik. Extra hygiënisch. Met of zonder
kek printje. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Verpakt per zes, tien,
twaalf of zelfs per vierentwintig. U zegt het maar. En tja, dan laat je je verdomme
toch een beetje meeslepen he? <br />
<br />
Ik koos voor de vierlaags-versie. Twaalf stuks in handige draagtas. Ik weet
niet of u er heel veel verstand van heeft, maar vierlaags toiletpapier is echt
wel de bom. Dat zie je niet veel. Vierlaags is eigenlijk misschien zelfs een
beetje decadent, als je er wat langer over nadenkt. Maar hey, de verpakking was
pakkend. Het leek naar me te wijzen. Het wenkte me. Serieus. Achteraf is het
allemaal makkelijk lullen en zo, maar de marketing deed haar ding en ik was
daar niet tegen bestand. Ze hadden me te pakken. Wist ik veel wat ‘vierlaags’ in
de praktijk precies inhield. <br />
<br />
Vierlaags is dik. Dat zijn heel veel lagen papier. Vier dus, om precies te
zijn. Hele dikke. Met nog elf rollen te gaan voelt het elke ochtend weer of ik
de zaterdag-editie van de Telegraaf door mijn Gerard Joling sta te trekken. Ik
kan mij niet genoeg voorover buigen om het papier de ruimte te geven die het
nodig heeft. Ik sta met één been op de grond en de andere op dik een meter hoogte
tegen de wandtegeltjes gesteund, maar kom nog ruimte te kort één en ander soepel
te laten verlopen. Ik kan een aanzienlijk deel afscheuren en het schuin tegen
de wand zetten zonder dat het doorbuigt. Die zooi is kogelvrij volgens<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>mij. Kogelvrij toiletpapier. Dat is gvd toch
niet normaal? <o:p></o:p><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Serieus, we overdrijven. We zijn compleet gestoord met zijn
allen. En het spoor volledig kwijt. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></div>
<br />
<br />Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-8948930014589231129.post-69043181122100629242018-02-26T08:12:00.002+01:002018-02-26T08:13:09.679+01:00De Koude Rust..<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv4eH5o8yjUrmJjbCSUJ9F_BKek6OHQjJHksDGxScS9xc52cXpd5bAyGPGpX6uvxdzd8ZbHdSjZa0zhiihfmTpjTotv03FvlwD0u3poHPGLKUdVgARIdmnrPfVAulGLoML-3NeuiyA-QI/s1600/De+koude+Rust.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1200" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv4eH5o8yjUrmJjbCSUJ9F_BKek6OHQjJHksDGxScS9xc52cXpd5bAyGPGpX6uvxdzd8ZbHdSjZa0zhiihfmTpjTotv03FvlwD0u3poHPGLKUdVgARIdmnrPfVAulGLoML-3NeuiyA-QI/s400/De+koude+Rust.png" width="400" /></a></div>
<br />Roland Haanraadshttp://www.blogger.com/profile/11717165260708952228noreply@blogger.com