U maakt zich druk om cojona. Om 2G, 3G en of je nou wel op
je werk mag komen zonder vaccinatie of niet. U maakt zich druk om vage
maatregelen, incapabele bestuurders, tegenstrijdige verhalen van hen die boven
ons staan en natuurlijk om de gigantisch hoge, dagelijkse besmettingscijfers.
We gaan er allemaal aan, we gaan allemaal kapot. Waarom doet de overheid niets?
Waarom gooien ze ons nou niet gewoon in een bikkelharde lockdown? Waarom zeggen
ze nou niet gewoon dat we niets meer mogen doen wat we willen? En waar blijft
godnondetyfus die verplichte vaccinatie? Pak ze op, die rebellen, pak ze aan.
Sla ze neer en spuit ze in. Met geweld als het moet. Ook als het niet moet,
maar gewoon omdat het kan. Oh overheid, doe wat. Gooi ons nu, per direct en
zeker vandaag nog, in lockdown. Beperk onze vrijheden. Doe het voor een ander. Of
dwing óns op zijn minst dat te doen.
Ik maak mij daar allemaal wat minder druk om. Ik heb andere
problemen. Mijn jongste dochter gelooft namelijk niet meer in Sinterklaas. En
daar heb ik het best wel moeilijk mee. Ik heb jarenlang in allerlei havens of
aan waterkanten gestaan om de aankomst van de Sint mee te maken. Met een kleine
hand in de mijne geklemd. Eerst van mijn oudste dochter, die het ook allemaal
verdomd spannend vond, en later die van mijn jongste grut. Ik kijk al jaren
even opzij en zag dan een oprechte glimlach als de goedheiligman in zicht was.
Ik zag de spanning, de blijdschap, ik zag het verhaal zoals ik dat zelf voelde
toen ik klein was. En jeetje zeg, wat kon ik daarvan genieten. Weet u dat ik
daar gewoon kippenvel van kon krijgen? Als die boot de kade naderde en ik
voelde hoe er iets steviger in mijn hand werd geknepen? Voor puur geluk heb je
geen ton op de bank nodig he? Een kleine gelover aan de hand is veel meer waard
dan wat dan ook. Kindergeluk. Noem mij een ouwe dwaas, maar ik blijf erbij dat
een mens niet meer nodig heeft dan dat.
Mijn oudste dochter gelooft inmiddels nergens meer in, dat
heeft ze van haar vader ben ik bang, maar mijn jongste laat het er dus niet zomaar
bij zitten. Sinterklaas bestaat niet, maar toch zet ze haar schoen. En als ze
denkt dat niemand haar hoort of ziet zingt ze snel een sinterklaasliedje. Ik
had namens een niet bestaande Sinterklaas een briefje in haar schoen gedaan met
de vraag waarom ze geen tekeningen meer maakte. Ze is daarna twee dagen bezig
geweest de mooiste tekening ever te maken. En op de achterkant sprak ze, als in
een soort persoonlijke note, de hoop uit dat de Sint hier blij mee zou zijn. Ze
kreeg een briefje terug dat dit het geval was. Die brief moest mee naar school.
Want sinterklazen die niet bestaan maar wél blij zijn met je tekeningen, dat
moet je koesteren. En dat kun je best delen met matties van groep zes.
Ik kan daar verdomd jaloers op zijn. Tijdens de looptijd van
mijn leven zijn zo’n beetje alle dromen weggenomen. Als je ouder wordt grijp je
je vast aan zogenaamde feiten, meningen gegoten in algemeen beton en aan alles
wat gangbaar is. Kortom, in het denken van volwassenen. Maar er is zoveel meer.
Sterker nog; al die denken de wijsheid in pacht te hebben weten niets. Als je
wilt zien wat er voor jou zou kunnen zijn, gaat er een wereld voor je open.
Dromen zijn een prachtige brug naar je wakkere toestand. Schaam je niet open te
staan voor dat wat niet bestaat, maar wel je fantasie alle ruimte geeft. Misschien
komt het ooit nog goed als we iets meer kind zijn. Als we zo het ondenkbare
waarmaken. Dus hey, ga aan tafel zitten en maak de mooiste tekening ooit
gemaakt. Zoek het uit met die waan van de dag, en een ongezien de tyfus wat een
ander daarvan denkt. Hou de hand van een geliefde vast. En geloof vooral waarin
je wilt geloven. Datgene wat voor jou echt is. En neem het serieus als kleine
dames in je hand knijpen als het spannend wordt. Ze hebben je nodig. Maar
morgen kan alles anders zijn.
