woensdag 15 januari 2014

De Pijn van Gedane Zaken..




Ik denk erg vaak aan die avond. Dat ik opstond, wegliep en niets zei. Niet even een kus of een glimlach. Of gewoon knap gedag. Ik hoorde het haar wel zeggen. Maar ik was chagrijnig. Boos. Moe. Daar een combinatie van. En chagrijnige kinderen hebben zo hun eigen manier van handelen. Want dat was ik toen, een kind. Ik reageerde niet. En de volgende dag was ze dood. Ook de dagen daarna heb ik niets gezegd. Ze lag daar maar wat in die kist te liggen en ik durfde het niet aan alsnog ‘doeg oma’ te zeggen. Want er stonden ook allemaal andere mensen bij. En die zouden dat vast heel gek vinden. Maar ik wilde het wel hoor. Echt. Al was het maar heel zachtjes geweest. Binnensmonds, zodat niemand het zou merken. Maar ik deed het dus niet. Nam geen risico.
De jaren daarna heb ik heel veel met haar gepraat.  Nou ja, tegen haar, want het blijft behelpen met mensen die dood zijn. En als ik het moeilijk had, de boel weer eens tegenzat, vroeg ik mij af wat zij er van gevonden zou hebben. Ook bij de mooie dingen stelde ik me die vragen. Ze heeft mijn kinderen nooit gezien en die zou ze geweldig hebben gevonden. Ik zie haar op hun verjaardag al de fiets voor de deur parkeren. Grote tas aan het stuur met daarin de cadeaus. En ik weet zeker dat mijn kinderen dan op haar hadden zitten wachten. Al de hele ochtend. Zoals ik dat ook altijd deed als ik wist dat ze kwam. Haar talent supercoole oma te zijn was al niet te evenaren, maar met gemak had ze die titel ook gepakt als overgroot-oma. Sommige mensen hebben dat. Die zijn zo.
Toch vind ik het niet erg meer dat ze dood is. Ik snap ook wel dat dingen zo werken. Toen was ze nog net even te jong, maar inmiddels zou ze behoorlijk op leeftijd zijn geweest. Ondanks alle vragen die ik heb kan ik me daar wel in vinden. Heb ik daar wel vrede mee. Maar ik zou zo graag nog een keer terug willen naar die laatste avond. Geef me vijf minuten. Te beginnen bij het moment dat ik opstond. Laat me dan niet zwijgend weglopen. Maar laat me haar hand pakken. En haar bedanken voor alle mooie herinneringen die ze me gaf. Laat haar nog één keer door mijn haar strijken. Zeggen dat ze trots op me is. Laat ons voor mijn part huilen omdat we weten dat het de laatste keer is dat we elkaar zien. Laat mij gedag zeggen. Al zou iedereen het kunnen horen. Dan loop ik daarna de rest van mijn leven wel weer in. Zwijgend. Maar eindelijk zonder spijt.