Nederland Oh Nederland..

Ik moest van de week op het hoofdkantoor van een groot bedrijf zijn. Dat probeer ik altijd een beetje te vermijden. Is namelijk niet helemaal mijn ding. Maar soms is er geen ontkomen aan, kun je niet anders. En dat is zonde want ik hoor daar helemaal niet. Ik heb daar niets mee. Ik weet niet precies wanneer het is geweest, maar ik kan u verzekeren dat het ooit, op een dag, helemaal mis is gegaan met grote bedrijven. Wat dat betreft zijn ze tot op zekere hoogte best wel een afspiegeling van onze huidige maatschappij; Ziek doch lachwekkend. En vooral niet meer te redden. Ik moest daarheen voor een bijeenkomst. Ik zeg ‘bijeenkomst’ omdat ik er zelf geen ander woord voor heb. Maar hun noemen dat een ‘event’. Dat klinkt namelijk heel cool. Er staan dan ongemakkelijk zittende stoeltjes in de zaal en er is een heus podium. En daar, op dat podium, komen mensen allerlei dingen vertellen. En soms moet je dan klappen. Of dingen roepen. Zo enthousiast mogelijk.

Er klonk heel harde muziek en toen kwam de directeur van het bedrijf het podium op rennen. Hij verscheurde een A-viertje met daarop de naam van een concurrent. Direct daarna rende iemand hem achterna. Die deed hetzelfde.  Twee bedrijven hadden hun deuren blijkbaar moeten sluiten. En daar het vestigingen van een concurrent betrof was dat reden voor heel veel vreugde. Als ik zoiets hoor denk ik altijd aan de mensen die op straat staan. Maar wel gewoon hun hypotheek moeten betalen. Schoolgaande kinderen hebben. En dus vanaf heden nogal een probleem hebben. Maar daarom hoor ik dus ook niet thuis bij dit soort bijeenkomsten. Want heel veel gejuich om me heen. Applaus. Enthousiast gejoel. Vinden we natuurlijk prachtig, mensen die naar de kloten gaan. Hoe meer hoe beter. Harder die muziek, heel veel harder. We hebben tenslotte iets te vieren, nietwaar?  

Kan het beschamender? Ja hoor, net zo makkelijk. Een Brit die een zaal vol Hollanders toespreekt. In zijn taal. En die stomme Hollanders maar proberen daar een touw aan vast te knopen. Wedden dat die gasten op verjaardagfeestjes wel lopen te klagen over buitenlanders die zich moeten aanpassen? Dat het eigenlijk een plicht zou moeten zijn dat iedereen gewoon Nederlands spreekt? Maar nu even niet dus. Alles wat de man zegt vinden ze mooi. Ze klappen en juichen. En dan moet de hele zaal opstaan. Om elkaar een high five te geven. Serieus. U gelooft me vast niet; ‘Kom kom, Wakend Oog, dat maakt U de kat maar wijs, en zo’. Maar echt, ik ben erbij geweest. Ik zag het gebeuren. En ze deden het he. Allemaal. En daarna riepen ze,  in het Engels natuurlijk, dat ze goed waren. Vond ik ook trouwens. Namelijk in het kweken van dikke pensen en vroegtijdige kaalheid. Maar ook daar zaten we vast niet helemaal op één lijn.  Zoals we dat de  hele dag niet meer zaten. Ik mis de Hollandse nuchterheid. Mensen die de handen uit de mouwen steken zonder overal een wetenschap van te maken. Of die denken dat Engels lullen je slimmer maakt. Nog een keer gejuich in de zaal. Ik fluisterde ‘ongezien de tyfus’. Zo enthousiast mogelijk.

De Blijvende Verbazing..

Raar. Altijd als ik denk dat het niet gekker kan, het dieptepunt wel een beetje is bereikt, blijkt het toch nog beroerder te kunnen. En daarna denk ik toch altijd weer dat er nu echt niets meer is wat me nog kan verbazen. Of mij zou kunnen raken. Maar u snapt het al he? Het houdt nooit op. Het wordt steeds gekker. Steeds beroerder. En ik blijf me dus wel degelijk verbazen. Iedere keer weer. En zo las ik vandaag over een meisje van twaalf. Pleegde zelfmoord omdat ze al jarenlang (!) gepest werd. Dan lul je toch niet meer? Ik heb het bericht verder niet gelezen. De kop zei me genoeg. Dan weet je al dat verder lezen weinig zinvol is. En bovendien kan ik er niet zo goed tegen. Ik heb het niet zo op verhalen over twaalfjarige meisjes die zelfmoord plegen. Ik wil me helemaal niet blijven verbazen.

Vragen heb ik dan wel. Hoe de fuck dat mogelijk is, bijvoorbeeld. En of we als mensheid nou gudverdegudver echt zo ver heen zijn, dat dit kan. Een meisje van twaalf wordt jarenlang (‘jarenlang’ het stond er echt.) gepest en geen mens heeft gedacht; ‘Mwah, daar zou ik eens wat mee moeten doen..’ En die school dan? Wat voor gasten lopen daar rond? Niemand iets gezien? Geen mens een vermoeden? Juf niet, de meester niet? De oppasmoeder, de voorleesvader? Nee, helemaal niemand? En de ouders van de pesters? Ook geen idee zeker? Omdat jouw kind zoiets nu eenmaal nooit zou doen? Dat idee een beetje? Moet ik het zo zien? Een meisje van twaalf ziet er geen heil meer in en dat komt echt allemaal als een verrassing? Serieus? Hebben we zo weinig aandacht voor elkaar dat dit kan? Flikker toch op. Ik geloof er niks van.

We zijn gewoon met zijn allen verworden tot een naargeestig kolerevolk. Allemaal met die dikke reedt op de bank en blij als de kids buiten gaan spelen. Lui tot en met. En dom. Asociaal. Iemand die in het onderwijs werkt vertelde me ooit dat ze enorm opziet tegen ouderavonden. Omdat ze steevast een grote bek kreeg van ouders als ze het waagde ‘puntjes van aandacht’ te benoemen. Want ieders kind is perfect. Doet nooit iets verkeerds. U zou eens moeten weten hoe godvergeten veel hoogbegaafde kinderen er in Nederland rondlopen. Tenminste, als je het ouderlijk rapaille zou moeten geloven. We lijden massaal aan overschatting. Van onszelf en onze kinderen. Maar arrogantie en domheid is de norm. Tokkie- en wegkijkgedrag. En dan kan het gebeuren dat een meisje van twaalf het opgeeft. Uit het leven stapt. En ik echt nog één keer hoop dat we nu het dieptepunt toch wel een keer bereikt hebben. Maar inderdaad, het zou me allemaal niets verbazen..