Bel Ons Niet..

.

Verzocht Geduld..

U vraagt zich vast af waar wij momenteel allemaal mee bezig zijn. Waarom u nog zo weinig van ons hoort. Kunnen wij ons voorstellen. Net zoals wij er kunnen inkomen dat u zich dat geen moment heeft afgevraagd. U ons zelfs nog geen moment heeft gemist. Sterker, dat u nu denkt; ‘Krijg nou wat. Verrek. Nooit meer aan gedacht’. Stappen wij overheen. Doen we niks mee. Omdat wij weten dat u het zo niet meent. U echt wel op ons zit te wachten. Hebben wij het hier ten burelen van het Wakend Oog dan ook dagelijks over; doen we u niet tekort? Stellen wij u niet teleur? Het is maar dat u het even weet. Dat we daar echt wel mee bezig zijn.

Maar we hebben het gewoon ontzettend druk. Het ontbreekt ons gewoon weleens aan de tijd. Komt omdat we achter de schermen nog steeds druk bezig zijn met onze schrijfsels uit te brengen in een heus boek. En boek ja. Dat kent u misschien nog wel van vroeger. Van school. Of van verplichte bezoekjes aan musea. Ligt er ergens achter glas een stapel gebundeld papier met heel veel letters, maar zonder foto’s van gewillige, naakte dames. En je kunt al helemaal nergens op klikken. Dat komt best vreemd over ja. Maar toch geloven wij hier nog steeds in dit oeroude concept. Een heus boek. Dus dat je met je tong even je duim natmaakt voor je een bladzijde omslaat. Prachtig toch?

Maar goed. Gevolg van al deze drukte is wel dat u momenteel wat minder van ons hoort. Het ons even aan de tijd ontbreekt met nieuwe inzichten te komen. Nieuwe wijsheden. Maar toch komen wij u tegemoet. Omdat we zo in elkaar zitten. Omdat we zo zijn. Wij publiceren vanaf vandaag dan ook de verhalen die de Grote Keuring niet hebben doorstaan. Die niet in ons papieren schrijfsel terug zullen komen. Negatief gezien zou je dus kunnen zeggen dat we voorlopig enkel nog aankomen met oude meuk en rotzooi. Afgekeurde rommel. En daar heeft u gelijk in. Maar anderzijds; als vroeger alles altijd beter was, dan bent u toch zeker degene die daar het best een oordeel over kunt vellen? Nou dan. Gewoon blijven lezen dus. Gewoon blijven klikken. We houden van u, als lezer. Ook al vergeet u ons weleens.

Leven Gaat Door..

.

Probleem van de Puzzel..

Jaren geleden heb ik van mijn ouders een cadeau gekregen. Een puzzel. En hoewel het niet bestaat uit een oneindig aantal stukjes, is het me tot op de dag van vandaag niet gelukt hem op te lossen. Op de één of andere manier kom ik er maar niet uit. De pest is dan ook dat op de kartonnen verpakking geen foto of plaatje staat van het eindresultaat. En dat is lastig puzzelen. Dat kan ik u wel vertellen. Het enige wat op de inmiddels gehavende verpakking terug te vinden is zijn dikke zwarte letters die, zo neem ik aan tenminste, de puzzelaar in kwestie vertellen wat de uitkomst zou moeten zijn. De letters worden afgesloten met een groot uitroepteken. Dat stoort me. Uitroeptekens doen vermoeden dat de boodschap duidelijk is. Maar dat is niet zo. In mijn geval althans niet.

Regelmatig ga ik er weer eens rustig voor zitten. Keer ik de doos om en sorteer ik alle stukjes op kleur. De rechte kanten zijn het makkelijkst. Op de vier hoekjes na natuurlijk. Daar begin ik dan ook doorgaans mee. Na al die jaren weet ik precies welk hoekje waar moeten komen te liggen. Want ik leer wel degelijk. En na enige tijd lukt het mij ook om de randen compleet te sluiten. Dan ligt er een tijd lang een soort van sierlijk bewerkte schilderijlijst op tafel. De afbeelding bestaat uit het blad van de tafel. Dezelfde als de muur waaraan hij lijkt te zijn opgehangen. Daarna is het een kwestie van invullen. De juiste stukjes hun plek geven; daar ergens op dat doek in die lijst. Soms kom ik een heel eind. Soms denk ik zelfs dat ik er ben. Maar er is altijd wel een stukje wat lijkt te ontbreken, niet in het plaatje past of sowieso dusdanig van vorm is, dat het geen deel uit lijkt te kunnen maken van het grote geheel.

Soms kan die puzzel maanden onafgemaakt op tafel liggen. Kijk ik er dagelijks even naar zonder er ook maar iets verder mee te komen. Dan weer schuif ik de stukjes in de doos en berg ik hem op in de kast. Vastbesloten er nooit meer naar om te kijken. Totdat onherroepelijk de dag komt dat ik het weer probeer. Dan leg ik de hoekjes weer als eerste neer. En daarna de randen. Om vervolgens vroeg of laat weer vast te lopen. De draad kwijt te zijn. Stukjes passen niet of lijken niet thuis te horen in wat ooit één geheel zou moeten zijn. Dan kijk ik weer naar de doos met die grote zwarte letters. Stoor ik me aan dat vreselijke uitroepteken. Zachtjes lees ik de tekst aan mezelf voor. Voor de zoveelste keer de afgelopen jaren. Maar nog altijd in de hoop er iets verder mee te komen. ‘Jouw leven.’ Staat er. Maar net als altijd viel ook nu geen van de puzzelstukken op zijn plek.