‘’Jezus Christus.” Dacht God. “Het is toch godverdegodver
niet te geloven? Schep ik een wereld en dan is het uiteindelijk allemaal voor
Jan Klootzak. Zoveel werk, zoveel moeite. En waarvoor?’’ Stampvoetend probeerde
God zijn ongenoegen, zijn boosheid te uiten. Maar stampvoeten op een wolk is
kudt. Want dat heeft betrekkelijk weinig effect. Sterker, proberen te
stampvoeten op een wolk, Goden zitten nu eenmaal de wereld te overzien op
wollige wolkjes, dat weet iedereen, zag er een beetje dom uit. Maar dat
strookte wel aardig met hoe Hij zich voelde. Dom. Dik zes dagen druk aan de
gang om van alles en nog wat te scheppen. Met als resultaat niks. Nul komma
nul. Alles voor niets. Goddank stond die zevende dag in het teken van rust.
Anders zou het helemaal voelen of je in den
goddelijke aars genomen was.
Want dan schep je dus een wereld en dan is dit het
resultaat. De jaren telden zich op tot nu, 2015, en dan nog zijn er mensen die
denken dat je echt bestaat. Terwijl je er alleen maar even was om destijds de
onzekerheden bij de mensen weg te nemen. Zo’n grote bal in de ruimte, waar dan
allemaal mensen op wonen; geheid dat daar vragen over kwamen. En dus leek het
een paar duizend jaar geleden best een goed idee te bedenken dat er een God
was. Die had dit allemaal gemaakt. Hij regelde de boel en overzag alles. Lekker
makkelijk voor het onderontwikkelde volkje wat er destijds rondliep. Dat gaf
antwoord op vele vragen. Nam een hoop onzekerheden weg. Konden zij zich in alle
rust ontwikkelen. Maar dat deden ze niet. Althans, een belangrijk deel van die
gasten niet. Die bleven hangen in de dingen zoals ze waren. En weigerden zelf
na te denken.
God schiep de wetenschap. Sleutelde flink aan het
denkvermogen van Zijn mensjes. Deed echt wel zijn best om te laten zien dat
Hij niet echt was. Maar het wilde er bij een groot deel van zijn creaties
gewoon niet in. En die bleven dus maar aan Hem hangen. Of aan een zelfbedachte
variant. Nee, het werd zelfs nog erger. Ze sloegen elkaar er de hersens voor
in. Schoten elkaar dood. Of God mag weten wat nog meer aan ellende ze in Zijn
naam veroorzaakten. Maar God wilde dat helemaal niet weten. Dit ging helemaal
mis. Ooit was Hij een hulpmiddel geweest, een leugentje om bestwil, om het dom
volk wat gerust te stellen. Maar kom op, welke zelfverzonnen Grootheid had ooit
kunnen bedenken dat in Zijn naam, anno fucking 2015, mensen dood zouden gaan omdat
een handvol geestelijk achtergestelden,
compleet gestoorde randdebielen, qua denkvermogen nooit verder zou komen dan
het jaar nul?
Religie is gif. Religie is domheid in het kwadraat. Religie
is voor hen die het echte leven niet aankunnen. Die niet de moeite willen en
kunnen nemen, om na te denken over de dingen zoals ze nu eenmaal zijn. Religie
is gemakzucht. Luiheid. En pure lafheid. Religie is maatschappelijke kanker. En
dan ook nog eens een vorm die in combinatie met andere varianten van deze
vreselijke ziekte op zijn ergst is. Het ene gezwel dat dat het ander het
dodelijke licht in de ogen niet gunt. Religie is geestelijke hebzucht. En
armoede tegelijkertijd. Niet dat alle problemen in de wereld opgelost zouden
zijn zonder deze vreselijke fout in het menselijke denken. Maar God, wat zouden
we een end zijn. Wat zou het een prachtig begin zijn. God keek nog een keer met
afschuw naar beneden. Schudde het hoofd. En hoopte voor één dag echt te mogen
bestaan. ‘’Wat zou het er na die ene dag toch verdomd anders uitzien daar.’’ Verzuchtte
Hij. En even machteloos als boos, stampvoette Hij nogmaals in het luchtledige.
