De Uitdaging..

Anders is Beter, Beter is Anders..

Ik was weg, maar ben weer terug. Ik was ver weg. Maar misschien had dat niet eens gehoeven. Soms is het genoeg even niet te zijn waar je normaal gesproken bent. Het gaat er even om dat je wat anders ziet. Nee, niet eens dat. Het gaat erom dat je ergens bent, waar je kunt zien dat het ook anders kan. En dat deed ik. Ik was even weg. Om dat te kunnen beoordelen. En nu ben ik dus weer terug. Er zijn mensen die dit ‘vakantie’ noemen; even weg zijn en dan weer terugkomen. Maar ik niet. Echte denkers gaan daar anders mee om. Ik vind het dan ook extra jammer dat ik weer terug ben. Want ja, het kan dus echt anders. Het hoeft niet te gaan zoals wij denken dat gangbaar is. Het kan beter. Het kan mooier. Het kan makkelijker.

Als ik in mijn normale omgeving iemand ‘goedemorgen’ wens, word ik aangekeken of ik gestoord ben. Oudere vrouwtjes verstevigen hun greep op het handtasje, anderen zeggen domweg niks terug of mompelen dingen die ik niet kan verstaan. Maar niet zelden met een gezichtsuitdrukking waaruit ik op kan maken dat ze mij niet bepaald hetzelfde wensen. Sta een fractie van een seconde te lang stil bij een zojuist op groen gesprongen stoplicht en men ramt hier op de toeter of hun leeg en zinloos leven ervan afhangt. Ik heb daar, waar ik was, weken geen toeter gehoord. Gewoon, omdat zwakzinnig gestoorde verkeerstokkies daar dusdanig zeldzaam zijn, dat het een wonder is als je ze tegenkomt.

Gezucht en openlijk gekreun als iemand bij de kassa in de supermarkt niet zo snel is? Heb je daar niet. Sterker, die mensen hebben er waarschijnlijk geen idee van dat het bestaat. Als je ze zou vertellen dat er mensen zijn zoals bij ons, die zich openlijk lopen te beklagen dat ze iets langer dan normaal moeten wachten, verklaren je ze voor gek. Gaat er gewoon niet bij ze in. ‘Waarom?’ Zouden ze vragen. ‘Wat schiet je ermee op. Gaat het dan ineens sneller?’ Ik zie de niet begrijpende blikken helemaal voor me. Nou, leg jij dan maar eens uit dat het niet sneller gaat als mensen lopen te zieken, zeuren, zemelen, asociaal gedrag vertonen of ronduit grof zijn. Maar dat het te maken heeft met verstandelijke vermogens. En dan vooral de beperkingen op dat vlak. Dat een combinatie van zilte zeelucht en teveel mensen op te weinig vierkante meters, een hele natie dom en asociaal maakt.

Ik was weg, maar ben weer terug. Ik was best ver weg. Maar zoals ik al zei had dat misschien niet eens gehoeven. Als je maar even weg bent van waar je normaal gesproken bent. Zodat je de gelegenheid hebt je normen en waarden een beetje bij te stellen. Weer even een op een rijtje kunt zetten wat nou wel en niet normaal is. Tenminste, als je naar een plek gaat waar niet teveel lieden zijn die normaliter bij stoplichten achter je staan of die je herkent van vreemd gedrag elders op straat of in de supermarkt. Want naar dat soort oorden moet je niet gaan. Dan kun je net zo goed thuisblijven. Ga naar daar, waar zij niet gaan. Het moet er saai zijn. Alles moet langzamer lijken te gaan en natuurlijker. En mensen moeten er ‘goedemorgen’ zeggen als je ze in de vroege ochtend tegenkomt. Vooral dat. Zonder verbazing, angst of wantrouwen. Dan ben je echt even weg. En kun je heel even jezelf zijn. Tenminste, mensen zoals ik. Dromers. Die zouden willen dat dáár overal was. Maar zeker hier.