Raar. Altijd als ik denk dat het niet gekker kan, het
dieptepunt wel een beetje is bereikt, blijkt het toch nog beroerder te kunnen.
En daarna denk ik toch altijd weer dat er nu echt niets meer is wat me nog kan
verbazen. Of mij zou kunnen raken. Maar u snapt het al he? Het houdt nooit op. Het
wordt steeds gekker. Steeds beroerder. En ik blijf me dus wel degelijk
verbazen. Iedere keer weer. En zo las ik vandaag over een meisje van twaalf.
Pleegde zelfmoord omdat ze al jarenlang (!) gepest werd. Dan lul je toch niet
meer? Ik heb het bericht verder niet gelezen. De kop zei me genoeg. Dan weet je
al dat verder lezen weinig zinvol is. En bovendien kan ik er niet zo goed
tegen. Ik heb het niet zo op verhalen over twaalfjarige meisjes die zelfmoord
plegen. Ik wil me helemaal niet blijven verbazen.
Vragen heb ik dan wel. Hoe de fuck dat mogelijk is,
bijvoorbeeld. En of we als mensheid nou gudverdegudver echt zo ver heen zijn,
dat dit kan. Een meisje van twaalf wordt jarenlang (‘jarenlang’ het stond er
echt.) gepest en geen mens heeft gedacht; ‘Mwah, daar zou ik eens wat mee
moeten doen..’ En die school dan? Wat voor gasten lopen daar rond? Niemand iets
gezien? Geen mens een vermoeden? Juf niet, de meester niet? De oppasmoeder, de
voorleesvader? Nee, helemaal niemand? En de ouders van de pesters? Ook geen
idee zeker? Omdat jouw kind zoiets nu eenmaal nooit zou doen? Dat idee een
beetje? Moet ik het zo zien? Een meisje van twaalf ziet er geen heil meer in en
dat komt echt allemaal als een verrassing? Serieus? Hebben we zo weinig
aandacht voor elkaar dat dit kan? Flikker toch op. Ik geloof er niks van.
We zijn gewoon met zijn allen verworden tot een naargeestig
kolerevolk. Allemaal met die dikke reedt op de bank en blij als de kids buiten
gaan spelen. Lui tot en met. En dom. Asociaal. Iemand die in het onderwijs
werkt vertelde me ooit dat ze enorm opziet tegen ouderavonden. Omdat ze
steevast een grote bek kreeg van ouders als ze het waagde ‘puntjes van aandacht’
te benoemen. Want ieders kind is perfect. Doet nooit iets verkeerds. U zou eens
moeten weten hoe godvergeten veel hoogbegaafde kinderen er in Nederland
rondlopen. Tenminste, als je het ouderlijk rapaille zou moeten geloven. We
lijden massaal aan overschatting. Van onszelf en onze kinderen. Maar arrogantie en
domheid is de norm. Tokkie- en wegkijkgedrag. En dan kan het gebeuren dat een
meisje van twaalf het opgeeft. Uit het leven stapt. En ik echt nog één keer
hoop dat we nu het dieptepunt toch wel een keer bereikt hebben. Maar inderdaad,
het zou me allemaal niets verbazen..
