De Uiteindelijke Ondergang..

 

Ooit eindigde ik één van mijn legendarische schrijfsels alhier met: ‘Oh lieve Heer, was ik maar een beer.’ Om aan te geven hoe welkom het zou zijn slapend de winter door te komen. Want ik ben geen groot fan van de winter. Van korte, akelig koude dagen en de daar bijbehorende duisternis uit de diepste krochten van de winterhel. Rotsvast in mijn aard besloten ligt een nooit aflatende en bikkelharde kern van depressiviteit en zelfbedachte, en aldus ervaren, ellende. Mijn glas is altijd halfleeg. In de zomer zie ik nog wel kans deze met regelmaat te vullen, maar zo rond deze tijd lijkt er dikwijls geen redden aan. Ik kan met emmers lopen rennen de leegte van dat glas te voorkomen, maar het gaat gewoon niet. Ik ben geen wintermens. Ik hou niet van donker. Ik heb niks met kou. En nu, in deze huidige tijd, waar we dagelijks leven met de niet aflatende angst allemaal te sterven aan een vreselijk virus is er, qua halflege glazen, natuurlijk helemaal meer geen houden aan.  

En of dat allemaal niet al erg genoeg is, hebben we binnenkort een nieuw kabinet. Dezelfde lieden die Nederland de afgelopen jaren onherkenbaar hebben veranderd, gaan de komende jaren Nederland onherkenbaar veranderen. Middels een nieuwe bestuurscultuur. Afgetreden omdat een grote groep mensen volkomen naar de verdommenis was geholpen. Leugens die zich opstapelden, als pannenkoeken gebakken ter gelegenheid van een kinderfeestje. Alles voor de beeldvorming, niets is meer oprecht. En elke zondag weer is de VVD nog steeds de grootste partij in de peilingen. Het is niet erg om halfjes stemrecht te geven, maar als het er teveel zijn is een pas op de plaats geen overbodige luxe. Dan moet je misschien je strategie om als land te willen overleven nog eens herzien. Maar helaas, men blijft massaal kiezen voor de gevestigde orde. Als je die mensen de keuze geeft een kind van acht een fles vodka te geven om daarna met een steen op het gaspedaal een vrachtwagen met aanhanger over een drukke kerstmarkt te manoeuvreren, geloven ze nog steeds dat het wel goedkomt. Ik niet. En ik word ook daar somber van.

Sterker; ik loop al tijden rond met een sterk gevoel van naderend onheil. Ik slaap slecht. Ik ben niet altijd mijzelf meer. Of juist wel, maar dan dus extreem. Ik voel dat er iets vreselijks staat te gebeuren. Dat we aan de vooravond staan van iets dat zo groot is dat we het achteraf maar moeilijk kunnen beseffen. Als er dan al mensen over zijn om zich dit allemaal achteraf te beseffen. Ik probeer mijzelf dan te herpakken. Aan andere dingen te denken. Positief. En dan zie ik mijzelf op een strand zitten. Ergens op een zwoele zomeravond. Ik kijk naar de ondergaande zon. Groots als zij is. En het is altijd weer een waar spektakel. Ik geniet van de warme bries. Ik voel de rust. En geniet van het schouwspel. Niks is mooier dan dat. Maar die gedachte is tegenwoordig maar voor even. Want uiteindelijk zit ik ergens anders. Om mij heen is het donker en koud. Overal om mij heen zie ik een pikzwarte hemel, voorzichtig versierd met onregelmatig schijnende sterren. De grond onder mij is hard en zielloos. Ik zit op de maan en kijk naar de ondergang van de aarde. En mijn glas is leeg. Er viel niet tegenop te rennen.

De Ware Prioriteiten..

 

U maakt zich druk om cojona. Om 2G, 3G en of je nou wel op je werk mag komen zonder vaccinatie of niet. U maakt zich druk om vage maatregelen, incapabele bestuurders, tegenstrijdige verhalen van hen die boven ons staan en natuurlijk om de gigantisch hoge, dagelijkse besmettingscijfers. We gaan er allemaal aan, we gaan allemaal kapot. Waarom doet de overheid niets? Waarom gooien ze ons nou niet gewoon in een bikkelharde lockdown? Waarom zeggen ze nou niet gewoon dat we niets meer mogen doen wat we willen? En waar blijft godnondetyfus die verplichte vaccinatie? Pak ze op, die rebellen, pak ze aan. Sla ze neer en spuit ze in. Met geweld als het moet. Ook als het niet moet, maar gewoon omdat het kan. Oh overheid, doe wat. Gooi ons nu, per direct en zeker vandaag nog, in lockdown. Beperk onze vrijheden. Doe het voor een ander. Of dwing óns op zijn minst dat te doen.

Ik maak mij daar allemaal wat minder druk om. Ik heb andere problemen. Mijn jongste dochter gelooft namelijk niet meer in Sinterklaas. En daar heb ik het best wel moeilijk mee. Ik heb jarenlang in allerlei havens of aan waterkanten gestaan om de aankomst van de Sint mee te maken. Met een kleine hand in de mijne geklemd. Eerst van mijn oudste dochter, die het ook allemaal verdomd spannend vond, en later die van mijn jongste grut. Ik kijk al jaren even opzij en zag dan een oprechte glimlach als de goedheiligman in zicht was. Ik zag de spanning, de blijdschap, ik zag het verhaal zoals ik dat zelf voelde toen ik klein was. En jeetje zeg, wat kon ik daarvan genieten. Weet u dat ik daar gewoon kippenvel van kon krijgen? Als die boot de kade naderde en ik voelde hoe er iets steviger in mijn hand werd geknepen? Voor puur geluk heb je geen ton op de bank nodig he? Een kleine gelover aan de hand is veel meer waard dan wat dan ook. Kindergeluk. Noem mij een ouwe dwaas, maar ik blijf erbij dat een mens niet meer nodig heeft dan dat.

Mijn oudste dochter gelooft inmiddels nergens meer in, dat heeft ze van haar vader ben ik bang, maar mijn jongste laat het er dus niet zomaar bij zitten. Sinterklaas bestaat niet, maar toch zet ze haar schoen. En als ze denkt dat niemand haar hoort of ziet zingt ze snel een sinterklaasliedje. Ik had namens een niet bestaande Sinterklaas een briefje in haar schoen gedaan met de vraag waarom ze geen tekeningen meer maakte. Ze is daarna twee dagen bezig geweest de mooiste tekening ever te maken. En op de achterkant sprak ze, als in een soort persoonlijke note, de hoop uit dat de Sint hier blij mee zou zijn. Ze kreeg een briefje terug dat dit het geval was. Die brief moest mee naar school. Want sinterklazen die niet bestaan maar wél blij zijn met je tekeningen, dat moet je koesteren. En dat kun je best delen met matties van groep zes.

Ik kan daar verdomd jaloers op zijn. Tijdens de looptijd van mijn leven zijn zo’n beetje alle dromen weggenomen. Als je ouder wordt grijp je je vast aan zogenaamde feiten, meningen gegoten in algemeen beton en aan alles wat gangbaar is. Kortom, in het denken van volwassenen. Maar er is zoveel meer. Sterker nog; al die denken de wijsheid in pacht te hebben weten niets. Als je wilt zien wat er voor jou zou kunnen zijn, gaat er een wereld voor je open. Dromen zijn een prachtige brug naar je wakkere toestand. Schaam je niet open te staan voor dat wat niet bestaat, maar wel je fantasie alle ruimte geeft. Misschien komt het ooit nog goed als we iets meer kind zijn. Als we zo het ondenkbare waarmaken. Dus hey, ga aan tafel zitten en maak de mooiste tekening ooit gemaakt. Zoek het uit met die waan van de dag, en een ongezien de tyfus wat een ander daarvan denkt. Hou de hand van een geliefde vast. En geloof vooral waarin je wilt geloven. Datgene wat voor jou echt is. En neem het serieus als kleine dames in je hand knijpen als het spannend wordt. Ze hebben je nodig. Maar morgen kan alles anders zijn.

Klein Groots..

Ik woon in een klein kudtdorp ergens ver weg in de provincie. En het is hier geweldig. Sterker, het past bij me. Ik zou niet meer anders kunnen. Ik heb altijd in steden gewoond maar daar werd eigenlijk niemand beter van. Anderen hadden last van mij en ik van anderen. Wat betreft dat eerste; het is verstandig zo nu en dan naar jezelf te kijken. En ik snap dus best dat mensen last van mij hadden. Ik ben nu eenmaal niet de meest aangepaste persoon ooit. Maar wat betreft dat tweede; ik snap ook heel goed dat ik last van anderen had. U bent zo met zijn allen nou ook niet bepaald de makkelijkste. Het verleden heeft geleerd dat u en ik het samen niet geweldig konden vinden. En ja, soms geeft het verleden wel degelijk garanties voor de toekomst. En dus is het maar goed dat ik in een of ander klein kudtdorp woon, ergens ver weg in de provincie. Het is voor iedereen het beste.

Rechts van mij, voor de lezer links, woont een meneer die tegen zijn kippen praat. Ik doe dat ook dus hebben we een band. Eerst deed ik het stiekem en fluisterend, maar sinds ik hem heb gehoord laat ik mij volledig gaan. Want het kan dus blijkbaar gewoon. Verder zeggen we elkaar met onregelmaat gedag, hebben het even over kortgevleugelde eierenleggers of over het weer. Maar de keren dat ik even een handje nodig had voor sjouw- of tilklusjes en hem vroeg die uit te steken, was hij present. Zweet op de kop en zonder morren. Toen ik een paar jaar terug een andere buur vroeg of hij tegen een kleine vergoeding met zijn tractor een stacaravan mijn tuin in wilde parkeren weigerde hij dat resoluut. Hij wilde het doen als vriendendienst. Niet voor geld. En dat was de eerste keer dat we elkaar spraken.

En zo kan ik nog wel even doorgaan over mijn dorpsgenoten. Over mijn buren links, rechts voor u, twee dames die voor hun zoontje onderhand een speeltuin hebben getimmerd waar de Efteling jaloers op kan zijn. Ik vind dat mooi. Ik hou daarvan. Of over mijn overbuurvrouw, dik in de 70, die niet de makkelijkste is/lijkt, maar een leven erop heeft zitten waar je een fuck’n geweldig boek over zou kunnen schrijven. Iedereen hier heeft een verhaal. Iedereen hier is net even anders dan wat u daar, in de stad, als normaal zou beschouwen. U lacht schamper om hen in de provincie, om hen in kleine kudtdorpjes. Maar vergeet hoe dat nou ook alweer zat met wie uiteindelijk het laatste lacht.

En ik woon dus in zo’n klein kudtdorp ergens ver weg in de provincie. En tjesus, wat is het hier geweldig. Leven in een soort van enclave, helemaal los en ver van de waan van de dag. Van al die gekkigheid van u daar in de stad. Waar iedereen last heeft van iedereen. Waar iedereen wat te zeiken en te zeuren heeft. Waar je alleen jezelf nog kunt zijn door je aan te passen. Waar niemand anno 2021 nog zichzelf kan zijn. Wij hier doen niet mee. U kunt allemaal een ongezien de tyfus krijgen. In Warfstermolen is het ontzettend fijn, een contactgestoorde idioot te zijn. En dat rijmt. Dat zal heus niet voor niks zijn. De groetjes dus. Uit de provincie. Uit een klein kudtdorp. Groots in alles. En bovenal de mijne.

Het Onvermijdelijk Besef..

Het scannen van mijn QR-code bood vandaag geen soelaas de deur uit te mogen. Dat geeft me even de tijd het woord tot u te richten. Ik moet zeggen dat ik het in het begin wat moest wennen aan zo’n scanner aan de post van je buitendeur, maar zoals u weet ben ik er nooit een voorstander van geweest veel de deur uit te gaan. Dus ik zie deze allernieuwste overheidsbemoeienis maar een beetje als een geluk bij een ongeluk. Ik heb nooit gegrossierd in social credits. Dus ook nu niet. Ik zal het bovendien vast wel verdiend hebben; ergens fout geparkeerd, mijn stikstofbudget overschreden of op social media de verkeerde mening gegeven. Ik mag even niet meedoen en dat is heus niet zomaar. Maar het geeft me wel even de tijd om een beetje met u bij te praten. U daar in 2021, ik hier in het jaar 2025.

Weet u nog die wappies die hel en verdoemenis predikten wat betreft corona-vaccinaties? Dat iedereen binnen een half jaar tot een jaar morsdood zou zijn? Wat hebben we gelachen he? Uiteindelijk begon de Grote Sterfte pas na twee jaar. Naja, misschien wel eerder, maar na twee jaar was er geen houden meer aan. Toen konden zelfs de msn er geen soep meer van maken. Liegen is een vak -wat men verdomd goed beheerste, ik kan echt niet anders zeggen- maar het houdt ook een keertje op. En zo werd heel langzaamaan duidelijk wat er loos was. Het bleek geen 5G te zijn, dat niet, maar wel een nogal onbetrouwbaar vaccin. Miljarden werden eraan verdiend. Miljoenen gingen eraan dood. En als dat niet het noodlottig einde was, dan wel de krankzinnige maatregelen die de massa er toe moest bewegen zich in te laten spuiten met een goedje wat in alle haast was ontwikkeld, waarvoor de verantwoordelijkheid door de makers contractueel werd afgeschoven, maar kon rekenen op alle steun van Hugo en zijn grootverdienende trawanten.

In 2021 liet u zich massaal vaccineren met een goedje waar niemand nog van wist wat het in de toekomst zou brengen. U ging blind uit wat de overheid u voorschreef. Want de overheid heeft nu eenmaal het beste met ons voor. Ondanks akkefietjes met toeslagschandalen, futiliteiten met Chroom-6 en absurde belastingen waar barbaarse machthebbers uit de middeleeuwen een erectie van zouden krijgen. En dan benoem ik nog even niet een grijnzende demissionair premier die werkelijk alle normen en waarden, wetten en regels, het onderscheid tussen recht en onrecht vrolijk deed wegwuiven. Zo ging dat nu eenmaal in 2021. Achteraf is het allemaal een koe in de kont kijken, nietwaar? En lachend werd het net steeds strakker aangetrokken. Spuiten of verzuipen. U werd bang gemaakt, voor de gek gehouden, voorgelogen. En u zag het, maar was niet bij machte het tij te keren. Alles voor het groene vinkje. Of uit angst. Of uit behoefte op vakantie te mogen.

In 2025 is de corona-app vele updates verder. Ik kan de deur vandaag niet meer uit. Ongetwijfeld doe ik dat voor een ander. Uit overwegingen van gezondheid en -uiteraard- solidariteit, behelst de app nu zo’n beetje alles en zijn oude moer. Zonder app geen betalingen. Zonder app geen aankopen. De app is ideaal gebleken om klimaatverandering te lijf te gaan. Het is je paspoort, het geeft aan of je ’s avonds na acht uur wel of niet de straat op mag (moet je verdienen) of wordt gebruikt als check hoe jij je gedraagt in sociaal opzicht. Altijd is duidelijk waar je je bevindt en hoe lang. En dat is verdomd handig, want zo raak je nooit meer kwijt. Wat begon als een gekke app die je anno 2021 nodig had om buiten op een terras te gaan zitten of naar een sportschool te mogen werd een soort van digitale God in je Broekzak. En in 2021 vond meer dan 85 procent van de Nederlanders dat normaal. Fijn zelfs. Want je eigen verantwoording nemen is tenslotte ook zomaar wat.

Ik mocht vandaag de deur niet uit en had dus even de tijd om het woord tot u te richten. Ik hier vanuit 2025 heb natuurlijk makkelijk lullen, maar u daar in 2021 valt toch echt van alles te verwijten. U twijfelde niet, stond niet op. Vond het best dat een kleine groep de schuld kreeg van alles. De zorg was ontmanteld. Uitgekleed. Jarenlang keihard genaaid. En toen dat fout ging was het de schuld van de Onverantwoordelijken. Zij die u nog probeerde te waarschuwen voor de lange arm der overheid die letterlijk en figuurlijk over lijken ging. Wappies waren het. En u lachte schamper. Nu is de overheid de baas over alles. Lichamelijke integriteit, het maken van eigen keuzes, vrijheid en solidariteit doen er niet meer toe. Omdat de msn niet meer konden verbergen wat er misging heeft men (lachend) een zondebok aangewezen. Hugo is voor de politieke trein geflikkerd. Zijn executie is deze middag een feit. In de wei hoor ik schapen onrustig blaten. Net als toen in 2021. Want sommige dingen veranderen niet.

Het Onzichtbaar Betoog..

 

Ik hield een heel betoog, maar er was niemand die luisterde. Men keek mijn kant niet op en vervolgde standvastig de actuele wegen die, blijkbaar met alle spoed en prioriteit, waren te gaan. Ik verhief voorzichtig mijn stem in de hoop zo wat aandacht te trekken. Maar het bood geen soelaas. Ik was de onzichtbare man met een transparant verhaal in de lelijkste zin van het woord. Ik probeerde het persoonlijk te maken, mijn openbaringen met gevoel voor dramatiek de ziel te laten raken. Maar het raakte helemaal niemand. Gevoel is ook nogal relatief, nietwaar.  Ik was een roepende in de woestijn of mijn relaas liet hen gewoon volkomen koud.  Ik hield een heel betoog, maar het mocht allemaal niet baten.

Ik ben geen groot spreker. U zult mij niet snel de zeepkist eigen zien maken om daar vervolgens plaats op te nemen. Ik ben niet het type die met veel branie en grootspraak zijn plek probeert te verwerven. Ik ben geen slapouwehoer. Geen arrogante lamlul die een ieder, meningtechnisch gezien, een kant op probeert te duwen. Ik heb niet altijd gelijk. Ik weet niet alles. Maar heb wel degelijk een verhaal. Een visie. En die wil ik weleens delen. Ook omdat ik zie dat we veel zaken die we nu ondernemen best wel anders aan kunnen pakken. Het mag allemaal wel wat liever, toch? Het mag allemaal wel wat menselijker. Hoe erg is het elkaar wat aardiger te vinden en vandaaruit te kijken hoe we de boel voor ons allemaal wat mooier kunnen maken? Want we staan voor nogal wat uitdagingen, nietwaar?

Maar het mocht allemaal niet baten. Niemand heeft nog de behoefte om naar een ander te luisteren of eigen inzichten te heroverwegen. Het eigen gelijk is alles wat telt. Een bord voor de kop is geen makke meer, maar klaarblijkelijk iets om trots op te zijn. Volharding in eigen gelijk een pre om anno 2021 nog een beetje knap door te kunnen komen. Want stel je voor dat je toch zou moeten gaan twijfelen aan eigen visies en inzichten. Nee, erger nog; stel gudverdegudver dat een ander een keer het gelijk aan zijn of haar zijde heeft. Je moet er toch niet aan denken? En dus roepen we allemaal door elkaar heen. Schreeuwen we. Brullen we. Krijsen we. Met de vingers in onze oren gedrukt om maar niets van een ander te hoeven opvangen. Ik hield een heel betoog maar er was niemand die luisterde. Maar we zijn weer terug. Het Wakend Oog sleept de zeepkist naar het centrum. Want opgeven is geen optie. Hoort u ons?