Ik hield een heel betoog, maar er was niemand die luisterde.
Men keek mijn kant niet op en vervolgde standvastig de actuele wegen die,
blijkbaar met alle spoed en prioriteit, waren te gaan. Ik verhief voorzichtig
mijn stem in de hoop zo wat aandacht te trekken. Maar het bood geen soelaas. Ik
was de onzichtbare man met een transparant verhaal in de lelijkste zin van het
woord. Ik probeerde het persoonlijk te maken, mijn openbaringen met gevoel voor
dramatiek de ziel te laten raken. Maar het raakte helemaal niemand. Gevoel is
ook nogal relatief, nietwaar. Ik was een
roepende in de woestijn of mijn relaas liet hen gewoon volkomen koud. Ik hield een heel betoog, maar het mocht
allemaal niet baten.
Ik ben geen groot spreker. U zult mij niet snel de zeepkist
eigen zien maken om daar vervolgens plaats op te nemen. Ik ben niet het type
die met veel branie en grootspraak zijn plek probeert te verwerven. Ik ben geen
slapouwehoer. Geen arrogante lamlul die een ieder, meningtechnisch gezien, een
kant op probeert te duwen. Ik heb niet altijd gelijk. Ik weet niet alles. Maar
heb wel degelijk een verhaal. Een visie. En die wil ik weleens delen. Ook omdat
ik zie dat we veel zaken die we nu ondernemen best wel anders aan kunnen
pakken. Het mag allemaal wel wat liever, toch? Het mag allemaal wel wat
menselijker. Hoe erg is het elkaar wat aardiger te vinden en vandaaruit te
kijken hoe we de boel voor ons allemaal wat mooier kunnen maken? Want we staan
voor nogal wat uitdagingen, nietwaar?
Maar het mocht allemaal niet baten. Niemand heeft nog de
behoefte om naar een ander te luisteren of eigen inzichten te heroverwegen. Het
eigen gelijk is alles wat telt. Een bord voor de kop is geen makke meer, maar
klaarblijkelijk iets om trots op te zijn. Volharding in eigen gelijk een pre om
anno 2021 nog een beetje knap door te kunnen komen. Want stel je voor dat je
toch zou moeten gaan twijfelen aan eigen visies en inzichten. Nee, erger nog;
stel gudverdegudver dat een ander een keer het gelijk aan zijn of haar zijde
heeft. Je moet er toch niet aan denken? En dus roepen we allemaal door elkaar
heen. Schreeuwen we. Brullen we. Krijsen we. Met de vingers in onze oren
gedrukt om maar niets van een ander te hoeven opvangen. Ik hield een heel
betoog maar er was niemand die luisterde. Maar we zijn weer terug. Het Wakend
Oog sleept de zeepkist naar het centrum. Want opgeven is geen optie. Hoort u
ons?
