Het
zit er weer op he? De zomer is weer voorbij. Naja, nog niet helemaal misschien,
maar op zijn minst zo goed als. We klampen ons nog een beetje vast aan alle
dagen die niet onder de twintig graden komen, maar verder is het vooral ontkennen
en tijd rekken. De lengte van dagen hebben ons al bikkelhard laten zien dat er
niks meer te redden valt. Gevoelsmatig is het nog maar een week terug dat duisternis
18 uur per dag volledig kansloos was. Maar tegenwoordig is het om een uurtje of
negen ’s avonds al donker. Elke dag een beetje sneller. Elke dag een beetje
korter. Totdat we straks gemiddeld vier uur per etmaal daglicht hebben. Dan hebben
we het weer maandenlang steenkoud. In het donker. Ik heb daar dus een
tyfushekel aan. Ik kan daar niet zo goed tegen.
Ik heb het hier al eens gezegd, maar ik herhaal het met plezier; Mensen die vinden
dat de winter een mooie, gezellige knusse tijd is, zou je gewoon dood moeten
schieten. Dat zijn, genuanceerder gezegd, niet de mensen met wie ik graag
gezien zou willen worden. Want ik heb er allemaal niks mee. Ik heb niks met
regen, ik heb niks met kou. Ik heb niks met sneeuw of met schaatsen. En ik heb
al helemaal niks met het beperkt aantal minuten daglicht per week. Daar kan
mijn tedere gestel en ingewikkelde persoonlijkheid niet mee omgaan. Ik krijg
dan visioenen over hoe fijn het zou zijn in bad te stappen met een broodrooster,
meet stiekem de hoogte van het trapgat of sorteer akelig nauwkeurig mijn
scheermesjes op de keramische wasbak. Want zo ben ik.
Voor mij is de tijd van herfst en winter een kwestie van overleven. Depressief
als een Antilliaan met een krantenwijk sleep ik mij door de naarste tijd van
het jaar. Elk jaar met meer moeite dan het jaar daarvoor. En van de week is de
ellende tastbaar begonnen. Toen heb ik het zwembad in de tuin moeten opruimen. Vanaf
de lente was dit het symbool van zonnige tijden. Een enorme hoeveelheid water
bijeengehouden door strakblauwe steunpilaren van een zomers leven. Kletter,
klatter, klater, maar liefst 19 kuub aan vrolijk water. Ik trok de stop uit de
zomer en zag een mooie tijd in het niets verdwijnen. Ik heb uiteindelijk elke
liter van mijn zomers leven weg zien vloeien. Met pijn in het hart. Ik hoorde,
daar leunend op de rand van het zwembad, de herfst lachen en de winter
schateren. Mijn voeten nat en koud. Mijn geest bevroren. Doei zomer, dag prachttijd.
Het zit er écht op he?
