zaterdag 20 augustus 2016

De Verloren Onschuld

Het eindigde in een slachting. Na al het geweld van de afgelopen minuten leek de stilte, in al haar hevigheid, alles luidruchtig te overheersen. De adrenaline gierde door mijn lijf. Ik voelde me vies. Besmeurd. Een zweetdruppel baande zich een weg via mijn voorhoofd, naar mijn rechteroog. Ik voelde het gebeuren , maar was te wezenloos snel genoeg te reageren. Het in basis onaangename gevoel bleek een fijne manier mijn gedachten voor heel even te verzetten.

Om mij heen zag ik de dood. Overal waar ik keek. Of verminkingen die te gruwelijk zijn te omschrijven. De ellende, het leed. Wat had ik gedaan? Ik streek door mijn haar. Een wanhopig gebaar. De hand van een moordenaar. De hand die zoveel verschrikking had veroorzaakt. Ik keek naar de dode lichamen om me heen. Het bloed. Het zat overal. Het leek vormen te hebben. Of het gespat op de wanden, de vloer en zelfs het plafond mij een boodschap probeerde over te brengen;  M-O-O-R-D-E-N-A-A-R.


Geduld is mooi. Je inhouden bewonderenswaardig. Maar vroeg of laat gaat het mis. Uiteindelijk bereikt je incasseringsvermogen een eindpunt. En blijkbaar kan het dan gebeuren dat alle remmen losgaan. Alle opgekropte woede baant zich een weg door slechts een aantal minuten puur geweld. Overal bloed. Overal gruwel, dood en verderf. In kijk rond in een ruimte vol angstaanjagende ellende. Ik voel me ziek, zou willen kotsen. De afgelopen minuten waren niet zoals ik werkelijk ben. Maar God, wat heb ik een tyfushekel aan muggen.