Verdomd Vrolijk..

.

De Tranen Laten..

Ik zou graag willen huilen. Hard en onbedaarlijk. Want vroeger werkte dat. Vroeger, toen alles anders was. Geschaafde knieën, opengehaalde ellebogen, bloedneuzen; er bestond geen pijn die uiteindelijk niet onderdeed voor mijn welgemeende tranen. In feite was huilen de oplossing voor alles. Huilen is een prachtige emotie. Het lucht op en het is dusdanig inspannend dat het de aandacht kan afleiden van waar het werkelijk om te doen is. Kinderen begrijpen dat dondersgoed. Sterker; heeft de natuur zo geregeld. En dus werkt het. Maar nu ik ben wie ik ben begrijp ik het wel, maar schijn ik er niets meer mee te kunnen. Man, ik zou er geld voor over hebben om mij  even te kunnen laten gaan. Mijn tranen te laten. Om mij mee te laten voeren door een explosie van emoties, die voor mij de lucht zou klaren. En daarna alles, ook al is het maar voor even, anders zou doen lijken. Maar ik kan het niet meer. Gaat gewoon niet. Zonde he?

Op een dag -hoewel ik ook wel snap dat zoiets heel geleidelijk gaat- kun je niet meer huilen. Je voelt je daar te trots voor. Of ergens onderweg ben je gaan geloven dat het geen nut meer heeft. Als ik vroeger huilde kwam er altijd wel een oma aangerend. Die keek dan wat paniekerig en gaf me alle aandacht die ik nodig had. In de vorm van vrolijk gekleurde pleisters of een groot glas ranja. Beetje afhankelijk van het leed en de situatie. Dat was het effect van huilen. Of een moeder die haar armen om mij heensloeg. Lieve teksten prevelde. Dat het, op zijn minst, allemaal niet zo erg was of dat het wel goed zou komen. U kent het wel. En dat hielp allemaal. Altijd. Was een direct resultaat van huilen. Los gezien van het feit dat je het er zo druk mee kon hebben, dat je niet eens meer wist waar het om ging. Maakt niet uit; het gaat altijd om het resultaat, nietwaar? Zo werken de dingen nu eenmaal.

Maar uiteindelijk denken we altijd wijzer te zijn he? Gaan we onszelf verheffen boven de feiten. Denken we het beter te weten dan de natuur, die het zo mooi voor ons geregeld heeft. Verdomd als het niet waar is. We nemen afstand van de dingen die goed voor ons zijn. En dan is zelfs iets simpels als het uiten van gevoelens te veel gevraagd. Dan is huilen wel zo’n beetje het eerste wat op de schop gaat. Omdat het onze trots in de weg staat. We ons daar te groots voor voelen. Huilen is voor kinderen. Om paniekerig kijkende oma’s te lokken. Of bezorgde moeders. En in die categorie vallen we allang niet meer. En ik, als echte vent, zeker niet. Zonde. Want weet u hoe graag ik soms even zou willen huilen? Heel hard en onbedaarlijk? Gewoon, omdat het voor mij de lucht even zou kunnen klaren. Maar ik kan het niet meer. Gaat gewoon niet. Zonde he? Om te janken is het. Ik kan niet anders zeggen.

Klikkerdeklik! Nu!

.

De Grote Strijd..

Weet u waar ik aan denk als ik hoor over meisjes van vijf? Aan miniatuurvrouwtjes. Die onzichtbare thee schenken in roze kopjes op idem schoteltjes. Die het hart van de grootste, stoerste vent kunnen doen smelten als ze hem, met hun handjes in de zij, wijzen op zijn onvolkomenheden. Want zo zijn kleine vrouw-mensjes. Bijdehand tot en met. Kleine mensjes horen hun dagen, zonder zorgen, al spelend door te brengen. Ver weg van alle ellende en leed dat er wel is, maar waarvan zij, goddank, nog geen weet hebben. Ze horen vier keer op één dag dezelfde Disney-film te kunnen kijken en met hun schaterlach, om telkens weer dezelfde grap, jou te laten glimlachen. Dat is zoals het zou moeten zijn.

Waar ik dus nooit aan zou kunnen denken is dat zo’n meisje dood kan gaan. Aan kanker. ‘Neuroblastoom, stadium 4’ Las ik op haar site. ‘Een zeldzame vorm van kinderkanker’. Verder lezend wordt de kommer en kwel er niet minder op. Vanaf haar derde schenkt ze al geen onzichtbare thee meer. Aliza, zo heet ze, heeft inmiddels al meer ervaring met pijn en ellende dan de gemiddelde volwassene aan zou kunnen. Ow, had ik dat al gezegd; meisjes van vijf zijn de bikkels onder de bikkels. Niet stuk te krijgen. Stug volk. Omdat ze weten dat de wereld niet zonder hen kan. Daarom geven ze niet zomaar op. Doen ze voor ons; het eigenwijze, onverschillige volwassen volk.

‘Zo zo, Wakend Oog, dat is me daar nogal een triest verhaal. Kan bijna niet erger zeker?’ Jawel hoor, het kan nog veel erger. Er is namelijk geld nodig. U weet wel, dat spul wat we gebruiken om rotondes met kunstwerken op te fleuren. Om in de vorm van subsidies volwassen kerels in maillots te hijsen, die in theaters kunstjes vertonen waar geen mens op zit te wachten.  Dat spul wat we gebruiken om vadsige bestuurders van dorpen, steden en provincies van hun riante onkostenvergoedingen te voorzien.  Koud, kil en akelig geld, waarmee je een meisje van vijf iets meer kans zou kunnen geven ooit nog onzichtbare thee in te laten schenken.

Beste lezer. Wij vragen nooit zo heel veel, toch? Mogen wij u dan nu twee dingen vragen? Klik naar de webplek waar we het over hebben. En lees. Laat het tot u doordringen. Probeer u in te leven. En handel zoals u denkt dat goed is. En vraag twee; brengt u zoveel mogelijk mensen op de hoogte van deze site? Deel dit verhaal of verzin zelf iets. Wees creatief. Laat los de onverschilligheid. Laat zien dat we met elkaar dingen kunnen bereiken die tot voor kort onmogelijk leken.  Omdat u toch ook niet zou willen dat er op een dag een klein meisje, met haar handjes in haar zij, u moet wijzen op uw onvolkomenheden? Nou dan. Kopje onzichtbare thee, iemand?

http://www.healing4aliza.nl/