Weet u waar ik aan denk als ik hoor over meisjes van vijf?
Aan miniatuurvrouwtjes. Die onzichtbare thee schenken in roze kopjes op idem
schoteltjes. Die het hart van de grootste, stoerste vent kunnen doen smelten
als ze hem, met hun handjes in de zij, wijzen op zijn onvolkomenheden. Want zo
zijn kleine vrouw-mensjes. Bijdehand tot en met. Kleine mensjes horen hun
dagen, zonder zorgen, al spelend door te brengen. Ver weg van alle ellende en
leed dat er wel is, maar waarvan zij, goddank, nog geen weet hebben. Ze horen
vier keer op één dag dezelfde Disney-film te kunnen kijken en met hun
schaterlach, om telkens weer dezelfde grap, jou te laten glimlachen. Dat is
zoals het zou moeten zijn.
Waar ik dus nooit aan zou kunnen denken is dat zo’n meisje
dood kan gaan. Aan kanker. ‘Neuroblastoom, stadium 4’ Las ik op haar site. ‘Een
zeldzame vorm van kinderkanker’. Verder lezend wordt de kommer en kwel er niet
minder op. Vanaf haar derde schenkt ze al geen onzichtbare thee meer. Aliza, zo
heet ze, heeft inmiddels al meer ervaring met pijn en ellende dan de gemiddelde
volwassene aan zou kunnen. Ow, had ik dat al gezegd; meisjes van vijf zijn de
bikkels onder de bikkels. Niet stuk te krijgen. Stug volk. Omdat ze weten dat
de wereld niet zonder hen kan. Daarom geven ze niet zomaar op. Doen ze voor
ons; het eigenwijze, onverschillige volwassen volk.
‘Zo zo, Wakend Oog, dat is me daar nogal een triest verhaal.
Kan bijna niet erger zeker?’ Jawel hoor, het kan nog veel erger. Er is namelijk
geld nodig. U weet wel, dat spul wat we gebruiken om rotondes met kunstwerken
op te fleuren. Om in de vorm van subsidies volwassen kerels in maillots te
hijsen, die in theaters kunstjes vertonen waar geen mens op zit te wachten. Dat spul wat we gebruiken om vadsige
bestuurders van dorpen, steden en provincies van hun riante
onkostenvergoedingen te voorzien. Koud,
kil en akelig geld, waarmee je een meisje van vijf iets meer kans zou kunnen
geven ooit nog onzichtbare thee in te laten schenken.
Beste lezer. Wij vragen nooit zo heel veel, toch? Mogen wij
u dan nu twee dingen vragen? Klik naar de webplek waar we het over hebben. En
lees. Laat het tot u doordringen. Probeer u in te leven. En handel zoals u
denkt dat goed is. En vraag twee; brengt u zoveel mogelijk mensen op de hoogte
van deze site? Deel dit verhaal of verzin zelf iets. Wees creatief. Laat los de
onverschilligheid. Laat zien dat we met elkaar dingen kunnen bereiken die tot
voor kort onmogelijk leken. Omdat u toch
ook niet zou willen dat er op een dag een klein meisje, met haar handjes in
haar zij, u moet wijzen op uw onvolkomenheden? Nou dan. Kopje onzichtbare thee,
iemand?