Ik zou graag willen huilen. Hard en onbedaarlijk. Want vroeger
werkte dat. Vroeger, toen alles anders was. Geschaafde knieën, opengehaalde
ellebogen, bloedneuzen; er bestond geen pijn die uiteindelijk niet onderdeed
voor mijn welgemeende tranen. In feite was huilen de oplossing voor alles.
Huilen is een prachtige emotie. Het lucht op en het is dusdanig inspannend dat
het de aandacht kan afleiden van waar het werkelijk om te doen is. Kinderen
begrijpen dat dondersgoed. Sterker; heeft de natuur zo geregeld. En dus werkt
het. Maar nu ik ben wie ik ben begrijp ik het wel, maar schijn ik er niets meer
mee te kunnen. Man, ik zou er geld voor over hebben om mij even te kunnen laten gaan. Mijn tranen te
laten. Om mij mee te laten voeren door een explosie van emoties, die voor mij de
lucht zou klaren. En daarna alles, ook al is het maar voor even, anders zou
doen lijken. Maar ik kan het niet meer. Gaat gewoon niet. Zonde he?
Op een dag -hoewel ik ook wel snap dat zoiets heel
geleidelijk gaat- kun je niet meer huilen. Je voelt je daar te trots voor. Of
ergens onderweg ben je gaan geloven dat het geen nut meer heeft. Als ik vroeger
huilde kwam er altijd wel een oma aangerend. Die keek dan wat paniekerig en gaf
me alle aandacht die ik nodig had. In de vorm van vrolijk gekleurde pleisters
of een groot glas ranja. Beetje afhankelijk van het leed en de situatie. Dat
was het effect van huilen. Of een moeder die haar armen om mij heensloeg. Lieve
teksten prevelde. Dat het, op zijn minst, allemaal niet zo erg was of dat het
wel goed zou komen. U kent het wel. En dat hielp allemaal. Altijd. Was een
direct resultaat van huilen. Los gezien van het feit dat je het er zo druk mee
kon hebben, dat je niet eens meer wist waar het om ging. Maakt niet uit; het
gaat altijd om het resultaat, nietwaar? Zo werken de dingen nu eenmaal.
Maar uiteindelijk denken we altijd wijzer te zijn he? Gaan
we onszelf verheffen boven de feiten. Denken we het beter te weten dan de
natuur, die het zo mooi voor ons geregeld heeft. Verdomd als het niet waar is.
We nemen afstand van de dingen die goed voor ons zijn. En dan is zelfs iets
simpels als het uiten van gevoelens te veel gevraagd. Dan is huilen wel zo’n
beetje het eerste wat op de schop gaat. Omdat het onze trots in de weg staat.
We ons daar te groots voor voelen. Huilen is voor kinderen. Om paniekerig
kijkende oma’s te lokken. Of bezorgde moeders. En in die categorie vallen we
allang niet meer. En ik, als echte vent, zeker niet. Zonde. Want weet u hoe
graag ik soms even zou willen huilen? Heel hard en onbedaarlijk? Gewoon, omdat
het voor mij de lucht even zou kunnen klaren. Maar ik kan het niet meer. Gaat gewoon
niet. Zonde he? Om te janken is het. Ik kan niet anders zeggen.
