Kijk naar de maan en de sterren en denk aan hun grootsheid.
Niet meer dan dat. Laat je daarin meevoeren en vergeet alles. Je moet niet
alles willen weten, je hoeft niet altijd scherp te zijn of denken dat kennis je
per definitie helpt. Dat doet het niet. Soms raakt het je ziel. Doet het pijn.
Doezel weg in onwetendheid en haal de mooiste dingen denkbaar voor je. Zoek soms
de geborgenheid in dat, wat jij graag wilt. Niet in hoe het is.
Kijk naar de zonsondergang en geniet. Volg het kleurenspel tot de voorstelling afgelopen is en de zwarte gordijnen van het duister zich sluiten. Morgen openen zij zich weer, om zo verder te gaan met de langstlopende opvoering ooit. Het was er al toen jij er niet nog niet was en het zal er zijn als iedereen je inmiddels allang vergeten is. Het is niet erg te weten dat je aanwezigheid slechts een aantal voorstellingen lang is. Als je in die tijd, jouw tijd, maar zo nu en dan heel bewust kijkt.
Kijk naar de zonsondergang en geniet. Volg het kleurenspel tot de voorstelling afgelopen is en de zwarte gordijnen van het duister zich sluiten. Morgen openen zij zich weer, om zo verder te gaan met de langstlopende opvoering ooit. Het was er al toen jij er niet nog niet was en het zal er zijn als iedereen je inmiddels allang vergeten is. Het is niet erg te weten dat je aanwezigheid slechts een aantal voorstellingen lang is. Als je in die tijd, jouw tijd, maar zo nu en dan heel bewust kijkt.
Kijk naar het water van de zee. Luister naar het ruisen van de
golven, die jou zo hun verhaal vertellen. Luister goed en denk niet het zelf
beter te weten. Of luister gewoon om niets anders te hoeven horen. Volg de
golven tot ze opspatten op de rotsen, onderaan de dijk. Kijk om niets anders te
hoeven zien. Gewoon, heel even niet. Sluit je af, laat je gedachten drijven. In
de ruimte, de kleuren van de zon of in de eeuwigheid van het water. Weet soms
gewoon even niets.
