Wakend Oog, uw betogen van de laatste tijd zijn een beetje anders. Een beetje niet zoals ze waren. Of misschien gewoon niet zoals ze eigenlijk zouden moeten zijn. ‘Hoe bedoel je, beste lezer?’ Nou ja, net wat ik zeg. Het is allemaal weer zo zwaar. Zo moeilijk. Zo ingewikkeld. Lange betogen over god mag weten wat en op de één of andere manier schijnt er toch altijd wel weer iets van een moraal in te zitten. En dat is jammer. ‘maar toch ook wel knap?’ Nee, zelfs dat niet. Meer vervelend. En niet bepaald volgens de beloften door jullie gedaan, dik een jaar terug. Het zou anders worden. Beter. En als het niet beter werd dan toch op zijn minst vermakelijker. Jaja, dat zijn jullie woorden. Maar het is beter noch vermakelijker. Sterker; het is een heel geworstel en gedoe om door die teksten heen te komen en uiteindelijk sta je als lezer aan het end gewoon weer met lege handen. ‘Er is niks vermakelijks aan?’ In de verste verte niet. ‘Ook niet een beetje leuk?’ Nee. Zelfs niet een heel klein beetje. Echt niet.
In jullie ‘Wakend Welkom’ is sprake van verhalen. En dan denken wij, als lezer, toch een beetje aan iets anders dan waar jullie nu mee aankomen. Het is allemaal zo serieus. Wat ik al zei; zo zwaar. Waar is dan die vreugde die jullie beloven? Die eenvoudige, simpele, leuke verhalen die niet ter lering zijn maar gewoon puur en 100% ter vermaak? ‘Wij kunnen ons niet helemaal vinden in deze kritiek.’ Dat moeten jullie weten. Feit is dat er gewoon geen ruk meer aan is voor ons, de lezers. Wij hebben ons best gedaan maar uiteindelijk zullen ook wij een keer een streep moeten trekken. ‘Maar wat is dan precies het punt?’ Gewoon, dat jullie een keer een kant kiezen. Een richting. Het is nu onmogelijk te voorspellen wat er komt. De ene keer zijn jullie ronduit grof en onbeschoft en de keer daarop moeten wij maar begrijpen dat we een verhaaltje zitten te lezen met een diepere betekenis? Zit je al lezende te wachten op het moment dat er een goede grap of iets dergelijks aan zit te komen, en dan is het juist weer zwaar of tragisch tot op het bot. Dat is voor de gemiddelde lezer toch niet te vatten?
In jullie ‘Wakend Welkom’ is sprake van verhalen. En dan denken wij, als lezer, toch een beetje aan iets anders dan waar jullie nu mee aankomen. Het is allemaal zo serieus. Wat ik al zei; zo zwaar. Waar is dan die vreugde die jullie beloven? Die eenvoudige, simpele, leuke verhalen die niet ter lering zijn maar gewoon puur en 100% ter vermaak? ‘Wij kunnen ons niet helemaal vinden in deze kritiek.’ Dat moeten jullie weten. Feit is dat er gewoon geen ruk meer aan is voor ons, de lezers. Wij hebben ons best gedaan maar uiteindelijk zullen ook wij een keer een streep moeten trekken. ‘Maar wat is dan precies het punt?’ Gewoon, dat jullie een keer een kant kiezen. Een richting. Het is nu onmogelijk te voorspellen wat er komt. De ene keer zijn jullie ronduit grof en onbeschoft en de keer daarop moeten wij maar begrijpen dat we een verhaaltje zitten te lezen met een diepere betekenis? Zit je al lezende te wachten op het moment dat er een goede grap of iets dergelijks aan zit te komen, en dan is het juist weer zwaar of tragisch tot op het bot. Dat is voor de gemiddelde lezer toch niet te vatten?
Kies nou een keer een kant. Ga nou eens voor een richting. U is een depressieve klootzak, vol cynisme bovendien? Prima. Ga daar dan mee aan de gang. Het kaf zal dan lezer-technisch gezien automatisch van het koren worden gescheiden. Geen enkel punt. U denkt oprecht lollig te zijn en kunt dit waarmaken door ware dijenkletsers in zwart op wit, of in uw geval wit op zwart, te zetten? Ook geen punt. Doe dit dan gewoon. Maar nu blijven jullie hangen in die schemerzone tussen twee werelden in. Willen van beide kanten wat meepakken. En dat werkt dus niet. Even los gezien van de vraag of jullie ooit in staat zijn geweest ware lachwekkende klassiekers te produceren. Grof is niet perse leuk. Misschien nog zo’n tip die jullie mee kunnen nemen. En wij als lezer zitten daar dus een beetje mee. Konden echt niet anders als jullie dit even laten weten.
Wat willen jullie nou eigenlijk? Wat gaan jullie doen? Wat zijn de plannen? Is het jullie duidelijk dat het op deze manier niet werkt? ‘Ik ben er even stil van. Weet niet zo goed wat ik hierop moet zeggen.’ Nou, ga daar eens over nadenken dan. Doe eens wat. Stop met zeiken en zemelen en ga eens flink aan de gang. Jullie blog is kudt. Jullie instelling is fout. Talent ontbreekt. En toch willen jullie doen wat jullie doen, op de manier zoals jullie het doen. En wij lezers moeten dat allemaal zomaar pikken? Niet dus. Begrip en respect voor jullie doorzettingsvermogen, dat dan weer wel, maar het stopt ergens een keer. Vandaag misschien. Of anders morgen. Wat gaan jullie doen? Waar is die visie? Wat betreft al die mooie beloftes? Antwoorden willen we. En snel. Het is aan jullie. Nog wel.
