Ik hoorde op de radio een reclamespotje over het regelen van
je uitvaart. Dat het handig is daar nu al over na te denken. Omdat achteraf
minder praktisch is. En makkelijker voor je nabestaanden die het al druk genoeg
hebben onder je schuldenlast uit te komen. Of juist met het verloten van je
spullen, dat kan ook natuurlijk. Bovendien kan het raar lopen in het leven. Zo
ging een kennis van me onlangs naar de dokter, die hem vertelde goed en slecht
nieuws te hebben. Het goede nieuws; Hij had nog 24 uur te leven. Het slechte
nieuws was dat hij hem eigenlijk de dag daarvoor even had moeten bellen. Klopt,
een oude grap. Maar wel lekker om het ijs te breken bij een zwaar onderwerp als
dit.
Ik wil gecremeerd worden en dus niet begraven. Ik heb
namelijk een hekel aan beestjes. En u maakt mij niet wijs dat kisten van FSC -hout
beestjesbestendig zijn. Vroeg of laat zal dat glibberige tuig haar weg naar binnen
weten te vinden. Dat zou ik slecht kunnen hebben. Cremeren heeft meer
voordelen. Die zwarte gezinsauto kan vaak gewoon voor de deur stoppen, alwaar
het lossen verder een koud kunstje is. Eenmaal binnen blijf je binnen. Na de
formaliteiten ga je zo die uit de kluiten gewassen Panini-oven in. Geen getrek
en gesjor aan een kist door het grind op een kerkhof. Bovendien zal het die dag
koud zijn en regenen, let maar op. Neem je een vrije ochtend, sta je nog te
blauwbekken ook. Drukt dan gelijk een nare stempel op zo’n dag.
Aan de kist stel ik geen hoge eisen. Al zou het huisvlijt
zijn van een iemand met een ruime schuur en het juiste gereedschap. Maakt niet
uit. Wat ik niet wil is een foto van mij op de spaanplaat creatie. In zo’n
lullig Xenos-lijstje. Niet doen. Wat wel mag, is zo'n tafelkleedje wat je vaak
ziet in bruine kroegen. U kent ze wel; zonder bierviltje blijft je glas niet
staan en na drie dagen heb je nog rode plekken op je ellebogen. Zo'n kleedje
dus. Ik wil er een half gevulde asbak op, een aangebroken pakje Winston en een
sixpack Heineken. Halve liters uiteraard. En doe er maar een toetsenbord bij
trouwens. Je wordt maar één keer gecremeerd, nietwaar? Daarna kan alles gewoon
de afvalbak in. Gestopt met roken ben ik dan toch al. Hoewel, nog wel even zwaaien naar de schoorsteen als
u naar buiten loopt he?
Gelul met cake wil ik trouwens ook niet hebben. Low-budget
snap ik, maar het kan te gek ook. Ik wil chips. En geen koffie, maar drank.
Vieux, Vodka en witte Lambrusco. En waarom niet iedereen die naar huis gaat een
blikje bier meegeven? Net als na een trouwerij. Dan krijg je ook altijd een lullig presentje mee.
'Bedankt dat je er was'. Dat wil ik ook.
Allemaal een blikje Heineken mee. Met een leuke tekst op een kartonnen kaartje,
vastgezet aan een guitig lintje. 'You’re next.’ Of gewoon ‘Dikke vinger' of de
klassieker 'Bel mij niet'. Ik krijg die kaartjes wel vol, echt. En als u echt
van me zou houden huurde u samen een kroeg af. Om jullie helemaal de rondte in te
zuipen. Om een voor mij belangrijke dag extra elan te geven. Maar goed, dat is
een geldkwestie. Snap ik. Er is nu eenmaal geen uitvaartverzekering die dat
dekt. En ja, dat heb ik uitgezocht.
Ik wil afscheid nemen in joggingbroek, met afgetrapte schoenen,
ongeschoren kop en mijn haar door de war. Omdat anders niemand mij zou
herkennen. Laat mij zijn wie ik was. Flik het dus in elk geval niet om mij in
een C & A pak te hijsen. Serieus, echt niet he? Ik wens trouwens ook geen
driedelig pakken onder de bezoekers van mijn dienst. Die gasten zijn mijn hele
leven al slecht voor de sfeer geweest. Uniformen en pakken. Het ging niet, het
werkte niet, we misten altijd de klik. Dus ik wil ze niet. Bij de deur weigeren
of ter plekke in elkaar slaan. Volgens dat spotje op de radio moest ik
duidelijk zijn. Ben ik duidelijk?
Het enige waar ik nog niet uit ben, is de muziek. Ik schijn
maar drie nummers uit te mogen kiezen. Drie. Dat is toch onmogelijk kiezen. Ik
zou gvd een festival kunnen organiseren van alles wat ik wil laten horen. Ga ik
nog even studie van maken, ik brand nog wel een cd-tje. En die ligt dan in de
onderste la, van het middelste kastje in de keuken. Eerder ga ik niet dood.
Verder wil ik benadrukken dat eventuele dubieuze items, die bij het leeghalen
van mijn woning worden gevonden, niet van mij zijn. Geen idee van wie wel, maar
ik heb ze nog nooit gezien. Belangrijk; ik hoop middels dit betoog alvast een
hoop zorgen te hebben weggenomen. Ik schenk mij er nog eentje in, pluk een
Lucky Strike uit mijn bijna lege pakje, flikker nog wat kroketten in de frituur
en ik ga voor een lang, gezond en gelukkig leven. En mag doodvallen als het
niet waar is.
