Ik heb behoorlijk vastomlijnde plannen als het gaat om mijn volgende leven. Gewoon, omdat ik in dit leven goed heb opgelet en simpelweg de eis bij mijzelf heb neergelegd het straks anders te gaan doen. Zo heb ik nu alvast de keuze gemaakt met wie ik uiteindelijk mijn leven ga delen. In dit leven heb ik geleerd dat ik wat te laat was. Zij, die in feite niets meer of minder is dan een vrouwelijke uitvoering van wie ik nu zelf ben, moet ik dan absoluut zien te strikken. Het is geweldig aan een half woord genoeg te hebben. Alleen al daarmee, ga ik mezelf in mijn volgende leven verschrikkelijk veel tijd besparen. En frustraties, inderdaad. In mijn volgende leven ben ik er dus als de kippen bij. Ik help haar in de zandbak, trek aan haar vlechtjes, maar zal van het begin af aan dondersgoed weten waar ik mee bezig ben.
Ik ga haar laten zien wie ik ben. Ik ga zorgen dat ze niet om me heen kan. Ze zal van mij houden zoals ik in dit leven heb gedacht dat ik van haar zou kunnen houden. Ik deed het niet omdat ik te laat was, maar daar heb ik dus van geleerd. Dat gaat me geen tweede keer gebeuren, laat ik het zo zeggen. Vanaf het begin zal ik er zijn en aan mij de nobele taak te zorgen dat dit in mijn volgende leven altijd zo zal blijven. Gebruikmakend van voorkennis. Of dit nou eerlijk is of niet. Uiteindelijk zal ze mij de hand reiken. Definitief. We gaan samen jong worden en na verloop van tijd heel erg oud. Maar altijd samen en altijd met genoeg aan een half woord. Woorden als ‘gecompliceerd, ingewikkeld, moeilijk’ en ‘twijfel’ zullen ons volledig vreemd zijn. Omdat dit een eis was, gesteld aan mijn volgende leven, en ik handig heb ingespeeld op de omstandigheden. En, eerlijk is eerlijk, omdat we ook dan min of meer hetzelfde zijn.
In mijn volgende leven zal ik zonder enige twijfel gelukkig zijn. Ik zal haar volgen en altijd precies weten wat mij te doen staat. Terwijl ik plagerig aan haar vlechtjes trek zal ze me langzaam begeleiden naar de leeftijd en het moment dat simpele speelsheid niet meer past. Het moment dat ik haar vlechtjes moet loslaten, om haar hand de mijne te kunnen laten pakken. Eens zullen we elkaar aankijken en blijken woorden niet meer nodig te zijn. Geen hele woorden althans. Alle kennis en ervaring opgedaan in dit leven zal effectief en nuttig blijken te zijn voor het leven wat mij wacht. Wat óns wacht. Samen zetten we ambities en dromen om in pure werkelijkheid. Bij twijfel kunnen we altijd omkijken naar dat maatje, wie daar staat te wachten om dat laatste zetje in de goede richting te geven. Steunend op elkaar, met als fundering een rotsvast vertrouwen. Ik heb behoorlijk vastomlijnde plannen als het gaat om mijn volgende leven. Zie ik je daar dus? Dan laat ik je nu, en zie ik je straks. Straks, als het leven eindelijk écht begint.
