U mag het gerust weten; ik ben verdomd goed bezig de laatste tijd. Ik hou me aan bijna alle afspraken die ik met mijzelf heb gemaakt aan het begin van dit jaar, en dat is knap. Voor mij zeker. Ik heb namelijk een hekel aan afspraken. Bijna principieel hou ik me er niet aan, doe ik er normaal gesproken niets mee, maar nu gaat het dus tegen alle verwachtingen in heel anders dan anders. Koffie? Dronk ik veel te veel en dat moest dus anders. En dus drink ik al maanden thee. Als een halve nicht sta ik dagelijks meerdere malen theezakjes in warm water onder te dompelen. In feite is het te ziek voor woorden, maar afspraak is nu eenmaal afspraak. Ik vond mijzelf dik en vadsig en had daarin gelijk. Beter eten en sporten was de deal die ik met mijzelf sloot. En aldus geschiedde. Of u het nou gelooft of niet.
Inmiddels ben ik maar liefst 20 kilo aan overbodig spul kwijt. Anders gezegd; één vijfde van mij bestaat gewoon niet meer. Is verdwenen. Weg. Opgelost. Allemaal onnodig, niet gebruikt spul, wat ik niet meer met mij mee hoef te slepen. Gewoon, omdat ik dat met mijzelf had afgesproken. En over ongebruikt spul gesproken; Als ik kleiner geschapen zou zijn had ik daar zelfs nog eens tien kilo van af kunnen trekken. Kunt u nagaan. Ook het sporten heeft trouwens inmiddels effect, vergis u niet. Een wirwar van kabels aan spieren siert mijn stalen bovenarmen, mijn Engels is net zo kudt als dat van Arnold Schwarzenegger en mijn Quasimodo-achtige lichaamsbouw heeft plaatsgemaakt voor dat wat u eigenlijk graag had willen zijn. Eigenlijk is er nog maar één klein puntje; Mijn pens weet van geen wijken. Althans, hij lijkt zich niet zondermeer bij de nieuwe situatie neer te leggen.Heel het lichaam lijkt zich over te geven aan de nieuwe omstandigheden. Heel het lichaam? Nee, er is een klein gebied wat zich weigert te onderwerpen aan de bezetter; De homo-achtige, calorie tellende, sportende theedrinker. Driemaal daags check ik de stand van zaken wat betreft mijn BMI. Is inmiddels allemaal prima in orde. Op wat luttele kilo’s na, ben ik waar ik moet zijn. Maar dat is ineens allemaal theorie. Want Hij is er nog. En Hij geeft niet zomaar op. Hij steekt zijn vadsige middelvinger naar me op. Kijkt naar me. Lacht me recht in mijn gezicht uit. Ik zou nog eens twintig kilo kunnen kwijtraken, maar daar heeft het Witte Bolle Ding geen boodschap aan. Want ooit is het zijn eigen leven gaan leiden. En een knappe jongen die hem dat leven af gaat nemen. Trots kijkt Het de wereld in. Nog steeds. Lak aan alle afspraken die ik ooit heb gemaakt. Maar ik geef niet op. Nooit. Bakkie thee iemand? En let maar niet op hem. Ik krijg hem nog wel. Want afspraak is nu eenmaal afspraak. Nu even wel.
