Omdat je in je leven niet alleen maar dingen kunt doen die
wel leuk zijn, ben ik van de week mee geweest naar safaripark de Beekse Bergen.
Voor de mensen die het niet weten, dat is een dierentuin. Een hele grote. Toch heb
je nog even hoop dat het niet een hele dag gaat kosten, want je kunt er ook met
de auto doorheen. Daar ben ik gek op, activiteiten met kinderen waar je niet de
auto voor uit hoeft. Bedenk een drive-in ballenbak, speeltuin of breng- en haal
af systeem voor basisscholen en je bent mijn held. Dus op zich trok dat me wel,
een rit door een dierentuin. Beetje in zijn twee over slechts moeizaam
begaanbare paden en je verbazen over wat de natuur ons allemaal brengt. Tijgers
die op je motorkap een pas gevangen Bambi uiteenrijten, vinden die kinderen
fantastisch. Lekker educatief bezig zijn, zeg maar. Maar het viel allemaal wat
tegen. Je baant je een weg langs allerlei gaap-beesten die zelfs te lamlendig zijn
hun kop voor je op te lichten. Niks geen tijgers, leeuwen en ander roofzuchtig
tuig. Gewoon stomme herten en andere beesten die allemaal op paarden lijken.
Mocht u nog eens die kant opgaan, je kunt er gewoon met een gangetje van
tachtig doorheen jassen. Mis je nog niks.
Maar dan ben je er nog niet. Want je kunt ook lopend door
dat park heen. En omdat je 21,75 hebt betaald moet je natuurlijk wel. Geen
ontkomen aan. En dus sjok en sjouw je de rest van je dag door God mag weten
hoeveel hectare op zijn Hollands aangelegd Afrika. Staar je in verblijven waar
geen beest te zien is. Omdat het onding niet net zo gek als jou is, maar gewoon
in zijn comfortabele en warme binnenverblijf zijn of haar dag doorbrengt. Of
ergens onzichtbaar verstopt zit. Of in een boom hangt daar waar jij hem net
niet kan zien. Zet die beesten gewoon op, denk ik dan. Wat kost dat nou? Geef
ze ergens een leuk plekje in een leuk gedecoreerde omgeving. Met kunststof
fruit en vlees van karton. Als het maar in het zicht is. Op mijn foto’s bewegen
ze toch ook niet? Nou dan. Trouwens, ook dus zoiets; Of het nou is van
verveling of iets anders, maar op de één of andere manier ga je proberen alle
beesten die je wel ziet, op de foto te zetten. Sta je daar een beetje geleerd
te doen met je camera. Moeilijk kijken, door de knietjes en maar zoomen en
klikken. En wat heb je dan? Een foto van een op een paard gelijkend hert. Of
één of andere vogel waarvoor je zelfs nog geen interesse zou hebben als je die
op de Afsluitdijk op je voorruit zou hebben gehad. Raar toch?
‘Maar was er dan helemaal niets positiefs aan dit bezoek?’
Maar natuurlijk wel. Optimist die ik ben. Er was namelijk iets wat mijn mening
bevestigde dat dit land haar faillissement al ver voorbij is. We reddeloos
verloren zijn. Het park kende een groot aantal bruggen. Houten en metalen
versies die de bezoeker veilig naar de overkant van het te volgen pad brachten.
En sommigen waren best hoog. Metertje of vijf, zes. Geen misselijke bruggetjes
dus. Maar nu komt het, men had op al die bruggen meerdere bordjes aangebracht
met iedere keer dezelfde tekst; ‘Dat je niet je kind op de reling van de brug
moest zetten’. Echt. Dat stond er. Blijkbaar zijn we dus al zover dat het nodig
is bij hoge bruggen bordjes op te hangen dat het gewoon echt niet handig is je
nageslacht op de relingen van bruggen te plaatsen. Want dan kunnen ze vallen.
Meestal naar beneden. En dan gaan ze misschien wel dood. Spatten ze uit elkaar.
Of breken ze wat. Dus dat u er even om denkt. En omdat u het zomaar zou kunnen
vergeten hangen wij, van safaripark de Beekse Bergen, een stuk of honderd van
die bordjes op. Ik zeg weghalen. Vandaag nog. Van het nageslacht van volk wat
dit soort bordjes nodig heeft kun je toch niks verwachten. Naar beneden laten
storten. Hard. Massaal. En kijk, daar zou ik graag de auto voor uitkomen. Gewoon,
om te zien wat de natuur ons dan allemaal brengt.
