Kent u Den Helder? Daar woon ik. Als u weleens in Den Helder
bent geweest weet u dus hoe ik mij voel. Als dit niet het geval is, zo laten.
Niks meer aan doen. Soms moet je niet alles willen weten. Ik ben hier twintig
jaar geleden komen wonen. Dat was toen tijdelijk. Ik had snel een huis nodig en
als er één plek op aarde is waar je snel aan een huis kunt komen, dan is het
hier. Want eigenlijk wil niemand hier wonen. Naja, behalve dan mensen die hier
zijn geboren. Omdat ze niet beter weten. En omdat inteelt nu eenmaal gekke
dingen met je doet. Al generaties lang heb je als ‘Jutter’, zo noemen zij zichzelf
zonder enig gevoel van schaamte, zowel je neef, oom en vader op je verjaardag.
In één persoon! Nou, als dat geen gebak scheelt. Maar je gaat er dus wel een
beetje vreemd uitzien. En raar denken. En je blijft dus vrijwillig in Den
Helder wonen.
Toen ik mij hier vestigde was dat dus met het idee dat het
voor kort was. Want dat is wel mooi als je hier belandt, je hebt direct een
streven, een doel in je leven. Zo snel mogelijk weer weg. Maar tot op heden is
dat er niet van gekomen. Ik leef hier nog steeds, hoewel ‘leven’ misschien niet
helemaal het goede woord is. Het is meer een kwestie van oogkleppen op, niet
teveel contact maken met de bonte verzameling inheemsen en blijven dromen van betere tijden.
Maar dat valt niet altijd mee. Soms loop ik hier door de stad en dan waan ik
mij in een nare film. Met van die straten waar het helemaal stil is. De enige
kleur komt van de met graffiti bekladde rolluiken. Hier en daar is er een
winkel geopend, staat er een door de tand des tijd aangetast stoepbord op
straat die je ergens naar binnen zou moeten lokken. Je kijkt wel beter uit. Alles
is triest en troosteloos. Of je de laatste bezoeker bent van wat ooit best een
gezellig feestje was. Maar hier ging het licht niet aan maar uit. Definitief.
Het enige wat je hier wel hebt is wind. Het waait altijd.
Toen ik hier pas woonde ging ik weleens op de fiets ergens heen. Maar ik had
altijd wind tegen. Ik ben op een dag vloekend van mijn fiets gestapt. Gewoon,
omdat ik het zat was mij de touwtiefus te moeten trappen. Ik gestopt, fiets
omgedraaid en weer opgestapt. Had ik weer wind tegen! Maakte gewoon niet uit.
Als je de wind van Den Helder een vorm, een gezicht, zou willen geven is het
één grote waaierige opgestoken middelvinger. Wat de PvdA is voor werkend
Nederland, is de wind van Den Helder voor mensen met een fiets. Dat idee een
beetje. Ik wil dus weg. Ik wil weg uit dit oord. Dat wil ik al vanaf het begin
maar het komt er maar niet van. Mijn huis is te koop maar de belangstelling minimaal.
Ik solliciteer mij een slag in de rondte maar zodra ik zeg dat ik in Den Helder
woon, stokt iedere vorm van communicatie. Een ieder buiten deze stad die dit
leest; help me. Laat me niet alleen. Reik mij de hand. U begrijpt toch wel hoe
ik mij voel?
