De Wederopstanding..

Gaat dus gewoon vetkudt met dat blog van mij he? Ergens eind juni mijn laatste betoog. Dat is toch niet normaal? En het is echt niet zo dat ik niks te vertellen heb hoor. Hou op en schei uit; en of ik van alles te vertellen heb. Maar het komt er gewoon niet van. Druk druk druk. Waan van de dag. Even dit en even dat en voor je het weet ben je een maand verder. En dat is zonde. Ikzelf denk namelijk best wel dat de wereld een klein beetje beter af was toen ik regelmatig van mij liet horen. Ik maakte u slimmer. Ik maakte u wijzer. En zo maakte ik van niets toch nog iets. Best prijzenswaardig, toch?

Maar sinds ik een soort van sociaal leven heb opgebouwd gaat het allemaal hard bergafwaarts. Ik vind mijzelf terug op verjaardagen, jubilea en op één op één uitnodigingen. Beetje lullen over het weer, werk en de kids. U kent het wel. Allemaal leuk en aardig maar zulks vreet tijd. Waar ik vroeger ’s avonds achter mijn pc ging zitten, de dop van mijn fles wodka losschroefde  en de wereld verraste met mijn inzichten, zit ik nu in gezelschap aan de Radler. Zo word ik toch nooit een groot schrijver?

Schrijvers horen te zuipen. Zich verre van mensen te houden. Hun eigen leven te leven. Om op die manier eenzaam en ongelukkig te sterven. Zes weken dood op bed te liggen voor iemand ze vindt. Zo krijg je de beste verhalen. Maar momenteel zit dat er dus allemaal niet in. En kom ik geen stap verder. Ik ga het dus vanaf nu anders doen. Gewoon, weer even back tot he roots. Prio’s stellen. Ongezien de tyfus allemaal, u kent het wel. Deur op slot. Underlayment voor het raam. We gaan weer even normaal doen. Drank op tafel. Winston’s binnen handbereik. Het Wakend Oog is terug. Lang leve het Wakend Oog. En na een week of zes niks meer gehoord te hebben gaarne even de politie bellen. U weet waarom.