Omdat ouderdom nu eenmaal met gebreken komt, is ook bij mij
de aftakeling in volle gang. De kans dat ik ooit dreadlocks laat zetten is inmiddels
uitgesloten bij gebrek aan materialen. Op zaterdag teveel drinken heeft tot
woensdagmiddag consequenties. Algoritmes van sociale media wijzen mij op trapliften,
plaspillen en datingsites waar -zo ogen de mij aangeboden dames althans-
necrofilie niet langer een taboe is. Laatst zapte ik langs neerlands tv-kanalen en betrapte
ik mijzelf erop dat ik net iets te lang bleef hangen bij omroep Max. Het enige
wat gelukkig niet is veranderd, is mijn potentie. En ik lijk over sommige
dingen meer te liegen dan voorheen.
Of dat allemaal niet genoeg is, had de tand des tijds nog iets anders voor mij
in petto. Vanaf heden ben ik officieel hartpatiënt. Zoals dat hoort bij oude
mannen in spe. Nou was dat niet helemaal nieuw maar een tijdje terug werd het
allemaal net even te gortig. Negeren en wegwuiven hielp niet meer. Qua negeren
helpt trouwens een ambulance, die met gierende sirenes half Friesland doorsuist,
natuurlijk ook niet echt. Dan weet je gewoon dat je het haasje bent. Maar de
medische wetenschap staat voor niets. Ze vonden het nog de moeite zich voor mij
in te zetten en gaan het oplossen. Binnenkort mag ik mij met tandenborstel en
schone onderbroek in het ziekenhuis melden en gaan de dames en heren medici met
mij aan de gang. Ik zie ernaar uit.
Ik zal u de details besparen maar ze gaan iets wegbranden. Ze
duwen ergens in je lichaam een brander, camera en compacte bouwlamp naar binnen
en zoeken aldaar de weg naar mijn hart. En daar hoef ik mij geen enkele zorgen
over te maken. Volgens de enthousiaste arts in kwestie gaat het bijna nooit
fout. Het doet wel een beetje zeer maar ik krijg pijnstillers, zo zei hij, die
je normaal alleen in het illegale circuit kan bekomen. Een arts met humor. Los
gezien van het feit dat ik hem ervan verdenk dat hij af en toe zo’n pilletje achterover
drukt voor eigen gebruik, hou ik daar wel van. ‘’Wie sterft met een glimlach op
het gelaat, is een bikkel van formaat.’’ Zomaar een spreekwoord die mij zo even
te binnen schiet. Mooi he?
Nah, mocht u dus de komende zeventigduizend jaar niks meer
van mij horen, dan heeft de arts in kwestie meer humor dan kennis van zaken
gehad. Mocht u niks meer van mij horen gingen die gebreken als gevolg van
ouderdom ineens wel heel erg hard. Mocht u niks meer van mij horen dan was dit
het dus. Dan hebben we met dit blog niks bereikt, niks beter gemaakt en niemand
overtuigd. Dan hield het hier op. Dan trekken we de rode gordijnen van ons
digitale podium dicht en heeft verder niemand het er nog over. Maar daar gaan
we niet vanuit he? Nee joh, positief als we zijn. Samen op weg naar de complete
aftakeling. Naar ouderdom en gebreken. Naar ellende, definitieve kaalheid, incontinentie
en nóg meer lollige artsen. Want ouderdom komt nu eenmaal met gebreken. Ik heb er
zin an.
