Het risico lopend zijn buren zo laat nog te storen, spijkerde hij die avond de ramen van zijn huis dicht. Soms waren de massiefhouten platen voor het mooie wat te groot, terwijl juist anderen net niet pasten, en er twee per raam nodig waren. Hij joeg grote, ietwat roestige spijkers de kozijnen of de muur in, tot hij was overtuigd van het feit dat ‘dicht’ ook echt dicht was en ‘vast’ echt vast. Bij twijfel kwam er een nieuwe spijker uit de kunststof emmer tevoorschijn en sloeg hij met een verbeten gezicht de zware nagel op zijn plek. Hoewel het niet bepaald warm was die avond, zeg zelfs maar gerust frisjes, stond door al deze inspanning al snel het zweet op zijn voorhoofd.
Na het laatste raam deed hij een paar passen achteruit en keek tevreden naar het resultaat. Met de mouw van zijn jas depte hij het vocht zo goed en zo kwaad als dat ging van zijn gezicht. Hoewel het niet direct een verfraaiing van zijn woning betekende, vroeg hij zich toch af waarom hij dit niet al jaren eerder had gedaan. Alsof hij wakker schrok na even te zijn ingedommeld, beende hij zich plots een weg naar de schuur. Hij haalde daar vervolgens een aantal balken vandaan, die hij via de voordeur naar binnen bracht. Hij was blijkbaar niet voornemens halve maatregelen te nemen; hij moest maar liefst vier keer heen en weer lopen. Pas toen was hij tevreden met de hoeveelheid hout. Met een harde klap sloeg hij daarna de deur achter zich dicht.
Al timmerend verscheen een wirwar van balken die de deur moest barricaderen. Het eindresultaat was een soort van web, bestaande uit ongeschaafd hout van diverse diktes en lengtes. Knappe jongen die deze deur ooit nog open zou kunnen krijgen. Wederom keek hij even tevreden naar het resultaat van zijn noeste arbeid. Hij voelde zich triest en blij tegelijk, maar nam aan dat de blijdschap uiteindelijk de overhand zou nemen. Hij liep naar zijn telefoon en sloeg er een aantal keer met zijn hamer op. Het ding kwam bij iedere klap verschrikt even los van zijn vaste ondergrond. Alsof het probeerde te ontsnappen of helse pijnen leed. Na een vruchtbare zoektocht door jas- en broekzakken, onderging zijn mobiel enige momenten daarna hetzelfde lot.
Even stond hij daarna in de huiskamer om zich heen te kijken. Alsof hij er zeker van wilde zijn niets over het hoofd te hebben gezien. Zonder het zelf te merken liet zijn hand de hamer los. Een lelijke blus in het laminaat achterlatend. In de kamer was het donker, op het schemerige licht van zijn 21 inch monitor na. Hij liep naar Het Licht, nam plaats achter zijn computer en startte na enig zoeken de muziek die hij wilde horen. Zonder ook maar één moment zijn blik los te laten van het beeldscherm, schonk hij zich zijn eerste glas wodka in. Afgezonderd van de buitenwereld. Niemand die hem meer iets kon doen. Eindelijk rust. Blijdschap begon inderdaad de overhand te krijgen en hij schreef een verhaal over iemand die zijn ramen en deur dichtspijkerde. En zo uiteindelijk de gelukkigste mens op aarde werd.
