Het mannetje zat aan de keukentafel wat voor zich uit te staren, zonder helemaal te weten waarom hij juist daar was gaan zitten. De rieten stoelen zonder armleuningen zaten namelijk vreselijk oncomfortabel. Na enige tijd kreeg je last van je rug en deden de ellebogen een beetje pijn door de net wat te scherpe randen van de tafel. Destijds waren de stoelen thuisbezorgd door twee grote sterke kerels die vooral grapjes met elkaar maakten, maar weinig oog voor het mannetje hadden gehad. Direct had hij gezien dat het niet de stoelen waren die hij in de winkel had besteld, maar hij durfde het op dat moment niet aan hun onderlinge grappenmakerij te onderbreken. Hij besloot op een later tijdstip de winkel nog wel even te bellen.
Het mannetje had ze nog wel een fooi gegeven, maar ook dat had hem even hoofdbrekens gekost. Toen hij zijn portemonnee had geopend zag hij dat er keuze was tussen een briefje van vijf en één van vijftig. Plus nog wat kleingeld waarmee hij eventueel het briefje van vijf had kunnen aanvullen. Dan kwam hij op ruim acht euro. Vier euro per grote kerel. Hij dacht niet dat ze daarmee akkoord zouden gaan, maar om eerlijk te zeggen vond hij vijftig euro fooi ook wel wat veel. Verdorie, waarom had hij van te voren ook niet even gewisseld? Tien euro was toch wel genoeg geweest? Hij had nog getwijfeld bij de geldautomaat toen hem de keuze werd gesteld, hoe zijn gevraagde bedrag op te nemen. Maar achter hem stonden een paar mensen te wachten. Hij had de tijd dus niet gehad hierover na te denken en snel voor de optie ’éénmaal vijftig’ gekozen.
Eén van de grote kerels maakte een grapje en hoewel het mannetje te zenuwachtig was om te horen wat hij nou precies zei, moest het wel over zijn portemonnee gaan. Het was inderdaad een lelijk ding, maar hij had hem ooit eens voor zijn verjaardag gehad dus kon het niet maken hem niet te gebruiken. Hij was van echt leer, dat wel, en het werd geopend door de twee messingkleurige knoppen aan de bovenzijde met lichte kracht uit elkaar te trekken. Het leer zelf leek qua vorm een soort van mini knapzak. Het was een raar en lelijk ding. En nu werd hij er blijkbaar nog om uitgelachen ook. Als het mannetje toch de winkel zou bellen omdat hij de verkeerde stoelen had ontvangen, zou hij ook gelijk de slechte service ter sprake brengen. En de gegeven fooi terug eisen. Hij pakte het biljet van vijftig euro uit de antracietkleurige mini knapzak en drukte het in de enorme hand van één van de grapjassen. Het lachen zou ze nog wel vergaan.
Na vier dagen pas had het mannetje voldoende moed verzameld om de winkel te bellen. Hij was op één van de slecht zittende stoelen gaan zitten en had drie mappen met allerlei bonnetjes en ingewikkelde papieren voor zich liggen. Zouden ze moeilijke vragen gaan stellen dan zou hij op alles een antwoord hebben. Tweemaal had hij direct na het intikken van het telefoonnummer de hoorn weer op de haak gelegd. Hij had het niet zo op bellen. Hij belde eigenlijk nooit. De derde keer zette hij door en bleken ze in gesprek. Hij voelde zich vooral opgelucht. Met het idee er alles aan gedaan te hebben, maar dat ze gewoonweg onbereikbaar waren voor klagende klanten, had hij het er uiteindelijk bij gelaten. Nooit zou hij meer een voet zetten in die winkel en geen goed woord voor ze over hebben. Wat was hij boos geweest om zoveel onbegrip en slechte service. Nu zat hij daar rustig voor zich uit te staren en bedacht zich hoe fijn het eigenlijk was, zo goed voor zichzelf op te durven komen.
