Verrek. Laten we in alle drukte en hectiek van de laatste tijd nou toch gewoon het bijhouden van dit blog helemaal zijn vergeten. Nee, dat is niet goed te praten. Gaan we verder ook niet proberen. Het is niet netjes, het is zelfs verdomd asociaal en vooral ontzettend slordig. Februari zit er bijna op en we zijn blijven hangen bij één enkel betoog over enge mannen in idem pakken. Goed dat dit eens door iemand te berde werd gebracht, dat dan weer wel, maar enigszins karig is het wel natuurlijk. Excuses van onze kant dus. Gaan we anders doen, zal niet meer voorkomen. Echt niet.
Of er dan in die tussentijd nou helemaal niets is geweest waarvan wij het idee hadden dit met de wereld te moeten delen? Maar natuurlijk wel. Ons leven is een aaneenschakeling van allerlei boeiende, spannende dan wel vermakende gebeurtenissen. En daar wringt hem nou juist de schoen. Zie dan maar eens tijd te reserveren om wat met geen pen te beschrijven is, in woorden om te zetten. Een dag telt maar 24 uur, een week maar zeven dagen. Dat is dan toch zeker bijna niet te doen? Dan is het keuzes maken. Prioriteiten stellen. Soms doet het menselijk denken dat automatisch. En dat ging ten koste van dit blog. Van u, onze trouwe lezertjes.
Wij beloven beterschap. Wij zeggen toe dat wij niet meer zo onzorgvuldig zullen omgaan met hen, die ons nou juist zo lief zijn. Maar nu nog even niet. Wij vragen namelijk nog heel even geduld. Een heel klein beetje extra tijd om de dingen te doen die wij moeten doen. Om af te maken waar we aan begonnen zijn. Een weekje nog. Misschien twee. En daarna zijn we er weer. Volop. Verhalen wij weer over zaken die er werkelijk toe doen. Waarvan u blij bent dat er eindelijk eens iemand over begint. Geef ons nog een klein beetje respijt en alles komt goed. Zoals altijd alles weer goed kwam, weet u nog? Nou dan. Niet meer zitten mokken nu. Tot snel. We waken.
