Meer dan regelmatig schiet u door onze gedachten. Denken we aan u, en staan we even bij u stil. Soms is dat leuk. Soms juist niet. Aan sommige mensen wil je nu eenmaal niet meer denken, aan anderen juist wel, maar daar blijven de antwoorden uit die het denken, het stellen van vragen, juist zo interessant maken. Of anders gesteld; de nieuwsgierigheid zoveel groter. Hoe gaat het met de mensen die we ooit hebben gekend? Wat is er van ze geworden? Kregen ze de straf die ze verdienden of, indien van toepassing, juist de beloning die ze altijd gegund is gebleven? Kun je lullen wat je wilt, maar dat zijn al met al verdomd boeiende vragen zo op een doordeweekse woensdagavond. Vragen dus, die wij ons juist met veel grotere regelmaat dan dat stellen. Maar zijn wij nou zo vreemd of doen we dit stiekem allemaal wel eens? Wel he? Ja, wij denken van wel.
In de loop van je leven kom je talloze mensen tegen, ontelbaar veel. De meeste vergeet je weer direct, een grote groep anderen echter niet. Die horen bij je. Maken deel uit van wie je bent. Wat er van je is geworden. Van anderen had je slechts last, leerde je misschien hoe het was echt een tyfushekel aan iemand te hebben. Anderen hielpen je verder. Daar kon je jezelf aan optrekken. Leerde je dingen van die ook later nog belangrijk bleken te zijn. En dan was er nog die beperkte groep waar je echt en oprecht van hield. Die bij je hoorde. Die ooit toch echt de laatste zouden zijn die je uit het oog verloor, ondanks dat het toch gebeurde. Hoe gaat het met jullie? Wat is er van jullie geworden? Zomaar een vraag. Niet meer dan een eenvoudige gedachtegang. Maar wel een die ons behoorlijk kan bezighouden. Mooi he? Dat we zelfs daar bij stilstaan zo nu en dan. Bij u dus. De etters die we een ongezien de tyfus wensen, de voorbeelden die we ter harte hebben genomen en de liefdes die dat toch niet bleken te zijn. Met ons gaat het goed trouwens. Alvast. Voor als u ooit de momenten heeft die wij regelmatig beleven.
