De Terugblik..

Nee, uiteindelijk vond ik het niet erg meer. Het ging gewoon niet. Je kunt heel veel van elkaar houden maar soms is dat niet genoeg. En dan is het beter er een punt achter te zetten. Eerlijk tegen elkaar te zijn. Okey, dat laatste waren wij misschien niet altijd. Tenminste, jij niet. Ik dacht dat ik op zich wel redelijk open en eerlijk was, hoewel natuurlijk niemand foutloos is. Dus dat trof je dan eigenlijk maar weer. Misschien was dat al een teken, je ongelofelijke onredelijkheid.  Je gescheld en getier om niks. Vallen over het kleinste euvel terwijl je zelf verstrikt zat in een ingewikkeld web van eigen leugens. En dan was het toch allemaal mijn schuld. Altijd. Toch hield ik van je, weet je dat? Onvoorwaardelijk. Ik dacht echt dat het nu eindelijk een keer voor altijd zou zijn. Maar dat was het niet. En uiteindelijk vond ik zelfs dat dus niet eens zo erg meer.

Natuurlijk dacht ik nog veel aan je. In feite ging er zelfs geen dag voorbij. Vroeg ik me af wat je aan het doen was. Hoe jij je voelde. Net zo beroerd als ik? Ik heb daar nooit om willen wedden, maar wilde het vooral niet weten. Heel vaak als ik aan je dacht waren we weer gewoon samen. En altijd toonde je dan die speciale lach en zag ik de twinkels in je ogen. Je kunt lullen wat je wilt maar we hadden het soms verdomd goed samen. En zelfs onze ruzies hadden iets bijzonders. Extreem. Bikkelhard.  Ruzies om achteraf nog even op terug te komen. Lachend. Met zoete witte wijn. Die ik voor mijzelf altijd aanmengde met bier. En zelfs na doodsbedreigingen of dom geweld was dan alles weer goed. Beter zelfs. Omdat het altijd vol passie zat. En pure haat nu eenmaal dicht tegen ‘houden van’ aanhangt. Hoe groter de haat, hoe meer liefde. Jezus, wat hielden wij dus van elkaar. Of ik van jou in elk geval.

Maar het was gedoemd te mislukken. Dat wist ik ook wel. Maar ik wilde me er heel lang niet bij neerleggen. Niet de keuze maken tussen goed en kwaad. Want jij was het goede kwaad. En dat maakte het verdomd lastig. En dus dacht ik nog lang aan je toen het onvermijdelijke toch plaatsvond. Eerst deed het pijn. Daarna was er iets van opluchting. Je liet me nooit echt los. Ik dacht aan je (aan ons) maar het werd steeds minder. De pijn werd gelijk aan speldenprikken. Irritaties bijna. Nog weer later betrapte ik me erop dat ik een hekel aan je had. Als ik dan aan je dacht had je een bek vol puisten en was je 30 kilo aangekomen. De tiefus, kudtwijf. Dat idee een beetje. En eigenlijk beviel me dat wel. Het gaf rust. Maar toen ik hoorde dat je een ander had deed me dat pijn. Toch nog onverwachts. Omdat ik altijd van je zal blijven houden. Hoe fout je ook bent. Ik vroeg me af hoe jij je nu voelde. Maar ik weet zeker dat ik het niet wil weten. Ik hou van je en dus gun ik je het beste. Maar het raakt me. Ik meng mijn zoete witte wijn met bier en proost op dat, wat ooit was. En ooit vind ik het niet erg meer.

Verdronken geluk..

.

De Digitale Grootspraak..

Kijk, een beetje lollig lopen doen op één of ander weinig aansprekend blogje kunnen we natuurlijk allemaal wel. Daar koppel je dan een Facebookje aan vast en al met al lijkt het nog heel wat. Maar het brengt geen brood op de plank. Is allemaal spielerei. En dus timmer ik elders op het Grote Internet op andere manieren aan de weg. Verdien ik serieuze euro’s aan het tikken van teksten en dergelijke. Doe ik natuurlijk wel onder een andere naam, want ik ben niet gek. Er zijn maar weinig opdrachtgevers die zich kunnen vinden in wie ik hier ben. Zich kunnen scharen achter mijn meningen of visies. En u weet; een eigen mening is heilig, maar liever niet dat anderen daar ook van weten. Zou je verdulleme nog wel eens last mee kunnen krijgen. Dus ben ik daar anders. Of juist hier. Dat weet je natuurlijk niet. Feit is dat mijn teksten hier helemaal niets weg hebben van mijn geletterde brouwsels daar, aan die andere kant. Netjes. Zakelijk. Professioneel. In feite ben ik een geletterde hoer. Ik neem uw teksten gulzig in mijn mond en geef daar mijn professionele draai aan. En u heeft daar geld voor over. Daar dus. Hier niet. Hier ben ik een soort Christiane F.

Maar goed. In het kader van een stukje professionaliteit en klantenbinding heeft mijn alter ego sinds kort een Linkedin-account. Gewoon, omdat het moet. Je als serieuze ondernemer eigenlijk gewoon niet zonder kunt. Sterker nog; men vraagt er met enige regelmaat serieus naar. En schudt dan meewarig het hoofd als je aangeeft wel Hyves of Facebook te hebben. Maar anno 2013 ben je met een Hyves account net zo betrouwbaar als een als pedofiel die aan de rand van het pierenbadje, met de zwembroek op de enkels, de Hello Kitty tatoeage op zijn eikel aan de jeugdige bezoekers toont. De meeste potentiele klanten hangen dan gewoon op. Hoor je nooit meer wat van. Facebook gaat nog net. Omdat iedereen dat heeft en het dus best zou kunnen dat het niets over je karakter zegt. Maar wil je er echt bij horen, wil je echt meetellen, dan kun je dus niet zonder Linkedin. Maar mijn God zeg, wat is dat een kwestie van aanpassen geweest. Wat zeg ik, we zijn er nog steeds niet helemaal uit. Dijenkletsend en schaterlachend hoppen wij al avonden van profiel naar profiel. Aan deze kant van het internet beweren we weleens dat mensen eigenlijk heel ziek zijn. Aan die andere kant krijgen wij niets minder dan keiharde bevestigingen.

Op Linkedin is iedereen heel cool. En iedereen is baas van iets. Maar bovendien is men godvergeten creatief met het bedenken van termen die een zinloze functie heel veel inhoud geeft. En dat moet het liefst in het Engels he? Logisch. Iemand die handig is met de rekenmachine op het mobieltje lult bloedserieus over ‘Financial Accounting.’  Verder zijn er heel veel controllers en consulants. En daar kun je dan weer heel veel woorden voor en achter plaatsen. Het is maar net hoe klein je geschapen bent en wat je dus denkt te moeten compenseren. U werkt in een bouwmarkt? Dan klinkt ‘DIY’ toch veel mooier? U moet in Picasa wel eens een foto bijsnijden? ‘Art Director’ oogt zoveel cooler. Ooit via internet een treinkaartje besteld voor iemand? Personal Assistent! En ga zo maar door. Gehuild hebben we. Van het lachen. Blij zijn we met ons account, om de reden hierboven omschreven. En omdat het bikkelharde euro’s oplevert. Maar vooral omdat je andere dingen zoveel meer gaat waarderen. Dat we bijvoorbeeld een weinig aansprekend blogje hebben. En we hier helemaal onszelf kunnen zijn. Of juist iemand anders. Dat weet je natuurlijk niet. Dekselse creative writers die we nu eenmaal zijn.