Ik ben het een beetje zat, weet u dat. Ik heb er allemaal
niet zoveel zin meer in. Een beetje alsof je op een verjaardag zit, maar daar
bij voorbaat al geen zin in had. Of je een film bent gaan kijken die al na een
half uurtje niet meer weet te boeien. Van
zo’n verjaardag loop je ook niet zomaar weg. En op de één of andere manier heb
je het idee dat je die film nog uit moet gaan zien. Misschien omdat je hoopt
dat het nog wat gaat worden. Zelfs al is dat tegen beter weten in. En dat is
wel grappig misschien, want dat lijkt op het gevoel wat ik heb. Waar ik mee
rondloop. Ik denk namelijk ook best vaak dat ik gewoon een beetje geduld moet
hebben. En dat het dan wel goedkomt. En dus wacht ik op die onverwachte wending
in het verhaal, die alles anders moet gaan maken. Al jaren trouwens.
Maar de laatste tijd heb ik steeds vaker het idee dat het
met die film niks meer gaat worden. Het verhaal is gewoon kudt. En misschien is
de cast ook niet geweldig. Ik weet het niet. Steeds vaker kijk ik zonder iets
te zien. Leef ik zonder echt te leven. Ik zit maar stom te wachten op de dingen
die komen gaan. Die me raken. Die me weten te boeien. Waar ik gevoel bij heb.
Maar ze komen niet. De tijd schrijdt voort. Alles om me heen gaat verder of is
druk aan het veranderen. Maar ik niet. Mijn film is ergens vastgelopen. Ik kijk
naar een stilstaand beeld op een reusachtig scherm. Een scherm zo groot dat het
niet uitmaakt of ik links, rechts of vooruit kijk. Soms trilt het beeld even.
Lijkt er opnieuw beweging in te komen. Maar het draait op niets uit. Slechts
het geluid van een rumoerige projector. Waarvan anderen misschien juist zouden zeggen
dat het de geluiden van de stilte zijn.
Ik ben het zat en heb geen zin meer. Ik zit voor de rest van
mijn leven op een verjaardag waar zwijgende berusting heerst. Niemand is blij
te zijn daar waar hij of zij is. Maar daar
weet tenminste iedereen dat er een einde aan komt. Vroeg of laat zwaait de
gastheer je uit. En ben je oprecht gelukkig als je weer thuis bent. Dat optimisme
mis ik. In wie ik ben en hoe ik mij voel. Ik kijk niet alleen een film die niet
weet te boeien, maar ik maak er deel vanuit. Sterker, ik ben de hoofdrolspeler.
Alles draait om mij. Ooit heeft de bedenker van mijn verhaal bedacht dat ik nog
eens heel groot ging worden. Maar het kwam niet lekker uit de verf. Het is niet
gelukt. Soms, als ik het echt niet meer zie zitten, zou ik die uit-knop wel
willen beroeren. Gewoon niet meer verder kijken. Stoppen en op tijd naar bed.
Eindelijk rust. En geen gedoe meer. Want soms is een film gewoon kudt. Ja toch?
