Hoofdstedelijke Waanzin..

Serieus, er bestaan dus gewoon mensen die er trots op zijn dat ze in Amsterdam wonen. Echt waar. Die vertellen dat dan openlijk. En vaak zwijgen ze daarna dan even zodat jij kans hebt om te reageren. Met verbazing. Aanbidding of door het tonen van een zekere afgunst. Soms kijken ze je dan ook een beetje aan. Zodat ze in je ogen het resultaat zien van hun openbaring. Want ja, als je in Amsterdam woont ben je natuurlijk vet cool, en zo. Tenminste, dat vinden ze zelf. En die bevestiging willen ze dan natuurlijk graag even zien. Een beetje als een kind van vier dat graag wil dat je een positieve mening geeft over zijn laatste werkstukje. Voor dat kind van vier wil ik nog wel een beetje in de rondte liegen. Maar voor lui die in Amsterdam wonen, en daar trots op zijn, natuurlijk niet.

Sowieso is het gek. Want waar ben je nou eigenlijk trots op? Dat je zes keer zoveel voor je huis betaalt dan elders? Dat in je eigen stad de voertaal zo’n beetje Engels of Arabisch is? En over taal gesproken; je zal toch op een ochtend wakker worden met een Amsterdams accent. Mijn god nog aan toe. Dan sta je toch voor lul, met je spraakgebrek? Nog erger dan, echt, die bestaan ook; mensen die helemaal niet uit die stad komen maar wel dat taaltje over gaan nemen. Omdat ze het cool vinden. Daar indruk mee denken te maken op het, in hun ogen, provincie-gajes. Man man man, welk een verknipte blik op de wereld heb je dan wel niet? Denk je nou echt dat je indruk op wie dan ook in Nederland maakt als jij je waffel opentrekt? Misschien dat ze het sneu voor je vinden, maar daar houdt het echt wel bij op.

Is het al vreemd dat je trots op iets bent waar elk weldenkend mens zijn schouders over ophaalt, of gewoon blij is niet in jouw schoenen te staan, bizar is het helemaal dat ze er openlijk voor uitkomen. Zoals ik niet snel zou vertellen dat ik al tijden rondloop met een anale schimmelinfectie, daar heb je het gewoon liever niet over, ga je toch ook niet vertellen dat je een domme pauper bent die in een compleet verloren gebied van Nederland woont? Waar je leegloopt op alleen al de kosten je auto te mogen parkeren? Kom op, toon een beetje realiteitszin. Die stad is verloren. Een drukke, ongeorganiseerde tyfusbende vol met dom, achterlijk, agressief kudtvolk. Dat is het. Muur eromheen en afscheiden van Nederland. Van mensen die er nog wel wat van willen maken. Trots zijn op het wonen in Amsterdam. Jezus. Of zullen ze dát soms bedoelen met die zogenaamde onvervalste Amsterdamse humor?

Het Akelig Geniep..

Vader's Dag..

Opgedragen aan hem, wie vanmorgen één cadeau te weinig kreeg.

 

‘’Ik weet het, je bent dood. En ‘dood’ is akelig definitief. Het betekent dat je hier nooit meer binnenstapt. Het wil zeggen dat ik nooit je stem meer hoor. Het komt erop neer dat ik je nooit meer zie. Of je nooit meer aan kan raken. Of boos op je kan zijn. Ik probeer nu het besef aan te leren hoelang ‘nooit meer’ eigenlijk wel niet is. De eerste resultaten van die leerweg zijn ronduit kudt. ‘Nooit meer’ is erg lang. Ik kan daar verdomd slecht aan wennen. Eigenlijk denk ik zelfs dat ik dat nooit ga redden. Ik moet ermee omgaan, dat wel. Maar dat is een heel ander verhaal. Wennen gaat het niet. Niet tijdens deze sessie, de eerste weken dat ik zonder jou moet leven, maar ook daarna niet. Nu jij er niet meer bent zijn de dingen anders. Nee, ik zal het nog sterker vertellen; niets is meer zoals het was. Ik mis je. Godverdegodver, wat mis ik je.’’

Vaders en dochters, het blijft een lastig iets. Je kunt tien kinderen rond hebben lopen, maar als daar één meisje tussenzit is het toch anders. Vaders hebben iets extra’s met dochters. Hoeveel ze ook houden van hun zonen. Vaders beseffen al snel dat ze de plicht hebben extra beschermend te moeten optreden. Vaders zijn vanaf het begin bang voor vriendjes met petjes en bontkraagjes. Vaders zijn de onvoorwaardelijke helden van hun meisjes. Althans, dat vinden ze zelf. En zo gedragen ze zich dan ook. Dochters kunnen alles maken bij vaders. Natuurlijk zijn ze weleens boos. Maar dat is altijd maar heel tijdelijk. En met een vergevingsgezindheid die een ieder zal verbazen. Een man met een dochter is nooit meer dezelfde man dan wie hij ooit was, voor zij bestond. Vaders houden van hun dochter met een onvoorwaardelijkheid die onmogelijk te beseffen is als je geen man bent. Zelfs moeders zouden er een puntje aan kunnen zuigen, laat ik het zo zeggen.

Maar wat nou als je dochter doodgaat? Dat kleine mensje van wie jij de held bent? Of in elk geval graag wilde zijn? Dan kun je tot in den treure op je smart-tv middels oude foto’s herinneringen blijven ophalen. Maar je kunt je er nooit en te nimmer bij neerleggen dat ze nooit meer zomaar de huiskamer binnenstapt. Of je haar stem niet meer zult horen. Terugkijken gaat niet werken. Daar ga je het niet mee redden. En dat weet je hoor, als vader. Als held. Als de man die haar zou behoeden voor al het onheil ter wereld. Maar wat moet je wel? Wat is nou de beste weg? Wie vertelt een vader wat hij moet doen als hij zijn kleine dame voor altijd zal moeten missen? Wie vertelt hem dat ‘dood’ verdomd definitief is? Wie vertelt hem dat aanraken geen optie meer is? En het verlangen naar haar stem slechts een onhandige droom?

Ik niet.

Ik kijk naar mijn dochters. Geniet van alles wat ze doen. Klein vrouwelijk tuig, waarop ik onmogelijk echt boos kan worden. Ik moet boosheid weleens spelen. Puur opvoed-technisch gezien. Als ze straf krijgen van hun moeder leef ik stiekem met ze mee. Sterker, ik vind het maar onverdiend. Mijn dames zijn mijn alles. Ik zal altijd voor ze opkomen. Ik zal ze altijd beschermen.  Ik ben niet wie ik ben zonder ze. Ik zou ze geen dag kunnen missen. Mijn kleine meisjes. Die nooit ziek zullen worden. Die nooit doodgaan. Zolang ik leef. Nooit zal ik hoeven nadenken hoe het zou zijn, ze te moeten missen. Nooit zal ik hoeven denken ‘’ik weet het, je bent dood. En ‘dood’ is best definitief.’’ Tenminste, dat hoop ik. Want ik zou het niet aankunnen. Vaders horen hun dochters niet te verliezen. En zij die het overkomt verdienen al het respect ter wereld. Want vaders en dochters is een verhaal apart.  Een verhaal dat je pas kent als je vader van een dochter bent. Het mooiste verhaal ooit verteld.

De Bootjes op het Droge hebben..