De Gelopen Race..

Op een dag begin je te rennen. Eerst nog wat onwennig, maar het duurt niet zo gek lang tot je het ritme aardig te pakken hebt. Vanaf die eerste dag heb je mensen om je heen die met je mee lopen. Die je helpen. Want soms struikel je. En dan is het fijn als er iemand een pleister plakt. Of je nog eens vertelt hoe het moet. Onderweg kom je anderen tegen. Soms loop je een tijdlang zij aan zij. Sommigen halen je in of blijven juist achter. Maar er zijn er ook die belangrijk zijn tijdens de afstand die je aflegt. Die deel uitmaken van de vele kilometers die je loopt.

Maar uiteindelijk blijft het een soort van race. Naja, niet dat we het zo altijd zien, maar het blijkt het wel te zijn. Op een dag haken bijvoorbeeld de mensen af die als eerste met je meeliepen. Maar ook anderen geven onderweg op. Sterker; hoe langer je loopt hoe groter het slagveld. Je rent met zijn allen je race en het veld van deelnemers wordt steeds kleiner. Op een dag heb ook jij je eigen nieuwkomers leren lopen. Daar wil je niet van winnen. Daar wil je op achterblijven. Die mag je nooit inhalen. Dat zijn de regels van het spel.

Het hoogtepunt van de loop is dat je je kilometers maakt met zoveel mogelijk mensen om je heen. Die om je geven. En jij om hen. De zon schijnt, de route en het landschap zijn meer dan aangenaam. Meter voor meter ga je samen verder de tijd in. Op naar dat wat komen gaat.  Maar uiteindelijk haken er steeds meer mensen af. Eerst eentje. Op een moment en om redenen die je niet zag aankomen. En in de loop der tijd volgen er meer. Hoe groter de afstand is die jij loopt, des te vaker zie je mensen opgeven. Omdat ze niet meer konden. Of omdat ze van het leven niet meer mochten. Een drukke race, met uiteindelijk steeds minder deelnemers. Je blijft lopen. Op weg naar je eigen persoonlijke finish. Velen achter je gelaten, maar je nooit een winnaar gevoeld.