Het Grote Kippenleed..

 Ik had vier kippen en een haan. En ik kan het iedereen aanraden. Van het hebben van kippen word je een beter mens. Ik weet niet of dat wetenschappelijk bewezen is, maar bij deze ben ik de uitkomsten van eventuele toekomstige onderzoeken dus alvast voor. Trouwens wel een kleine kanttekening bij het houden van een haan; Die zijn nogal luidruchtig. En bij voorkeur als de ochtendstond nog het goud in de mond zou moeten hebben. Het hangt dus sterk af van de verstandhouding met je buren of een haan een wijze aanschaf is. Is deze goed dan zal het geen probleem zijn. Is deze minder goed dan zou ik het zéker doen. Want er is nogal sprake van overlast. En dat is mooi meegenomen. 

Van kippen word je een beter mens omdat ze nergens een fuck om geven. Want kippen kunnen relativeren en daar kunnen wij van leren. En dat rijmt heus niet toevallig. Ik moet tegenwoordig aan de hartbewaking en de zuurstof als ik het journaal kijk. Ik trek dat gezemel allemaal niet meer. Al dat geleuter, gelieg, gesubsidieerd bedrog; Ik kan er niet meer tegen. Klimaat dit, corona dat. Gasprijs hier, stikstof daar. Dagelijks trekt een heel scala aan onheil aan ons voorbij. Men brengt het ons alsof het een godvergeten wonder is dat we er volgend jaar nog zijn. De angst regeert. Wees bevreesd, wees bang. Stop met leven nu het nog kan. Want anders ga je dood. 

Kippen hebben dat minder. Kippen maak je de pis niet lauw. 

Zij doen hun ding, lopen hun rondjes. Ze drinken wat. Eten wat. Als het regent worden ze nat. Als het niet regent worden ze niet nat. Ook goed. Soms rennen ze een beetje heen en weer. Omdat ze geen armpjes heb is dat een kuuks gezicht. Het ziet er onbeholpen uit. Ik mag er graag naar kijken. Ook hoe ze schijnbaar zinloos in de aarde prikken. Loom in het zonnetje zitten.  Ik mag er graag naar luisteren; Hoe ze elkaar -en misschien wel mij- middels vrolijk geklaag van alles vertellen in een taal die even onbeholpen klinkt als hun rennen oogt. Ik word er rustig van. Blij zelfs. Flikker wat kippen de wachtkamer bij de GGZ binnen en moet jij eens kijken wat er met de wachtlijsten gebeurt. 

Ik heb inmiddels twee kippen en een haan. Want in twee dagen tijd zijn twee van mijn gevederde vrienden gaan kippenhemelen. Paar dagen ziek en toen dood. Punt. Ook de twee andere kippen zijn inmiddels niet meer de oude. Ze rennen niet meer. Lopen geen rondjes. En eten doen ze ook al niet. Verder doen ze er vooral het zwijgen toe. Geen vrolijke geluidjes meer. Slechts lege blikken in de kleine zieke kippenoogjes. Ze zijn er klaar mee, het hoeft allemaal niet meer zo nodig. Ze geven geen fuck, maar dan anders. En ik zit daarmee. Want ik vind dat zielig. Weet u dat je dus ook aan kippen gehecht kunt raken? En, ook dat nog, ik ga een koude kudtwinter tegemoet en kan binnenkort al het onheil wat op mij afkomt, niet meer pareren. Wat rijmt op relativeren. Precies dat dus, wat geen kip me straks nog kan leren. En inderdaad, dat rijmt heus niet toevallig. 

In je Eendje..

 

Ik neem plaats op een bankje in het park, naast mijn oma. Ze is veertig jaar terug overleden maar dit feit, deze akelige hobbel in onze relatie en geschiedenis, lijkt ons op geen enkele manier te verbazen of in de weg te staan. Hier zaten we voorheen altijd als ik de eendjes ging voeren; een absoluut hoogtepunt in de oneindig lange weken van een kleuter. We kijken over het water, net als toen, en ze merkt even op dat er weinig veranderd lijkt te zijn. Ik beaam dat. Het water is nog het water en de bomen zijn de groene strijd met de winter, die vlak achter ons ligt, weer flink aan het winnen. Kinderen spelen op het grasveld of razen met hun fietsjes -imaginaire doch supersnelle Harley Davidsons- over het fietspad vlak achter ons. Omgeven door een strakblauwe lucht vrolijk versierd met dottige witte wolkjes, schijnt een duchtige lentezon. Het is hier mooi. Het is hier rustig. Het is hier inderdaad net als toen.

Ze vraagt hoe het met me gaat en ik zeg dat ik haar heb gemist. Ze kijkt even mijn kant op en glimlacht. Ik heb die lach veertig jaar niet gezien maar zo voelt het niet. Die heb ik namelijk al talloze keren voor de geest gehaald. Net als haar stem, sommige blikken in haar ogen of hoe ze met haar vingers zat te draaien als ze in gedachten verzonken was. Eigenlijk is ze nooit helemaal weggeweest. Dan kun je nog zo dood zijn, maar sommige dingen sterven niet met je mee he? Soms leeft je glimlach nog een tijd door. In de gedachten van hen die blij met je waren. Die van je hielden. Je nooit helemaal los kunnen laten zolang ze leven. Ik denk dan ook niet dat het verkeerd is om zoveel als mogelijk te glimlachen in je leven. Dan leef je langer. Of is dat een hele naïeve gedachte?

Ze rommelt wat in haar tas. En vist er een plastic zakje uit. Oud brood. Zo te zien wit en bruin door elkaar. Net als altijd ook nu weer zorgvuldig voor dit doel bewaard. ‘Ben ik daar niet wat te oud voor?’ Vraag ik. Weer die glimlach. ‘Als het op dit moment weer even vroeger is, lijkt me dat geen probleem.’ Uit het niets hebben een stuk of acht eenden zich aan de waterkant verzameld. Ze maken eendengeluiden en kijken hoopvol onze kant op. Ik pak de zak met brood aan, sta op en ben nog één keer jong. Terwijl ik stukjes brood zorgvuldig zo goed mogelijk over mijn kwakende vrienden probeer te verdelen zien voorbijgangers een klein jochie eendjes voeren, op zomaar een zonnige dag, vlakbij een leeg bankje. Als ik achterom naar mijn oma kijk zit ze met een glimlach met haar vingers te draaien. In gedachten verzonken. Het is rustig. Het is eindelijk weer eens net als toen.

Het Voldongen Feit..

 

Weet u wat het is? We denken met zijn allen veel te moeilijk. Dat is het. Maar omdat we zo ontzettend moeilijk denken met zijn allen, hebben we niet meer door dat het allemaal veel makkelijker kan. En dus pijnigen we onszelf met ingewikkelde gedachten, klampen we vast aan wetenschappen en vestigen we onze hoop op mensen waarvan we denken dat zij er wel verstand van hebben. Die dan vervolgens in ingewikkelde bewoordingen aantonen dat ze veel te moeilijk denken maar daar wel heilig in geloven. En dus gaan wij nóg moeilijker denken. En uiteindelijk lossen we niks op, wordt het voor niemand beter en is morgen weinig anders dan vandaag. Sterker; we geraken in een cirkel en het wordt er enkel maar beroerder op. Mooi dus dat ik nu even tussenbeide kom. Want u kunt mij van heel veel betichten, maar niet dat ik moeilijk denk. En al zeker niet dat ik zaken mooier maak dan ze in werkelijkheid zijn.

De aanleiding van bovenstaand betoog is het gedoe rond allerlei ellende die heeft plaatsgevonden tijdens en rondom een tv-programma. The Voice of Holland. Mij persoonlijk zei het niets, maar het schijnt dat complete volksstammen dit programma hoog aanschreven. En medewerkers van deze etterende puist van goede smaak schijnen zich te hebben vergerepen aan, met name, deelneemsters die hun talenten liever anders hadden zien ingeschat. In het nieuws was sprake van ‘grensoverschrijdend, seksueel wangedrag.’ Netjes gezegd houdt dat in dat mennekes met hele kleine leuters hun machtspositie hebben gebruikt om naïeve jongedames een voor hen bevredigende richting op te duwen. Minder netjes, maar anders gezegd; Tuigh van de richel met normen en waarden die gelijk staan aan van een VVD-er tijdens verkiezingstijd. Vies, leugenachtig en akelig.

In allerlei talkshows buitelden lieden met allerlei meningen over elkaar heen. Iedereen had er verstand van, iedereen wist hoe het anders moest. Vrouwen dit, vrouwen dat. Mannen zus en mannen zo. Ik heb gedragsdeskundigen voorbij zien gaan. Psychologen, psychiaters en andere gasten met diploma’s op zak om over dergelijk gedrag een mening te mogen geven. Men lulde, oreerde, slapouwehoerde en de hoofden van de talkshowtafels knikten instemmend en begripvol. Maar er was werkelijk niemand die, in de optiek van de jongens van het Wakend Oog, ook maar iets in de buurt kwam van de kern van de zaak. Om wanhopig van te worden. Want zo komen we er nooit he? Zo lossen we nooit wat op. Dus mogen wij even? Mogen wij even vertellen hoe het zit?

Wij mensen lopen rechtop. Althans, de meeste van ons. We rijden auto’s en maken en bouwen soms best coole dingen. Maar verder zijn we gewoon apen. Ons DNA verschilt akelig weinig van chimpansees. Dus maak het nou niet mooier dan het is. Een aap is, volgens onze eigen normering, een beest. Denk dan niet zo moeilijk en erken, geef toe, dat wij niet zo heel veel verder zijn dan hen. Mensen zijn akelige creaties. Kijk hoe religies omgaan met elkaar. Bedenk dat er anno 2022 een wapenindustrie bestaat. Politici die liegen en bedriegen. Zelfbedacht geld dat voor alles de norm is. Oorlogen die een ‘economische impuls’ zijn. Niets is meer echt, alles gaat om beeldvorming. We liegen en bedriegen. In alle lagen van onze beschaving. En dan zeuren we over een tv-programma.
Maar dat programma zijn wij zelf. Compleet losgeslagen. Geen normen, een minimum aan waarden. Alles voor ons eigen en laat de rest de tyfus krijgen. Dus kom, zeik niet zo. Doe niet zo moeilijk. We zijn apen. Beesten. Viespeuken. En denk vooral niet dat het ooit nog goedkomt. Want dit is wat het is. U bent een aap. Niets meer en niet minder.