Neemt niet weg dat we weer even terug waren. Even iets te vertellen hadden. En hoewel er misschien wat vragen bij de lezer zijn blijven liggen, is het feit dat dit blog nog in leven is, een verdomd goed teken. Blijkbaar bestaan we nog. We hebben het druk met tal van andere zaken, maar toch doen we zo nu en dan even ‘Joehoe’ roepen middels een lap tekst. Hoe ranzig, naargeestig, vrouwonvriendelijk en banaal dus we dit dan ook doen. Wie schrijft die blijft. Of anders gesteld; wie schrijft die is er dus nog. De vraag namelijk, of wij, met onze beperkte talenten, inderdaad voor altijd zullen blijven, beantwoorden we tenslotte maar beter niet. Sommige dingen moet je niet willen benoemen. Nee toch?
We zijn er en we doen ons ding. Zo nu en dan althans. En dat is mooi. Al was het maar om even aan te geven dat deze ruimte op het Enge Net echt wel een bijzonder plekje in ons hart heeft. We het nooit zomaar op zouden kunnen geven. Hoe druk we het ook hebben, hoeveel andere zaken we ook om handen hebben. Vroeg of laat zijn we hier weer. Laten we even van ons horen. Hoe bizar en onwaarschijnlijk onze betogen dan ook misschien zijn. Komt omdat we van u houden. Maar natuurlijk vooral van onszelf. Wij zijn namelijk leuk. Wij zijn grappig. En vooral zijn we gewoon heel erg goed. En U heeft in feite gewoon heel veel geluk met ons. Met deze plek. Met ons, Het Wakend Oog. Beseft u dat eigenlijk wel? Of zijn er soms meer mensen in uw omgeving die wel eens tijd voor u vrij maken? Nou dan. Blijf waken. Gaan wij nog even op konijnenjacht. Tot snel.
