Of ik niet eens een beetje op kon schieten met deel twee van het verhaal over de Vrouwelijke Gruwel. Of ik soms deed aan volksverlakkerij. Mij bediende van lokkertjes. Onzin natuurlijk, maar ik zag dit soort opmerkingen toch vooral als een compliment. Hang een verhaal op over impotentie en ineens moet ik haast maken en opschieten met de delen die daarop zouden volgen. Als de onderwerpen boeiend genoeg zijn vinden lezers blijkbaar toch hun weg naar mijn blog. Dat is fijn om te weten. Uiteraard begrijp ik de achterliggende gedachte ook wel van de klikkers in kwestie; mannen vinden het fijn te horen dat ze niet de enige zijn met dit vervelende euvel, kwestie van herkenning, vrouwen vermaken zich optimaal met het feit dat anderen blijkbaar nog lelijker zijn. Geen mooier vermaak dan leedvermaak. Dat is de kracht in deze. Niet meer en niet minder.
En dat is dus jammer. Want ik zou ontzettend geholpen zijn met een beetje begrip. Een beetje ondersteuning en lieve woorden. Dat het allemaal niet erg is. Dat alles wel goed komt. Ook al zouden we allemaal weten dat dit niet zo is. Dat ik verder door het leven moet met een totale desinteresse naar alles wat met sex heeft te maken. Omdat ik die middag heb gezien waar u zich niet eens een voorstelling van kunt maken. U doet het niets dat ik sindsdien dagelijks met gebogen rug, zachtjes tikkend op mijn trots, onderwijl allerlei vuige taal uitslaande, het kleinood weer tot leven probeer te wekken. U zit er niet mee dat het wat mee lijkt te slingeren met de zachte slaande bewegingen, maar dat het steevast blijft hangen alsof je een Hema rookworst in een Xenox kandelaar tracht te plaatsen. Ik ben zelfs met een merkstift in de weer geweest. Puntjes gezet, oogjes getekend. Was het net een smilie, maar dan met een rood aangelopen harses. Als ik hem dan een kwartslag draaide leek het zelfs net een echte glimlach. Maar het mocht niet baten. Er viel namelijk blijkbaar nog steeds niets te lachen.
U doet nogal luchtig over mijn problemen en verwijt me zelfs dat ik niet snel genoeg op de proppen kom met deel twee van dit betoog. Ik heb een vreselijke ervaring , mijn wereld staat ineens volledig stil, en u haast zich mij allerlei zaken te verwijten. Ik mis volledig onvrijwillig allerlei gevoelens, u toont aan dat u dit ook kunt, maar dan zonder mijn nare ervaring. Al is het dan op andere wijze. Ik heb haar aangekeken. Ik heb studie van haar gemaakt. Ik heb naar haar gekeken terwijl ik dit niet wilde. Het schijnt dat mensen bij gruwelijke verkeersongevallen moeten kijken, ook als ze dit niet willen. Zit in de mens. Zo zijn we, met alle nare gevolgen van dien. Dat had ik dus met haar. Ik wilde niet, maar ik moest. Ze was zwanger geraakt, er was iemand die dit had gekund, en ik zag dit proces voor me. Hoe ze hem naar boven, naar de slaapkamer lokte. En hij meeging. Vrijwillig. Die weg de trap op terwijl hij wist wat er zou gaan gebeuren. Ik zie haar gelige, ronduit onregelmatige gebit. Geil glimlachend naar de man die blijkbaar alles kan. Dat met iedere stap de trap op, meebewegende, blubberende achterwerk. Ik zie alles voor me. Met mijn huidige problemen tot gevolg. Of ik niet eens een beetje op kan schieten met deel twee? Geef me gewoon een beetje tijd. Een beetje speling. Ik moet verwerken. Achter mij laten. Spreken we elkaar in Deel 03. Heus. Afgesproken?
