Het mocht allemaal even duren, maar daar waren we weer. Mijn god nog aan toe zeg, dat noemt zich dan een blogger. Doe het dan gewoon niet zou je zeggen. Dat plaatst zo nu en dan een onsamenhangend brouwsel, plempt foto’s die geen enkele raakvlak hebben met het onderwerp eenmaal besproken, komt gerust met verhalen die uit meer delen bestaan, maar verzuimd vervolgens deze ook daadwerkelijk af te maken en laat bovendien met gemak een maand lang helemaal niets van zich horen. Dit alles bij elkaar maakt het dan wel een prachtige afspiegeling van mij als persoon, dat dan inderdaad weer wel, maar toch. Wil ik ooit schathemeltje, belachelijk asociaal rijk worden met het schrijven van blogs en vervolgens de ene bestseller na de andere de wereld in persen, pleit dit alles natuurlijk niet voor me. Dan moeten sommige zaken echt anders. Laten we eerlijk zijn. Gaan we dus doen. Kom ik later nog op terug. Echt.
Allereerst wil namelijk ik bij deze even van de gelegenheid gebruik maken mijn dank en verbazing uit te spreken. Ik heb van de week de statistieken van dit blog bekeken en wat blijkt; ik heb nog steeds dagelijks bezoekertjes. En dan niet eentje (mijn moeder) maar veel en veel meer. Iedere dag weer. Dat is toch gek? Dag in dag uit zijn er mensen die mijn blog bezoeken om vervolgens te zien dat niets anders is als bijvoorbeeld gister. Of eergisteren. Of de week daarvoor. Maar men blijft komen. Men blijft klikken. En kijk, dat gaf mij zomaar een verdomd warm gevoel. Noem het een opsteker. Noem het een blijk van waardering die zijn weerga niet kent. De andere kant van deze werkelijk prachtige medaille, was echter een gevoel van schuld. Eerst ergens ver weg op de achtergrond, maar uiteindelijk zeer prominent aanwezig. En het bleef maar knagen. Verdomd als het niet waar is. Want wat doe ik nou eigenlijk voor u? Voor u die zo regelmatig klikt en komt kijken. Veel te weinig, toch?
Sterker, ik doe er eigenlijk helemaal niets voor. Maar ik krijg dus wel ontzettend veel. In feite ben ik niets minder dan een onbehouwen, arrogante klikken-graaier. Het zal u dan ook niets verbazen dat sinds een week een aantal lieden in tentjes in mijn voortuin bivakkeren. Niet dat het begrip ‘occupy’ mij nou zoveel zegt, maar het scanderen van allerlei leuzen is wel degelijk storend als je aan je biertje een beetje op de bank ligt te hangen. Of in een duister verlichte kamer met een brede grijns de statistieken van je blog aan het bekijken bent. Je voelt je toch een beetje betrapt, laten we het zo zeggen. Daarom, en eenvoudigweg het feit dat schuldgevoel mij wel degelijk iets zegt, ga ik het wederom anders doen. Ik beloof nogmaals beterschap. Maar nu echt. U geklik zal minder vaak voor niets zijn. We pakken de draad weer op en gaan er opnieuw volop tegenaan. Het Wakend Oog en zijn miljoenen klikkers gaan een begrip worden. Samen staan we sterk. Samen zijn we groot. U kunt niet zonder mij, ik niet zonder zij die niet buiten mij kunnen. Vandaag is de dag. Vanaf vandaag is alles anders. En u kunt er bij zijn.
