Doe maar niet. Laat zo maar. Wordt maar niet nog groter. Nu
denk je nog van wel, maar geloof me als ik zeg dat je er weinig mee
opschiet. Volwassenheid is een zwaar overgewaardeerd streven. Probeer daar niet
in mee te gaan. Negeer het. Blijf gewoon klein. Maar natuurlijk zeg ik dit niet
alleen in jouw belang. Het gaat ook om mij. Nu ben ik nog je held. Nu geloof je
nog dat ik alles kan. Maar op een dag word je wijzer. En daar zit ik niet op te
wachten. Want ik wil altijd jouw held blijven. Ik wil dat je altijd zult
blijven geloven dat ik alles weet. Sterker, mooi zou het zijn als je altijd in
mij zou blijven geloven. Maar ik vraag mij af of de volwassen versie van jou dat aan zou kunnen. Ik ben bang van niet. Ik vind je nu al erg slim. Laat staan
als je straks groot bent.
Wordt maar niet groter. Ik zou je kinderstem ontzettend gaan
missen. Als jij praat klinkt er muziek. Mierzoet. Ik geloof niet dat er engelen
bestaan, maar ik weet hoe ze zouden klinken mocht ik het toch mis hebben. En
zoals jij de dingen kunt zeggen kan niemand het. Jouw logica is niet te
evenaren. Wat jij zegt is waar. Al zou je beweren dat de aarde plat is, ik ga
direct met je mee. Gewoon, om hoe je de dingen zegt. Dan maakt de inhoud niet
zoveel uit. Althans, niet in jouw geval. Je bent de enige die onterecht boos op
me mag zijn. Je tiert maar een end heen. Omdat het vertederend is. Die
opgeheven kleine vinger of de handjes stoer in je zij. Die oprechte boze blik,
of het arrogant afwenden van je hoofd. Jouw teken dat we zijn uitgepraat. Er
met mij blijkbaar geen knappe discussie te voeren is. Dan is negeren inderdaad
het beste wat je kunt doen. Theatraal, maar uit de grond van je hart.
Laat zo maar. Doe maar niet groter worden. Dan zorg ik dat
ik niet ouder wordt. Dan laten we alles blijven zoals het nu is. Kijken we
Buurman & Buurman en eten we Dora-koek en snoepjes als ontbijt. Omdat we
allebei weten dat het niet hoort, maar wie doet ons wat? Of we kijken als het
donker wordt voor de zoveelste keer Shrek. Op de bank met een zak chips tussen
ons in. En als jij dan vraagt of je al naar bed moet zeg ik ‘nog lang niet.’
Hoe laat het ook is. Ik wil dat je voor altijd mijn hand blijft pakken als ik
je ophaal van school. Of dat je tegen me aan komt staan als de inkomst van
Sinterklaas toch best wel een beetje eng blijkt te zijn. Zoals ik altijd het
licht voor je aan wil blijven doen als het je te donker wordt. Dus stop de
tijd. Laat het zo. Laat mij je held blijven. Want ik kan alles, maar niet
zonder jou. Dus doe maar niet, dat groter worden, laat het maar. Het is toch
goed zo?
