Weet je wie ze eigenlijk per direct een doodschop zouden
moeten geven? Juist, de lieden die verantwoordelijk zijn voor het verpakken van
speelgoed. Ik heb toch een hoop tuig in mijn leven meegemaakt, maar die gasten
slaan werkelijk alles. Wat een sadistisch uitschot zeg. Zit helemaal niets
menselijks meer aan. Dat je een pesthekel hebt aan kinderen moet ieder voor
zich weten. Vrij land, en zo. Dus dat je ze een beetje wilt sarren, treiteren
en dwarszitten? Mwah, mijn zegen heb je. Maar uiteindelijk hebben ze de
verkeerde te pakken. Nietsvermoedende ouders die dat spul uit de verpakking
moeten trekken. En dat was ik dus in dit geval. En kijk, dan ga ik het
persoonlijk opvatten. En kan ik behoorlijk link worden. Pislink, zou ik zelfs
willen zeggen. Want dat spul is helemaal niet uit te pakken. Tenminste, niet
zonder dat je daar een dag vrij voor neemt en er al je elektrisch
echtemannengereedschap voor uit de schuur hebt getrokken.
Mijn dochter had om spul van Pet Shop gevraagd. Kent u dat?
Zijn kleine, lastig te omschrijven dierenfiguurtjes met veel te grote hoofden
en domme, wezenloze blikken in uitpuilende ogen. Beetje waar u dagelijks op uw
werk mee te maken hebt dus, maar dan van plastic. Maar goed, als mijn dochter om
Pet Shop vraagt dan krijgt ze dat. Ik ga niet het risico lopen dat ze later bij
het GGZ rond loopt te bazuinen dat ik een vader van niks was omdat ze jaarlijks
naar haar Pet Shops kon fluiten. Zo’n vader ben ik niet. Nah, alle cadeaus
uitgepakt. Kind helemaal blij en gelukkig. En dan wil ze er natuurlijk ook mee
spelen. Logisch, daar ben je kind voor. En of jij, als liefhebbende vader, de
boel even uit de verpakking wilt halen. En dan begint dus de ellende. Want dat
gaat helemaal niet. Die kunststof blisterverpakking uit de kartonnen omdoos
peuteren lukt nog wel. Kwestie van goed kijken waar het plakband en de nietjes
zijn aangebracht. Maar dan..
Elastiekjes. IJzerdraad. Nog meer plakband. Zelfs het
kleinste onderdeel is vastgesjord, geniet, omwikkeld, vastgeplakt en nog eens
gelijmd, vastgeklonken, genageld en versmolten met de kunststof omverpakking.
En dat kind wat naast je staat heeft daar natuurlijk allemaal geen geduld voor.
Loopt aan je arm te trekken, zeurt en zanikt. Dus bij het derde elastiekje heb
je al zes keer een mep uitgedeeld. En maar schreeuwen dat ze moet stoppen met
janken. Zweet gutst van je voorhoofd. Handen trillen. Mes erbij. Schaar. Naar
de schuur voor een schroevendraaier. Nog eens terug voor een groter exemplaar. Hamer.
Heggenschaar. Kettingzaag. En dat meisje maar huilen. En de moeder met haar
wittewijnharses maar roepen; ‘Ik zei toch dat je vader een waardeloos stuk
vreten was!’ En kijk, dat komt de gezelligheid van zo’n avond natuurlijk niet
ten goede. Kun je zeggen wat je wilt. Een doodschop dus voor de gasten die
hiervoor verantwoordelijk zijn. Hard en meedogenloos. Ga je eigen kinderen
sarren. Lul.
