Ik heb ik u
al eens uitgelegd dat een mens niet kan leven van het schrijven van stukjes op
een blog. Zeker niet als dat kudtstukjes zijn op een blog van niks, zoals deze.
En dus doe ik daarnaast ook allerlei andere dingen. Omdat het moet. Ik doe heel
veel en heb het er zelfs best druk mee. De grens ligt bij betaalde seks.
Tenminste, met mannen. Boven een bepaalde leeftijd. Maar verder doe ik van
alles. Zoals bijvoorbeeld het beheren van de Facebook-pagina van een bedrijf
hier uit mijn woonplaats. Een lokale vestiging van een landelijke keten. Een
groot bedrijf dus. Ik ga u uitleggen waarom dat niet van lange duur gaat zijn.
En dan niet eens om mij. Maar omdat het perfect aangeeft waarom dit soort
bedrijven achter elkaar op de fles gaan. Economische crisis? Welnee. Laat u
niet voor de gek houden.
Ik plaats
een bericht op facebook. Met een plaatje. Het gaat over de openingstijden op
zondag van het bedrijf in kwestie. En die van de concurrent. Op het plaatje zie
je Buurman en Buurman die elkaar omhelzen. Met de slogan; ‘Liefde is.. Saampjes
gezellig op zondag open zijn..’ In de tekst verwijs ik naar het feit dat zo’n
beetje het hele winkelcentrum die dag open is en dat men op de site kan kijken
welke buurmannen dit betreft. Leuk was dat ik twee concurrenten van elkaar de
liefde liet betuigen en ze zo samen een boodschap uitbrachten. Dat werd dan ook
enthousiast ontvangen door de volgertjes van de pagina in kwestie. gezien het aantal likes. Wat positief voor mij
is, omdat ik zo kan zien goed bezig te zijn. En als ik goed bezig ben blijft
mijn schoorsteen roken. En is er brood op de plank.
Maar dan
komt het. De Social Media Manager (Haha, ‘Social Media Manager’) van de concurrent
bevalt het blijkbaar niks en stuurt een mail naar een collega van haar, ene
Willem. ‘Het berichtje moet van de internets verdwijnen.’ Willem is manager
beveiliging, veiligheid en derving. En dat pakt hij serieus aan want onder zijn
mail staan al deze woorden in hoofdletters. In die mail lult ze wat over
intellectueel eigendom en over de NMA. Een Facebook berichtje op een pagina van
niks in een stad van niks over twee winkels van niks zou namelijk weleens bij
de NMA kunnen suggereren dat er afspraken zijn tussen de twee, over de openingstijden. Ik
persoonlijk ken de NMA niet, maar die hebben dus blijkbaar helemaal niks
zinvols te doen als ze hier over zouden vallen. (Het door mij gebruikte plaatje
kwam ik op een miljoenmiljard andere internetpagina’s tegen maar, eerlijk is
eerlijk, ik had geen bron gebruikt, dus daar hebben ze een puntje)
Afijn.
Willem zou geen manager Beveiliging, Veiligheid en Derving zijn (in
hoofdletters) als hij het er bij liet zitten. Die bladert door zijn adresboek
en komt daar de juiste man tegen bij wie hij zijn ongenoegen kan uiten.
Sterker, het is zijn collega van de concurrent; Ook een manager beveiliging,
veiligheid en derving. Denk ik. Want helaas stuurde die de mail door vanaf zijn
Iphone, dus dan zie je dus geen coole titels en zo. En of die dus wel of niet
in hoofdletters zijn. En hoewel je van deze man zou verwachten dat hij alle
adressen binnen handbereik heeft, omdat (als manager beveiliging, veiligheid en
derving) snel en adequaat reageren nu eenmaal in je natuur zit, stuurt hij de
mail met het verzoek door naar de district-manager. Of die de
winkelmanager wil aanspreken (via een mailtje) op het Facebook-berichtje, waar
twee buurmannen elkaar omhelzen en de tekst laat weten dat men op zondag open
is.
En dus ontvangt
die winkelmanager uiteindelijk dat mailtje. Maar die is er niet. En zijn
vervanger ook niet. Dus de vervanger van de vervanger stuurt het berichtje door
naar mij. Ik scrol terug, moet vreselijk lachen en verwijder het desbetreffende
berichtje. Maar die eerste in deze hele rij verlangde ook nog ‘terugkoppeling’.
Dus gaat de bevestiging van het verwijderen van een digitaal berichtje van
niks, geplaatst door een vestiging van niks, uit een plaats van niks, over een
onderwerp van niks ook nog eens dezelfde weg van niks terug. En dan evengoed
nog de crisis de schuld durven geven van hun ondergang. Wat zou het mooi zijn
van een blog als dit te kunnen leven. Alleen al om je niet meer te hoeven
storen aan pure stompzinnigheid. Want wat nou als die allereerste gewoon rechtstreeks
een berichtje had gestuurd naar die Facebook-pagina? Was dat niet efficiënter
geweest? Grote bedrijven gaan ten onder aan zichzelf. Aan wereldvreemden
met mooie titels. Met veel hoofdletters. Ik ben nog denkende hoe dit samen
te vatten in een Facebook-post. Maar vooral op zoek naar een nieuwe klant. Van
het type ‘opgestroopte mouwen en verder niet teveel gezemel.’ Dat doe ik dan
gratis. Zelfs al kan ik van een blog als dit niet leven.
