Ik haal regelmatig mijn dochter op van school. Dat is
hartstikke leuk. Niet eens alleen vanwege het blije gezicht als ze me ziet
staan hoor. Of dat ze met open armen mijn kant op rent. Dat zal het op het
Libelle-forum allemaal lekker doen, maar daar gaat het nu even niet om. Het
gaat mij om het publiek wat op en rondom schoolpleinen op hun kroost staat te
wachten. Prachtig. Wat u denkt natuurlijk dat mensen met kinderen allemaal heel
correct zijn. Ze hebben tenslotte nogal een verantwoordelijkheid. Opvoeden, en
zo. Dat soort dingetjes. Maar niets is minder waar. Het is gewoon hetzelfde tuig, gajes en
tokkie-volk dat je overal zou kunnen treffen. Het hebben van kinderen is
helemaal geen reden je anders te gaan gedragen. De fuck met je
voorbeeldfunctie. Goddank. Want wat kan ik daar van genieten.
Mijn eerste glimlach is met het oog op het parkeerbeleid.
Echt niet dat jij je, als luie Bold And The Beautiful-kijker, op de fiets hijst
of lopend komt om je kroost op te pikken. Dat doe je met de auto. Dat je
daarvoor met je verlopen wittewijnharses je auto op plekken en op manieren
kwijt moet die niet bepaald een schoonheidsprijs verdienen doet niet terzake.
Schuin op de stoep, op het zebrapad, het maakt allemaal niks uit. Als je maar
geen tien meter extra moet lopen. Uiteraard wel zeiken als een ander zo
parkeert. Want zo ben je dan ook wel weer. Want jij bent bijzonder. Uniek. En
dus mag jij het wel. Aan het begin van het jaar heeft de school gevraagd niet
op de stoep te staan wachten, maar op het schoolplein. En dus ga je met dat
veel te grote lijf op de stoep staan. Zodat geen mens er meer langs kan. Precies
waar de school al bang voor was. Maar hey, laat die gasten lekker lullen, toch?
Want jij bent jij.
Nog mooier is het om te zien dat er ook op het schoolplein
een soort van hiërarchie is. Je hebt hele coole ouders, vaak vrouwen -eigenlijk
altijd vrouwen- die zich superieur
achten aan de rest van het kindophalend plebs. En zo staan ze daar dan ook. In
groepjes. Met de armen over elkaar of met een peuk in de mondhoek gedrukt. Soms
probeer ik daar even dichtbij te gaan staan. Om naar ze te kunnen luisteren.
Prachtig. Die verhalen. Die grootspraak. Iedereen is minder. Op alles hebben ze
kritiek en commentaar. Niets deugt. Alles weten ze beter. Alles zouden ze
anders doen. En dan heb ik het nog niet eens over hoe zij zich uitlaten over de
‘mindere klasse’ van Wachtende Ouders. Grote dikke pensen, verlopen koppen,
intelligentie waarvoor je een hond zou straffen. En dan evengoed een grote bek over
een ander. Wat een genot daar bij te mogen zijn.
Maar dan komt het mooie nog. Om het schoolplein staat een
muurtje van ongeveer 40 centimeter hoog. Dubbelsteens, dat dan weer wel. Omdat
veel kroost nu eenmaal nog verstandelijk beperkter is dan hun verwekkers, zien
zij vaak hun ouders niet staan. (dat zou beter gaan als die, zoals afgesproken,
op het schoolplein hadden gestaan, maar dat terzijde) Zoekende, lege blikken
van klein grut. En dan die zwaarlijvige moeders die over dat muurtje van 40
centimeter heen proberen te klimmen. Echt, ik zou het eens moeten filmen.
Walrussen die het strand op klauteren. Uit de kluiten gewassen schilpadden. Gedrochtelijke,
buitenaardse wezens zoals je die kent
uit films waar de planeet Aarde vol overgave dreigt te worden overgenomen. Maar wel die peuk in de bek he?. Hijgend over
dat muurtje heen.
Destijds zocht ik een school die goed aangeschreven stond.
Best wel belangrijk, toch? En dat staat deze school. Nu heb ik ontzettend veel
spijt van deze keuze. Want als het op een school, die blijkbaar de nodige kudos
verdient al zo werkt, hoeveel lol had ik dan gehad op scholen die minder staan
aangeschreven? Nog grotere lijven. Nog grotere arrogantie. Kruipend over
muurtjes of andere obstakels heen. GTST-volk met dreigende, gewelddadige
blikken. Auto’s dwars over de weg. Vechtpartijen en haartrekkerij. Ik heb het
gevoel dat ik van alles mis zo. Of ik het dan niet erg vind dat kinderen dit
soort ouders hebben? Op zich wel. Maar als mijn dochter naar buiten komt, en
met dat blije gezicht en met open armen naar me toe rent ben ik dat allang
vergeten. ‘Ik ben blij dat wij anders zijn.’ Zeg ik weleens. Dan kijkt ze me
niet begrijpend aan. We lopen hand in hand naar huis en ze vertelt over haar dag. Wat een wereld. Wat een
mensen. Ik zal binnenkort toch eens een berichtje achterlaten op het
Libelle-forum. Ik ben toch niet de enige die hier de lol van inziet?
