Groot Klein Leed..

Ik koop voor dik 69 cent een rol vuilniszakken bij de Action. Twintig stuks in compacte verpakking. Nah, dat is niet duur, toch? Maar uiteindelijk kun je er dus niks mee. Zelfs een leeg kunststof bekertje flikker je zo door de bodem heen, zo dun en akelig van kwaliteit is dat spul. Je zou er ook shaggies mee kunnen draaien, dat idee een beetje. In feite gooi  je dingen op de grond, maar dan door een grijs stuk plastic heen.  Kost maar 69 cent en je hebt dan ook echt niks.

Ik schaf bij een gerenommeerd Zweeds bedrijf een lamp aan voor het plafond. Een plafonniere. Die onmogelijk te bevestigen is. Terwijl je het ornament tegen het plafond moet klemmen, moet je ook een clipje vasthouden waar dan een palletje ingedraaid dient te worden. Terwijl je je ook stugge electrakabels in een te klein houdertje moet steken. Dit is achteraf, wegens ruimtegebrek, onmogelijk. Betekent dus dat je op een huishoudtrappetje, met een schroefboormachine tussen de knieën geklemd, die lamp met je kin tegen het plafond gedrukt, dat palletje in dat clipje moet draaien. Lukt dus niet. Al word je honderd. Je hebt een man of vier nodig om dat ding op te hangen. En dan nog kijk je elkaar zo nu en dan even wanhopig aan.

Er zijn blikken groente met een clipje. Dan heb je geen blikopener meer nodig. Als je aan het clipje trekt breekt deze af en heb je een blikopener nodig. Men verkoopt jus de orange in zakjes. Met een rietje. Steek het rietje in het zakje en het sap loopt via je mouwen je zondagse pak in. Men verkoopt soep in de vorm van worsten. Serieus. Inclusief dezelfde manier van verpakken. Weet u wat er gebeurt als je daar je mes inzet? De gebruiksaanwijzing van  het rolgordijn wat ik onlangs kocht is geschreven door een Chinees. Een blinde. Die niet kan tekenen. En sowieso geen enkel idee heeft wat een rolgordijn eigenlijk is.

Als het lampje van de koplamp van mijn auto moet worden vervangen, moet dat via de achterklep, of zo. In elk geval red je het zelf niet en met die jongens van de Kwik-Fit maak je ook geen vrienden als je voor komt rijden. Mijn recent aangekochte SD-kaart zat dusdanig verpakt dat ik hem uiteindelijk met onverwoestbare verpakking en al aan de muur heb geschroefd. Kan ik er in elk geval zo nu en dan even naar kijken. Ik koop voor dik 69 cent een rol vuilniszakken bij de Action. Maar ik kan er niks mee. Want ik kan er dus al die andere zooi niet in kwijt. Het plastic is zelfs te dun om over de harses heen te trekken van fabrikanten die hun troep van inferieure kwaliteit vrijelijk aan de man mogen brengen. Soep verpakt als worsten. Sterf, hufters. Sterf.   

Begin van het Einde..

Nou, het mocht allemaal even duren en het hield nogal wat, maar mijn huis gaat nu dan toch echt wederom helemaal officieel de verkoop in. Hoewel ik ‘officieel’ dan altijd een beetje gekke uitspraak vind. Kan dat ook onofficieel dan? En hoe werkt dat dan? Dan wordt het aangeboden via obscure websites met van die porno-banners? Of staat er dan iemand ergens in de stad passanten een donker steegje in te lokken om hen vervolgens een koopcontract, al dan niet voorlopig en onder ontbindende voorwaarden, door de strot heen te duwen? ‘Ontbindende voorwaarden’ klinkt trouwens ook allesbehalve smakelijk. Maar dat terzijde. ‘Officieel te koop’ zal een makelaarsterm zijn, denk ik. Zodat het heel belangrijk klinkt. Jammer dat ze daar nog niks in het Engels voor bedacht hebben. Zou nog veel meer indruk maken. Want Engelse termen zijn cool. Toch een beetje een achtergesteld volkje, makelaars. Dat zie je dan maar weer.

De eerste makelaar die mijn huis kwam bekijken was een vreemde man. Hij rende een beetje door het huis heen, maakte zijn vinger nat om de maten van de diverse ruimtes te bepalen, klopte soms op de wanden of schopte zachtjes tegen de keukenkastjes. Ik denk dat hij vroeger in de autohandel zat. Die lopen ook altijd een beetje nonchalant om je auto heen en schoppen dan tegen je autobanden. Zachtjes, met het puntje van hun gladde instappertjes. En dan weten ze wat je auto waard is. Zo’n soort makelaar was dit ook. Voor de rest vond ie het huis vooral kudt. Ik ook, daarom wil ik weg. Maar van iemand die jouw huis aan de man gaat proberen te brengen verwacht je iets meer enthousiasme. Enfin, daarna een lulverhaal over hoe vaak zijn site werd bekeken (door zijn moeder waarschijnlijk, hoewel dat een aanname van mijzelf is) en dat Funda dan misschien wel heel groots is, maar dat er toch niets gaat boven een advertentie in de plaatselijke Zondagskrant. Ik beaamde dat, voegde eraan toe dat internet in feite weinig meer dan een rage was en nam afscheid.

De tweede huizenverkoopmeneer was een stuk positiever. Dat loog en speelde hij, maar dat geeft niet. Het gaat erom hoe mensen hun enthousiasme kunnen veinzen. Tenminste, als je een makelaar in de arm neemt. Mijn vriendin neem ik geveinsd enthousiasme namelijk wel kwalijk. Maar dat zal ook wel een beetje mannelijke trots zijn. Je eigen met het zweet op je harses liggen drukmaken en dan zien dat het weinig effect heeft, is nu eenmaal voor niemand leuk. Maar ook dat even terzijde. Deze meneer gaat proberen mijn riante woning op loopafstand van het centrum, en allerlei andere voorzieningen, te verkopen. En officieel dus, ook dat. Inmiddels is er een heuse stylist langsgeweest. Die vertelt dan welke Action-zooi wel mag blijven staan en welke niet. Dat urinespetters op de wandtegels van het toilet not done zijn en je de komende tijd moet proberen niet in de badkuip te kotsen. Zodat er maandag iemand foto’s van het huis kan komen maken. Top.

Nou, dan mocht het allemaal even duren en dan hield het allemaal wat in, maar dan gaat mijn huis dus toch echt wederom de verkoop in. Wederom, inderdaad. Want een jaar of drie terug wilde het allemaal niet zo lukken. Maar de tijden zijn veranderd. Tegenwoordig slaan potentiele kopers elkaar weer gewoon de hersens in voor een supercool huis. Maar ook die van mij moet wel lukken. Al was het maar vanwege de geschiedenis. Het feit dat ik hier heb gewoond. In dit huis is het Wakend Oog ontstaan. Hier hebben wij ons eerste boek geschreven en zijn we druk doende met het vervolg daarop. Weet u nog, die verhalen over vloeren bezaaid met bierblikken en lege flessen wijn? Dat was allemaal hier. Hier, in dit huis, liggen onze roots. Dit hier is de plek waar alles begon. En nu gaat dat de verkoop in. Alsof het een object is. Een ding. Een gevoelloos iets. Officieel bovendien. Weet u dat het me eigenlijk best wel raakt? Zal ik het anders gewoon nog één keer doen? Zo’n avond met lege bierblikjes en flessen wijn op de grond? En dan, voor de foto en lange leve Funda, nog één keer in de badkuip kotsen? Want mooi was die tijd. Vraagprijs 139.000. Vanaf dinsdag. Want maandag wordt niks.