Nou, het mocht allemaal even duren en het hield nogal wat,
maar mijn huis gaat nu dan toch echt wederom helemaal officieel de verkoop in.
Hoewel ik ‘officieel’ dan altijd een beetje gekke uitspraak vind. Kan dat ook
onofficieel dan? En hoe werkt dat dan? Dan wordt het aangeboden via obscure
websites met van die porno-banners? Of staat er dan iemand ergens in de stad
passanten een donker steegje in te lokken om hen vervolgens een koopcontract,
al dan niet voorlopig en onder ontbindende voorwaarden, door de strot heen te
duwen? ‘Ontbindende voorwaarden’ klinkt trouwens ook allesbehalve smakelijk. Maar
dat terzijde. ‘Officieel te koop’ zal een makelaarsterm zijn, denk ik. Zodat
het heel belangrijk klinkt. Jammer dat ze daar nog niks in het Engels voor
bedacht hebben. Zou nog veel meer indruk maken. Want Engelse termen zijn cool. Toch een beetje een
achtergesteld volkje, makelaars. Dat zie je dan maar weer.
De eerste makelaar die mijn huis kwam bekijken was een
vreemde man. Hij rende een beetje door het huis heen, maakte zijn vinger nat om
de maten van de diverse ruimtes te bepalen, klopte soms op de wanden of schopte
zachtjes tegen de keukenkastjes. Ik denk dat hij vroeger in de autohandel zat.
Die lopen ook altijd een beetje nonchalant om je auto heen en schoppen dan tegen
je autobanden. Zachtjes, met het puntje van hun gladde instappertjes. En dan
weten ze wat je auto waard is. Zo’n soort makelaar was dit ook. Voor de rest
vond ie het huis vooral kudt. Ik ook, daarom wil ik weg. Maar van iemand die
jouw huis aan de man gaat proberen te brengen verwacht je iets meer
enthousiasme. Enfin, daarna een lulverhaal over hoe vaak zijn site werd bekeken
(door zijn moeder waarschijnlijk, hoewel dat een aanname van mijzelf is) en dat
Funda dan misschien wel heel groots is, maar dat er toch niets gaat boven een
advertentie in de plaatselijke Zondagskrant. Ik beaamde dat, voegde eraan toe dat
internet in feite weinig meer dan een rage was en nam afscheid.
De tweede huizenverkoopmeneer was een stuk positiever. Dat
loog en speelde hij, maar dat geeft niet. Het gaat erom hoe mensen hun enthousiasme
kunnen veinzen. Tenminste, als je een makelaar in de arm neemt. Mijn vriendin
neem ik geveinsd enthousiasme namelijk wel kwalijk. Maar dat zal ook wel een
beetje mannelijke trots zijn. Je eigen met het zweet op je harses liggen
drukmaken en dan zien dat het weinig effect heeft, is nu eenmaal voor niemand
leuk. Maar ook dat even terzijde. Deze meneer gaat proberen mijn riante woning
op loopafstand van het centrum, en allerlei andere voorzieningen, te verkopen. En
officieel dus, ook dat. Inmiddels is er een heuse stylist langsgeweest. Die
vertelt dan welke Action-zooi wel mag blijven staan en welke niet. Dat
urinespetters op de wandtegels van het toilet not done zijn en je de komende
tijd moet proberen niet in de badkuip te kotsen. Zodat er maandag iemand foto’s
van het huis kan komen maken. Top.
Nou, dan mocht het allemaal even duren en dan hield het
allemaal wat in, maar dan gaat mijn huis dus toch echt wederom de verkoop in. Wederom,
inderdaad. Want een jaar of drie terug wilde het allemaal niet zo lukken. Maar
de tijden zijn veranderd. Tegenwoordig slaan potentiele kopers elkaar weer
gewoon de hersens in voor een supercool huis. Maar ook die van mij moet wel
lukken. Al was het maar vanwege de geschiedenis. Het feit dat ik hier heb
gewoond. In dit huis is het Wakend Oog ontstaan. Hier hebben wij ons eerste
boek geschreven en zijn we druk doende met het vervolg daarop. Weet u nog, die
verhalen over vloeren bezaaid met bierblikken en lege flessen wijn? Dat was
allemaal hier. Hier, in dit huis, liggen onze roots. Dit hier is de plek waar
alles begon. En nu gaat dat de verkoop in. Alsof het een object is. Een ding. Een
gevoelloos iets. Officieel bovendien. Weet u dat het me eigenlijk best wel
raakt? Zal ik het anders gewoon nog één keer doen? Zo’n avond met lege
bierblikjes en flessen wijn op de grond? En dan, voor de foto en lange leve
Funda, nog één keer in de badkuip kotsen? Want mooi was die tijd. Vraagprijs
139.000. Vanaf dinsdag. Want maandag wordt niks.
