Steevast De Cynische Klootzak..

Eigenlijk hoef ik u inmiddels niet meer te vertellen dat ik niet zo heel veel op heb met de mensheid. Want dat deed ik hier op dit blog al heel vaak. Soms direct en anders indirect. Sterker; ik schat zo in dat in negentig procent van mijn betogen dit thema centraal staat. Soms draai ik er omheen (dan is het u niet opgevallen) en soms was ik heel direct. (dan begreep u het niet) Maar feit is dat ik een kijk op u –op ons allen- heb, die niet bepaald vreugdevol is. U zou mij het liefst omschrijven als een cynische, zwartgallige, negatieve klootzak. Maar ik beroep mij op ervaring en levenswijsheid. En dus ben ik juist een scherpzinnige, heldere en realistische cynische klootzak. En dat is dan toch net even anders.

Ik ben geen groot spreker. Ik hou niet van aandacht en sta dus liever niet op de voorgrond. Ik ben het niet die het voortouw neemt in allerlei discussies of in boeiend bedoelde gesprekken.  Ik luister vooral. En ik kijk. Ik kijk naar mensen als ze aan het woord zijn. Naar houding en gebaren. Ik leg woorden op een weegschaal. En omdat ik weinig praat heb ik daar tijd voor. Kan ik ontleden wat mensen nou écht zeggen. En de check doen of dit nog wel overeenkomt met wat ze eerder ter berde brachten.  Ik kan inmiddels feilloos grootspraak van realiteit onderscheiden. Ik zie het bijna altijd als mensen de waarheid niet zo nauw nemen. En net zo vaak haal ik er mijn schouders over op. Want het maakt niet meer uit. U bent met teveel om er nog iets aan te kunnen doen.

Liegen is de norm. Gebral. Dikdoenerij. Allemaal zijn we beter dan de rest. Niemand is eerlijk. We liegen, bedriegen en lullen maar wat. Om onze doelen te bereiken of om onszelf te verheffen boven de rest. Alles maken we mooier dan het is. Als we daar tenminste zelf beter van worden of lijken. We liegen over wat we doen, wie we zijn of wat we voelen. Nooit tonen we wie we echt zijn. Oprechtheid bestaat niet. We zijn verworden tot angstige wezens die hun verbale kwaliteiten gebruiken om de eigen onzekerheden op welke manier dan ook weg te poetsen. En allemaal hebben we voor dat doel twee agenda’s op tafel liggen. Beloftes doen er niet meer toe. De waarheid is altijd relatief. Ik heb niet zoveel op met de mensheid. Ik ben een cynische klootzak. De allerbeste.  

Het Klein Vergezicht..

Huisje, boompje, feestje..

U heeft een tijdje niks meer van mij gehoord. Ik weet het. Ik had graag anders gewild, maar de omstandigheden waren er gewoon even niet naar. Soms gaan de dingen niet helemaal zoals je ze in gedachten had. En daar kun je het dan zomaar verdomd druk mee hebben. Maar het einde van de misère is in zicht. Sterker nog; na de maanden die achter mij liggen is alles een vooruitgang. Het was even behelpen, het was even bikkelen. Het was even door de bomen het bos niet meer zien. Maar inmiddels is het licht aan het end van de tunnel feller dan ooit. Het wenkt, het roept. Het smeekt bijna of ik dichterbij wil komen. En dat doe ik. Ik sjok, ik kruip. Maar ik maak meters. Het licht wordt feller en feller. Ik hoor vogeltjes fluiten. Ik zie flarden van blauwe luchten. Mijn eerste overwinning? Ik woon weer in een echt huis.

Het afgelopen half jaar heb ik in een caravan gewoond. Dat begon in december, toen het nog niet eens zo heel koud was. Januari was Jan, Piet, Joris en Corneel en die jongens van Bontekoe, qua niet zeiken en gewoon een echte kerel zijn. Februari was, heel toevallig, volgens mij de koudste maand van de afgelopen zesentwintigduizend jaar, maar daarna ging het beter. Caravans zijn dan best cool moet u weten. Zonnetje erbij en je hebt het ultieme vakantiegevoel. Maar het blijft natuurlijk behelpen. Zo’n hok is klein en je mist toch een beetje de geneugten die het leven zo comfortabel maken. Even onderuit op de bank liggen is zo’n ding. Mijn bank was een half jaar lang precies honderdentwintig centimeter. Dat is geen liggen, dat is vouwen. Daar hang je dan; met je net wat te dikke harses tegen het plastic raam geplakt, je knieën strategisch onder de kin geplaatst. Geen doen. Serieus.

Nu ik weer in een echt huis woon moet ik wel enorm wennen. Ik had geen toilet in mijn caravan dus stond een half jaar over de jonge aanplant van de buurman te zeiken. De buurman die ik nú heb stond vanmorgenvroeg best gek te kijken toen hij in zijn auto stapte. Ik heb hem netjes mijn excuses aangeboden en een briefje op mijn slaapkamerdeur gehangen dat in een echt huis dingen anders zijn. Ik hoop dat ik vannacht of morgenochtend een beetje scherp ben, want vroeg of laat krijg je natuurlijk gelul. Snap ik best. Ook anders zijn de afstanden die ik nu moet afleggen. Voorheen deed ik twee stappen en liet ik mij behendig zakken op mijn veertig centimeter brede bed. Nu ben ik voor mijn gevoel uren onderweg en eindig ik bij een volle hectare matras. Een bed zo groot dat je serieus niet weet wat je ziet. Slaapgenot zover het oog reikt. Ik spring en vlieg kilometers door de lucht voor mijn lichaam de zachte ondergrond raakt.

Ik heb een huis met allemaal kamers. Soms maak ik broodjes klaar, wikkel die in aluminiumfolie, en ga ik op tour. Loop ik vanaf de bijkeuken -Ha! Een bijkeuken- via de ‘gewone’ keuken naar de huiskamer. Daar aangekomen roep ik altijd even ‘echo!’ en dan kan het voor mijn gevoel zomaar een kwartier duren voor het weer stil is. Na de hal en de toiletruimte (die ik vannacht niet moet vergeten) ga ik de trap op. Ongeveer op de helft ga ik even zitten en wikkel het folie van mijn broodjes. Als ik mij voldaan en uitgerust voel, vervolg ik mijn expeditie op de bovenverdieping. Allemaal van mij en van mij alleen. Meestal moet ik dan lachen. Hard en onbedaarlijk. U heeft een tijdje niets van mij gehoord. Zullen we de draad gewoon weer op gaan pakken? Ik heb er inmiddels de ruimte weer voor.