Een Onafgemaakt Verhaal..

Toen ik zojuist langs de begraafplaats hier in de buurt reed, zag ik dat de parkeerplaats goed vol stond. Aangenomen dat er op tweede kerstdag maar weinig teraardebestellingen plaatsvinden leek me de reden duidelijk. Dood maar niet vergeten. Zeker niet op een bijzondere dag, want dat is het, als vandaag. Ik vond het mooi en treurig tegelijk. En ik kon het niet meer loslaten. Zoals wel vaker vraag ik mij dan af of ik zoiets niet in een verhaaltje kan vertalen. Of ik daar niet iets mee kan doen. Nee, sterker nog; ik moet daar dan iets mee. Want anders loop ik daar morgen nog mee rond. Mijn aard en karakter staan het soms niet toe dingen te laten voor wat ze zijn. Het is een vervelend randverschijnsel van Het Grote Denken. En schrijven helpt. Schrijven lucht op.

Hoe vertaal ik het gevoel wat ik heb, bij de wetenschap dat mensen vandaag over een begraafplaats slenteren? Moet ik dan zoeken naar de verhalen daarachter? Maar die weet ik niet. Dus dat zou geen pas maken. Dan neemt de fantasie het over en in dit geval is dat niet juist. Het moet geen jankverhaal worden waarin mensen die aan een graf staan de clou zijn. Ik wil helemaal niet het verdriet uitvergroten. Iedereen snapt dat als je op deze dag bij iemand op bezoek gaat, op een plek als dat, er sprake is van ellende en verdriet. Van leegte. Van terugkijken en even stilstaan. Of dit jaar nou de eerste keer is of dat het al jaren een min of meer vaste gewoonte is geworden. Echt verdriet blijft altijd vers. Ja, het slijt, zegt men dan zo  goed bedoeld. Maar de leegte blijft. Net als het gemis.

Moet ik het meer in de symboliek zoeken dan? Een beschrijving over herfstbladeren, in een oogstrelende kleurenpracht, die opgetild worden door de decemberwind. Dansend stijgen zij op en draaien hun cirkels tegen het decor van een zachtblauwe lucht. Nog één keer kijkt men op en wijst naar het blad wat er voor hen uitspringt. De voorstelling eindigt als de bladeren hun eigen weg zoeken, alsof de wind niet meer van invloed is, en zich uiteindelijk, na een laatste buiging voor een dankbaar publiek, nestelen aan de voet van een oude boom. Wachtend op hun volgende optreden, met nieuwe leden van het collectief, en een wederom in aantal gegroeid publiek. Zoals dat elk jaar het geval is.

Ik heb mijn vraagstuk niet op kunnen lossen. Wel maakte mijn treurige gevoel wat meer ruimte voor mooie gedachten. Want mooi is het, toch? Want hoewel ik hier op deze plek vaak klaag over ons, wie wij zijn en hoe we doen, blijk ik dan niet altijd gelijk te hebben. Mensen geven wel degelijk om elkaar. Doen echt hun moeite. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal en moet daar zijn weg mee en in zien te vinden. En één van die verhalen is dit. Dat je op een koude kerstdag op bezoek gaat bij iemand die je lief is geweest. Nee, niet geweest, nog steeds is. En daar doe je moeite voor. Een moeite die niet  als zodanig voelt. Soms zijn mensen het mooiste wat ik mij kan bedenken. Ziet u wel? Schrijven helpt. Schrijven lucht op. 

De Valse Gewichtigheid..

Koffiepaupers..

Zijn ze u weleens opgevallen; koffiedrinkende randdebielen bij de Jumbo, Albert Heijn of God mag weten waar? Mij wel. Ik vind ze fascinerend. Boodschappen doen is kudt he, hou dat even in uw achterhoofd. Een supermarkt is geen pretpark, Landal of hoerenkast. Naar een supermarkt ga je omdat je niet snapt hoe die zooi online te bestellen is. Een supermarkt is een beetje als niet kunnen stoppen met krabben om zo, voor heel even, de directe gevolgen van je geslachtsziekte weg te nemen. Supermarkten zijn hel en verdoemenis. Waarom in godshemelsnaam ga je daar koffie staan drinken? Dan mankeert je toch wat?

Sowieso man, daar sta je met je gepenkop bij zo’n geïmproviseerde koffiehoek. Lullig afgetimmerd met Praxis-steigerhout. En van die borden erboven met domme kreten als ‘Proef’ en ‘Voel’ of ‘Thuis.’ Bouwers en ontwerpers van gratis-koffiecorners zijn nog te lam om hele volzinnen te bedenken en beperken zich tot dat soort domme kreten. Zij zijn overigens niet de enige he. Ik kom weleens bij mensen thuis en daar staan dan die Action-bordjes met dat soort domme teksten. Maar die zijn dan altijd in het Engels. ‘Love, enjoy’ en ‘Home’ en zo. Over jeuk gesproken. Maar goed, dat is dan nog in huiselijke kring. En thuis doe je maar wat je wil. Maar tjezus zeg, in een supermarkt?

En kijk maar eens goed naar die halfjes he? Vaak zitten ze dan op een lullig bankje aan hun bakkie te nippen of ze lopen quasi-intellectueel rond te kijken. En vaak hebben ze een wat zelfvoldane, bijna arrogante blik op het gelaat . Zo van ‘Kijk eens. Ik drink gratis koffie van de supermarkt, in deze sfeervolle coffee-corner. Want ik ben zo lekker vrij, zo lekker anders. Ik kan zo genieten van de kleine gratis dingen in het leven.’ En ze lijken ook allemaal op elkaar he? Het is gewoon een bepaalde tak van de mensheid, die ergens een afslag te vroeg heeft genomen op de lange weg van de evolutie, die zich hiermee bezighoudt.

Het is sneu. Het is treurig. Als je echt het idee hebt dat je gezellig gratis koffie moet gaan zitten drinken bij de Jumbo, dan zou je in bescherming moeten worden genomen. En als de supermarkt-maffia dat niet doet ligt daar voor ons een taak. Wij moeten ze laten zien dat er meer is in het leven. Daarom bij deze de oproep met deze mensen in gesprek te gaan. Sla ze die kartonnen bekertjes uit hun klauwen. Of pak ze af en ledig ze in hun gezicht. Het liefst enkele seconden na het inschenken. Schop ze de winkels uit. Doe iets. ‘Wijs, beschimp’ en ‘Verneder.’ Maar sta dit niet toe. 

Hulp in de Allerlaatste Huishouding..

Het Goede Voornemen..

Dans. Dans op alle muziek die je hoort. Het boeit niet of je wel of niet kunt dansen. Laat ze kijken. Laat ze oordelen. Maar doe gewoon je ding en laat je gaan.


Geniet. Geniet van alle mooie dingen die je ziet of ervaart. Wat jij mooi vindt hoeft een ander niet zo te zien. Dat is de norm niet. De norm ben jij. Jij bepaalt wat mooi is en wat niet.

De tyfus. De tyfus en ongezien, voor een ieder die denkt het beter te weten dan jij. En voor hen, die jou in het gareel proberen te drukken. Er is namelijk helemaal geen gareel. En zo wel, dan hoeft het de jouwe niet te zijn.

Laat ze wijzen. Met die betweterige vingertjes van ze. Laat ze naar je wijzen. Laat ze alle aandacht op je vestigen.  Met hun boosheid en gespeelde verontwaardiging. Als iemand naar je wijst dan besta je. Mooi toch?

Luister. Luister naar wat men over je heeft te zeggen. Glimlach en zie de humor. Haal je schouders op. Als men jou nodig heeft om over te praten, dan ben je iemand. Dan beteken je iets. Dan kan men niet om je heen.

Dans. Dans op jouw muziek. Dans op de mooie dingen die jij ziet. Dans op de ritmische klanken van valse verwijten en ongefundeerde meningen. Laat die betweterige wijzende vingers juist jouw dirigent zijn. 

Dans.  Leef.

En doe.