Ik ben zelf eigenlijk ook niet zo van de winter moet u weten. Lange donkere dagen hebben op mij niet een bepaalde positieve invloed. Vanaf oktober vraag ik mij dikwijls af of het niet een idee is mijn polsen open te jassen. In november ga ik met dat doel al regelmatig in bad, maar heb er tot nu toe altijd nog van afgezien. December is ronduit kritisch als het gaat om mijn overlevingskansen en januari is een aaneenschakeling van pogingen alle gure ellende achter mij te laten. Het komt echter nooit lekker uit de verf. Ik wil wel maar kan het niet. Dat komt omdat februari de maand is van De Hoop. Ik besef mij dan nog even te moeten doorbijten. Tot maart. Maart is cool. Maart is het begin van al wat mooi is.
Zo ook dit jaar. Laten we eerlijk zijn. Het begon allemaal zo mooi. Een wereld ging voor ons open. Maanden en maanden van volledig geluk lagen voor ons. Maar het liep anders he. Gudverdegudver, wat liep het verschrikkelijk anders. Op een dag begon het te regenen en het hield niet meer op. God was boos. En niet zo zuinig ook. We hebben te maken met een zomer van ongekende omvang als het om puur kudt gaat. Oud Hollands kudt zo u wilt. En nogmaals; in het begin vond ik het allemaal wel grappig om op het journaal langharige bouwvakkers hun vouwcaravan uit te zien drijven, maar inmiddels ben ik tot inkeer gekomen. Vanaf nu gaat het namelijk om mij. Om mij persoonlijk dus. Het moment dat grappen ineens een stuk minder leuk zijn.
Ik begin namelijk al een beetje het oktober-gevoel te krijgen. En dat is dus een dikke maand te vroeg. Dat zou namelijk theoretisch gezien inhouden dat ik al vanaf november met enige regelmaat in bad stap met een watervaste stift, idem papier en een pakje spiksplinternieuwe Kruidvat scheermesjes. December is dan de traditioneel kritische maand die normaliter januari had moeten zijn. Dan zou maart moeten volgen maar dan is het nog maar februari. Begrijpt u het al? Ik ga het dit keer dus gewoon niet redden als het zo doorgaat. Ik heb zonlicht nodig. Warmte. Het gevoel dat alles mooi en anders is. En het liefst een beetje snel. Ik heb het gevoel nodig dat het echt zomer is, ter oplading voor een lange tijd die nu eenmaal niet de mijne is. De lol is eraf. Het is niet leuk meer zo. Sterker, het is dus inmiddels een zaak van leven en dood. Kom zon, help me. Ga weg regen, genoeg gelachen nu. Help me gewoon weer maart te halen. Vanaf nu.
