Het lastige van opgeven is vaak het besef dat je al zoveel moeite hebt gedaan. Al die moeite zou dan ineens voor niets zijn geweest. En dus ga je soms wel eens wat te lang door. Niet zelden dus nog heel lang zelfs. Tegen beter weten in. Heel vaak weet je dat het geen zin meer heeft, dat je beter kunt stoppen en de hoop kunt laten varen. Maar in sommige gevallen is dat niet te doen. Tegennatuurlijk, zegmaar. Het mooiste wat je namelijk kunt hebben is ‘hoop’. Sterker; eigenlijk is dat alles. Het maximaal haalbare. Dromen van, en hopen op. Al was het maar om de harde realiteit min of meer een hak te kunnen zetten. Hem te kunnen zeggen; ‘Ik heb jou niet nodig, dag van vandaag. Want ik heb mijn hoop, ik heb mijn dromen. Een dikke middelvinger en een ongezien de tyfus, keiharde realiteit, ik kan namelijk best zonder jou’. Mooi toch, die gedachte?
Die hoop, die dromen, had ik dus ook met haar. En jawel, geloof me of niet, ik heb daar verdomd veel moeite voor gedaan. Ik heb uitgekeken naar hoe het samen tussen ons zou worden. Als je echt graag iets wilt lijkt het altijd heel ver weg, duurt het allemaal heel lang voor de start een feit is. En met ons was dit al niet anders. Maar toen we eenmaal ons geluk aanvingen, leek niets ons meer in de weg te staan. Maar dat bleek een misrekening van heb ik jou daar. Niets ging zoals ik had gedacht dat het zou gaan. Ik deed mijn moeite maar het resultaat was nul. Maar ik bleef hoop houden. Ik bleef dromen. Het was niet alleen dat ik niet wilde opgeven, maar ik kon het ook gewoon niet. Maar de tijd verstreek en de zaken gingen er nou niet bepaald rooskleuriger voorstaan. Wanhopig en paniekerig greep ik van de ene strohalm naar de andere. Tot ik besefte dat ik je los moet laten.Deed dit pijn? Ja. Heel erg veel. Maar ik moest. Wij moesten. Jij had mij al eerder los moeten laten en ik jou. We hadden er over moeten kunnen praten. Samen de voors en tegens af moeten kunnen wegen. Misschien dat het dan minder pijn had gedaan. Wellicht dat in elk geval ik er meer vrede mee had gehad. Maar jij bent geen prater. Nooit geweest. Je kunt het niet en doet dus gewoon je ding, ongeacht wat de gevoelens van anderen zijn. Van mij zijn. Ik neem het je niet kwalijk, maar lastig is het wel. Ik keek naar je uit. Je was mijn hoop, jij was waar ik van droomde. Al maandenlang. Ik voelde je warmte al was je nog ver. Ik zag jouw licht hoe donker het ook was. Ik verklaarde je openlijk mijn liefde. Ten overstaan van iedereen. Je was mijn hoop. Mijn grootste droom. Maar vandaag nam ik afscheid van je. Definitief. Omdat ik niet anders kon. Dag mijn lieve zomer. Dag zon. Dag mooiste tijd van het jaar. Maar ik zal altijd blijven hopen. En dromen. Ik hou van je.
