Mijn ouders hebben hun uiterste best gedaan mij een beetje
knap op te voeden. Respect en complimenten. Dat moet niet makkelijk zijn
geweest, geef ik direct toe. Maar ze deden het toch maar mooi. En u mag het
gerust weten, het resultaat mag er zijn. Ik ben verworden tot een ontzettend
beleefde jongeman. Ik weet hoe het hoort. Wat wel en niet kan, en zo. Ik weet
dat er meer zijn zoals ik, maar ben ook op de hoogte van het feit dat er heel
veel mensen zijn die minder geluk hebben gehad. Qua opvoeding. En als het niet
van die verschrikkelijk tokkies waren geweest zou ik nog met ze te doen hebben
ook. Echt. Want je leven is nu eenmaal een stuk prettiger als je een degelijke
opvoeding hebt genoten. Maakt de boel een stuk makkelijker. Opent deuren, zeg
maar. En dat is mooi. Hadden mijn ouders goed bekeken.
Eén van de kenmerken van een beetje opvoeding is het feit
dat U het woordje ‘U’ kent, en nog mooier, dat U het met enige regelmaat
gebruikt. En dat doe ik dus. Want zo heb ik dat geleerd. Gaat een stukje
respect van uit. Beleefdheid. Mensen met ‘U’ aanspreken is helemaal niet erg, raar
of eng. Sterker, het is zelfs korter dan ‘Jij’ of ‘Jou’. Dus wat wil je
eigenlijk nog meer? Uiteraard heeft men mij dat destijds op school proberen af te
leren. Moest je wel ‘je’ en ‘jij’ tegen dat lesgevende Groen Links-gekkie zeggen en hem of
haar aanspreken bij de voornaam. Deed ik dus niet. Weigerde ik. Want zo had ik
dat niet geleerd. Mijn gedrag op school was niet altijd om over naar huis te
schrijven, maar er is geen leraar die kan zeggen dat ik het bloed onder zijn
nagels vandaan heb gehaald op onbeleefde wijze. Ik was altijd netjes. Altijd correct.
Nogmaals, van een beetje degelijke opvoeding is nog nooit iemand doodgegaan. Ik
kan het een ieder dus rustig aanraden.
Maar wat schetst mijn verbazing toen ik van de week een
folder van een bouwmarkt ontving? Dat Doe-Het-Zelf-tuig spreekt haar klanten
wel gewoon met ‘je’ en ‘jou’ aan. Op arrogante toon wordt mij uitgelegd dat ik
een bonnetje nodig heb om korting te krijgen. ‘Vergeet je bon niet als je naar
de winkel komt!’ Aha, dus eerst ongewenst oud papier door mijn brievenbus
persen en mij dan ook nog aanspreken alsof ik één of ander domme kleuter ben? Mij
een beetje in mijn eigen huis lopen te
je-en en jou-en. Ow, en ook een mooie, ‘Kijk op onze site voor de overige
voorwaarden.’ Wat is dat nou voor toontje? Nooit van ‘alstublieft’ gehoord? Uw
hippe tekstschrijver kwam zomaar even niet op dat woord? De tiefus, stomme
bouwmarkt. Zoek het uit met Uw
kudtbonnetjes en idem folder. Sterf met Uw ‘jij’ en ‘jou’. Ga dood of het
onderwijs in, arrogant Buurman & Buurman gespuis. Probeer eens modern te
doen met Uw prijsstelling in plaats van de basis van fatsoensnormen te verdoe-het-zelven.
Mijn ouders zouden in elk geval trots op U zijn. En de Uwe wellicht ook. Alsnog. Mooi he?
