Stop de Tijd!

Doe maar niet. Laat zo maar. Wordt maar niet nog groter. Nu denk je nog van wel, maar geloof me als ik zeg dat je er weinig mee opschiet. Volwassenheid is een zwaar overgewaardeerd streven. Probeer daar niet in mee te gaan. Negeer het. Blijf gewoon klein. Maar natuurlijk zeg ik dit niet alleen in jouw belang. Het gaat ook om mij. Nu ben ik nog je held. Nu geloof je nog dat ik alles kan. Maar op een dag word je wijzer. En daar zit ik niet op te wachten. Want ik wil altijd jouw held blijven. Ik wil dat je altijd zult blijven geloven dat ik alles weet. Sterker, mooi zou het zijn als je altijd in mij zou blijven geloven. Maar ik vraag mij af of de volwassen versie van jou dat aan zou kunnen. Ik ben bang van niet. Ik vind je nu al erg slim. Laat staan als je straks groot bent.

Wordt maar niet groter. Ik zou je kinderstem ontzettend gaan missen. Als jij praat klinkt er muziek. Mierzoet. Ik geloof niet dat er engelen bestaan, maar ik weet hoe ze zouden klinken mocht ik het toch mis hebben. En zoals jij de dingen kunt zeggen kan niemand het. Jouw logica is niet te evenaren. Wat jij zegt is waar. Al zou je beweren dat de aarde plat is, ik ga direct met je mee. Gewoon, om hoe je de dingen zegt. Dan maakt de inhoud niet zoveel uit. Althans, niet in jouw geval. Je bent de enige die onterecht boos op me mag zijn. Je tiert maar een end heen. Omdat het vertederend is. Die opgeheven kleine vinger of de handjes stoer in je zij. Die oprechte boze blik, of het arrogant afwenden van je hoofd. Jouw teken dat we zijn uitgepraat. Er met mij blijkbaar geen knappe discussie te voeren is. Dan is negeren inderdaad het beste wat je kunt doen. Theatraal, maar uit de grond van je hart.

Laat zo maar. Doe maar niet groter worden. Dan zorg ik dat ik niet ouder wordt. Dan laten we alles blijven zoals het nu is. Kijken we Buurman & Buurman en eten we Dora-koek en snoepjes als ontbijt. Omdat we allebei weten dat het niet hoort, maar wie doet ons wat? Of we kijken als het donker wordt voor de zoveelste keer Shrek. Op de bank met een zak chips tussen ons in. En als jij dan vraagt of je al naar bed moet zeg ik ‘nog lang niet.’ Hoe laat het ook is. Ik wil dat je voor altijd mijn hand blijft pakken als ik je ophaal van school. Of dat je tegen me aan komt staan als de inkomst van Sinterklaas toch best wel een beetje eng blijkt te zijn. Zoals ik altijd het licht voor je aan wil blijven doen als het je te donker wordt. Dus stop de tijd. Laat het zo. Laat mij je held blijven. Want ik kan alles, maar niet zonder jou. Dus doe maar niet, dat groter worden, laat het maar. Het is toch goed zo? 

Blijven Bouwen..

.

De Terreur van het Groeten..

Natuurlijk snap ik waarom. Ik begrijp het heus wel. Crisis, teruglopende omzetten, kommer en kwel. Allemaal heel akelige dingen. Dus als je als winkel dan een keer een klant krijgt moet je heel aardig doen. Dan gaan klanten je cool vinden en komen ze iedere keer weer terug. Om allemaal dingen te kopen. En dat is goed voor de omzet en dan doe je uiteindelijk een dikke middenstandvinger naar de crisis. Maar onderhand ben ik het wel een beetje zat, dat geslijm. Die gasten van de supermarkt waar ik altijd kom hebben de afgelopen tijd een cursus gehad. Tenminste dat denk ik. Want van de één op de andere dag doen ze allemaal heel aardig. En zijn ze me gaan groeten. Klinkt leuk, maar als ik bezig ben mijn mandje te vullen kom ik onderweg zeker een stuk of twintig vakkenvullende lieden tegen. En omdat ik zelf erg beleefd ben, zeg ik altijd wat terug. Heb je dus om en nabij gangpad acht een droge strot waarvan je denkt dat het nooit meer goedkomt. Hoe meer ‘goedenavonden’ des te sterker wordt de behoefte  zo’n gast met zijn vriendelijke harses door de koeling te trekken. Maar ja, opvoeding he. Dus dat doe je dan ook zomaar niet.

Maar of dat niet genoeg is heeft het supermarktrapaille nog iets nieuws bedacht. Sta ik dus op mijn gemak het vak van de koffie te checken, komt er één of ander wicht op mij af. ‘Of ze mij een bakje koffie aan kan bieden.’ Allereerst is dat een rare vraag. Ik weet niet wat jij wel of niet kan. Hoewel ik natuurlijk wel direct een idee heb van je verstandelijke vermogens als je blijkbaar niet tot veel meer in staat bent dan het aanbieden van kopjes koffie in supermarkten. Dan heeft het je in je leven vast niet erg meegezeten, laat ik het zo zeggen. Op zich vind ik het helemaal geen slecht idee hoor. Lekker creatief, hou ik van. Maar wees dan wel consequent. Want toen ik daarna een kleine drie kwartier voor de vitrine met condooms rondhing, heb ik geen mens gezien. Werd me helemaal niks aangeboden. Flikker dan in hemelsnaam ook maar op met je kudtkoffie. En hoe gaan ze dat oplossen als ik peinzend voor het vak van het wc-papier ga staan? Eventueel met mijn broek alvast op de enkels? Een idee, iemand?

En dan krijg je dus nog het gebeuren aan de kassa. Die zijn volgens mij zes maanden lang in opleiding geweest, minimaal.  Mijn God nog aan toe, wat een gespeelde vriendelijkheid. Wat een geveinsde belangstelling. Wat een onzin, wat een drama allemaal. Doet me altijd denken aan seks met mijn vriendin. Die denkt ook altijd dat ik het leuk vind als zij doet alsof ze het naar haar zin heeft. Maar het stoort me. Het irriteert. Bovendien leidt het af. Zo lig ik alleen maar nog langer astmatisch in je giechel te hijgen, dus stop daar maar mee. En dat gevoel heb ik dus ook bij de kassa in de supermarkt. Stop met je geleuter, hou gewoon je mond, dan ben ik zo weer weg. Ik kom hier omdat jullie rond deze tijd nog open zijn. Omdat ik mijn auto makkelijk kwijt kan. Meer is het niet. Echt niet. Kun je duizend keer goedenavond tegen me zeggen, maar je wilt niet weten wat ik jou wens. Stoor me niet en laat me met rust. Praat niet tegen me. Doe gewoon arrogant. Negeer me. Man, wat zal ik blij zijn als die crisis voorbij is en je als klant gewoon weer ouderwets de tyfus kunt krijgen. Want echt, ook ik begin die crisis behoorlijk te voelen zo.

De Wezenloze Blik..

.

Volwassen Kinderleed..

Weet je wie ze eigenlijk per direct een doodschop zouden moeten geven? Juist, de lieden die verantwoordelijk zijn voor het verpakken van speelgoed. Ik heb toch een hoop tuig in mijn leven meegemaakt, maar die gasten slaan werkelijk alles. Wat een sadistisch uitschot zeg. Zit helemaal niets menselijks meer aan. Dat je een pesthekel hebt aan kinderen moet ieder voor zich weten. Vrij land, en zo. Dus dat je ze een beetje wilt sarren, treiteren en dwarszitten? Mwah, mijn zegen heb je. Maar uiteindelijk hebben ze de verkeerde te pakken. Nietsvermoedende ouders die dat spul uit de verpakking moeten trekken. En dat was ik dus in dit geval. En kijk, dan ga ik het persoonlijk opvatten. En kan ik behoorlijk link worden. Pislink, zou ik zelfs willen zeggen. Want dat spul is helemaal niet uit te pakken. Tenminste, niet zonder dat je daar een dag vrij voor neemt en er al je elektrisch echtemannengereedschap voor uit de schuur hebt getrokken.

Mijn dochter had om spul van Pet Shop gevraagd. Kent u dat? Zijn kleine, lastig te omschrijven dierenfiguurtjes met veel te grote hoofden en domme, wezenloze blikken in uitpuilende ogen. Beetje waar u dagelijks op uw werk mee te maken hebt dus, maar dan van plastic. Maar goed, als mijn dochter om Pet Shop vraagt dan krijgt ze dat. Ik ga niet het risico lopen dat ze later bij het GGZ rond loopt te bazuinen dat ik een vader van niks was omdat ze jaarlijks naar haar Pet Shops kon fluiten. Zo’n vader ben ik niet. Nah, alle cadeaus uitgepakt. Kind helemaal blij en gelukkig. En dan wil ze er natuurlijk ook mee spelen. Logisch, daar ben je kind voor. En of jij, als liefhebbende vader, de boel even uit de verpakking wilt halen. En dan begint dus de ellende. Want dat gaat helemaal niet. Die kunststof blisterverpakking uit de kartonnen omdoos peuteren lukt nog wel. Kwestie van goed kijken waar het plakband en de nietjes zijn aangebracht. Maar dan..

Elastiekjes. IJzerdraad. Nog meer plakband. Zelfs het kleinste onderdeel is vastgesjord, geniet, omwikkeld, vastgeplakt en nog eens gelijmd, vastgeklonken, genageld en versmolten met de kunststof omverpakking. En dat kind wat naast je staat heeft daar natuurlijk allemaal geen geduld voor. Loopt aan je arm te trekken, zeurt en zanikt. Dus bij het derde elastiekje heb je al zes keer een mep uitgedeeld. En maar schreeuwen dat ze moet stoppen met janken. Zweet gutst van je voorhoofd. Handen trillen. Mes erbij. Schaar. Naar de schuur voor een schroevendraaier. Nog eens terug voor een groter exemplaar. Hamer. Heggenschaar. Kettingzaag. En dat meisje maar huilen. En de moeder met haar wittewijnharses maar roepen; ‘Ik zei toch dat je vader een waardeloos stuk vreten was!’ En kijk, dat komt de gezelligheid van zo’n avond natuurlijk niet ten goede. Kun je zeggen wat je wilt. Een doodschop dus voor de gasten die hiervoor verantwoordelijk zijn. Hard en meedogenloos. Ga je eigen kinderen sarren. Lul.