Ik moet het gewoon ook niet meer doen, dat internetten. Je ziet
dingen die je niet wilt zien en komt dingen aan de weet die je helemaal niet
wilde weten. Bijvoorbeeld een oproep van een vader wiens dochter van dertien
ineens dood was. Een verkeersongeluk. Meisje bleek geweldig getalenteerd te
zijn waar het gaat om het bespelen van een piano. Volgens de oproep van de man
wilde zijn dochter graag beroemd worden. Maar dat kon nu niet meer want ze was
overleden. En of we allemaal even een filmpje wilde gaan kijken waar ze haar
kunsten vertoonde. Zodat ze evengoed nog beroemd werd. En dat deed ik dus. En
inderdaad; puik stukje pianospel. Maar geen weldenkend mens die daar nog de
volle aandacht voor zou kunnen hebben. Ik niet in elk geval.
Want wat je ziet is een meisje dat nog niet eens goed en wel
met haar leven is begonnen. En wat je hoort zijn klanken die je doen wegdromen.
De weg vrij maken je gedachten te laten gaan. Over een kleine dame van dertien
bijvoorbeeld, met nog een heel leven voor zich. Die ’s morgens de deur uitgaat
om naar school te gaan. Zoals mijn dochters ooit zullen gaan doen. Voelt u hem
al aankomen? Je ontkomt er niet aan he, als vader, om linkjes te leggen. En dat komt dan verdomd
hard aan. Want dat kan dus gewoon he? Dat je je dochter het ene moment nog
staat uit te zwaaien en er niet lang daarna een agent voor je deur staat met
slecht nieuws. En je leven nooit meer is wat het was. Jezus, wat zal dat
aankomen. Wat zal dat een pijn doen.
Terwijl ik dit tik zit Anna, zo heet de dame in kwestie,
haar spel te spelen. Op de piano in de huiskamer. Moeders op de bank. Ik zie ballonnen
op de achtergrond. Blijkbaar was er wat te vieren. Geen enkel idee wat ze binnenkort
staat te gebeuren, alles lijkt te zijn zoals het hoort. Zoals elke dag. Die van
haar en die van ons. Vandaag is vandaag. En morgen zien we wel weer, maar er
zal vast niet zo heel erg veel verschil zijn. Maar soms is dat dus wel zo.
Zoals in haar geval. En dat van haar familie. Ineens kan alles anders zijn.
Plots staat er een agent voor je deur. Of zit je in een ziekenhuis de hand vast
te houden van een dierbare. Staar je naar slangetjes en ingewikkelde
apparatuur. Of kijk je in je kast wat gepast zou zijn die dag te dragen, als je
de liefde van je leven moet wegbrengen. Zullen we afspreken te stoppen met
zeiken en zeuren om niks? Omdat morgen alles ineens heel anders kan zijn? Dat
zou mooi zijn. Kijk maar naar Anna.
