Lees ik net ergens dat spinnen dit jaar
groter dan ooit zullen zijn. Want we hebben een warme winter gehad en dan gaan
die krengen dus niet dood. Dat is wel een beetje een domper op de feestvreugde.
Want ik heb een bloedhekel aan koude winters, maar met uit de kluiten gewassen
spinnen heb ik helemaal niks. Op zich wel gek want als je het over echte mannen
hebt dan heb je het automatisch over mij. Ik ben belachelijk zwaar geschapen, heb
voor het laatst een traan gelaten toen ik drie was en ik boer en laat scheten
wanneer het mij uitkomt. Maar ondanks al deze pure mannelijkheid heb ik het
niet op beestjes met veel te veel pootjes, behaard bovendien. En verder zien ze
er sowieso gewoon niet uit. Dat hangt daar maar een beetje dreigend in een hoek
van de kamer spin te zijn. Laat zich zakken via draadjes die je niet kunt zien.
Of wacht rustig in je wasbak op het moment jou een hartaanval te bezorgen. Sta
je ’s morgens met je tandenborstel in de knuistjes geklemd, allerlei verwijfde
kreetjes te slaken. Als echte man.
Het punt van die krengen is dat je je nooit helemaal op je
gemak voelt als je weet dat ze er zijn. Zit ik tv te kijken zie ik in mijn
ooghoek een groot zwart iets over het laminaat gieren. Spin-alert. Sterker, je
ziet ze tegenwoordig niet alleen, maar je hoort ze ook. Of er acht naaldhakken
tegelijkertijd over het bouwmarktlaminaat paraderen, zo groot is dat harige
tuig inmiddels al. En dan kun je nog zo’n echte vent zijn, maar je trekt toch
echt je voeten op de bank. Dat doe je gewoon. Omdat het idee dat het kreng via
je voeten de pijpen van je huispak inkruipt, niet te verdragen is. Bij mij
begint het dan ook gelijk te jeuken. Overal. Ik krab, schud en sla van me af. Je
voelt je ongemakkelijk. Of je in een donkere verlaten steeg staat te pinnen,
terwijl er twaalf Marokkaanse kansenjongeren met je mee staan te kijken. Dat pint toch anders, ja toch? Nou, dat idee
een beetje.
Spinnen zijn gewoon zwaar kudt. En is het u opgevallen dat
ze steeds brutaler worden? Vroeger was het geluid van de stofzuiger genoeg om
ze in beweging te krijgen. Maar ik had er laatst eentje die alleen maar even
omkeek. Serieus. En daarna één van zijn vele poten naar me opstak. Ik vermoed
zijn middelste. En gewoon blijven zitten he. Heel langzaam draaide hij daarna zijn
harige kop weer terug en toonde zo aan zich weinig druk te maken. Ik drukte op
de aan-knop van mijn Philips 2000 Watt, zoals Schwarzenegger dat zou doen als
hij de trekker van zijn vernuftige schietwapen zou overhalen. Ik keek heel cool, gromde er zelfs een beetje bij.
Maar het maakte hem niet uit. Hij bewoog even dat grote lijf van hem, om mij demonstratief
zijn harige achterwerk te kunnen laten zien, en dat was alles. ‘De tiefus met
je kudtstofzuiger.’ Je zag het hem denken. En dan gaan ze dus nog veel groter
worden de komende maanden. Slaan ze je straks met je eigen stofzuigerpijp de
kamer uit. Je zult het zien. Het zit erop, we gaan eraan. De natuur wint. En geen
stofzuiger die ons nog kan redden.
